Η αίσθηση που μας αφήνουν οι άνθρωποι που αγαπάμε… – Thisisus.gr

Η αίσθηση που μας αφήνουν οι άνθρωποι που αγαπάμε…

Ξεφυλλίζοντας οικογενειακά άλμπουμ είναι σαν να κρατάς μια μαγική πυξίδα και επιστρέφεις στις αναμνήσεις σου, στις στιγμές ευτυχίας και ανεμελιάς που έζησες ως παιδί!

Και το ταξίδι ξεκινά…..

Βλέπω φωτογραφίες οικογενειακές και θυμάμαι πως ο πατέρας μου για να αποφύγει την θάλασσα έλεγε την κλασσική ατάκα “ Την Κυριακή έχει κίνηση”, όμως είχαμε μεγάλη αυλή με ψηλό περβάζι, ο πατέρας μου έκλεινε τις τρύπες και εμείς απολαμβάναμε τις βουτιές μας. Δεν πηγαίναμε συχνά θάλασσα,είχαμε τη δική μας θάλασσα όμως.

Θύμησες

Θυμάμαι να φτιάχνει η μητέρα μου κέικ και να βουτάω το δάχτυλο μέσα στο κέικ να δοκιμάσω την υπέροχη άψητη ζύμη και η μητέρα μου να φωνάζει ” δεν κάνει να τρως ωμά αυγά”. Θυμάμαι και εκείνη τη σκανταλιά που έκανα, εκείνο το αυγό που μου έπεσε στο πάτωμα και εγώ νόμιζα πως το έκρυψα περίτεχνα κάτω από το χαλί…. η μυρωδιά όμως με πρόδωσε!

Θυμάμαι και τον σεισμό που είχε γίνει που εγώ προσπαθούσα να σώσω τον καινούργιο μου υπολογιστή ενώ τα αδέρφια μου έτρεχαν πανικόβλητα να σώσουν εμένα.

Θυμάμαι και το σπίτι μας που ήταν “ ζωολογικός κήπος” όπως έλεγα. Και όταν ένα βράδυ θα έπρεπε να προσέχω να μη συναντηθούν ο σκύλος και η γάτα μας που δεν τα πήγαιναν καλά, όχι μόνο δεν πρόσεξα, διέλυσαν το σπίτι, έσκισαν τις κουρτίνες και η μητέρα μου σε κρίση!

Θυμάμαι και την βεράντα μας με την ωραία μας ροδιά και κορομηλιά, το τηγανόψωμο και το θεϊκό σπιτικό παγωτό της μητέρας μου, τα κάστανα που ψήναμε στη σόμπα και τα ρούχα μας που μας τα ζέσταινε στη σόμπα η μητέρα μας να σηκωθούμε από το κρεββάτι να πάμε στο σχολείο κάπως γλυκά που γινόταν ακόμα πιο γλυκά όταν ο πατέρας μου, μου έλεγε σήκω Σταυρούλα πάντα χαμηλόφωνα για να με γλυκοξυπνήσει.

Βλέπω video στον υπολογιστή με τα ανίψια μου. Έχουν μεγαλώσει αρκετά, όμως βλέποντάς τα θυμάμαι σαν εχθές τη μέρα που βγάλαμε την ταινία από παλιές κασέτες που είχαν χαλάσει, τις ενώσαμε στα κάγκελα της αυλής και σε ότι έπιπλα βρήκαμε μπροστά μας και κάναμε αναπαράσταση της σκηνής “ επικίνδυνες αποστολές”. Έχω 6 ανίψια,στα πρώτα 2 βοήθησα πολύ στο μεγάλωμά τους.

Τα ανήψια μου

Ήμουν 18 ετών όταν γεννήθηκε ο Ανδρέας, τον κοίμιζα στον ώμο, του σιδέρωνα τα ρουχαλάκια του, τον πήγαινα με τις ώρες βόλτες. Ήμουν 20 όταν γεννήθηκε η Νάνση, με τη Νάνση πιο πολύ θυμάμαι να με μιμείται ότι μιλάει στο τηλέφωνο, ότι βγαίνει ραντεβού.

Όλα μου τα ανίψια τα αγαπάω, με αυτά τα 2 όμως πέρναγα πολλές ώρες κάθε μέρα να φτιάχνουμε καταφύγιο με κουβέρτες και καρέκλες και να μας παίρνει ο ύπνος, να κάνουμε αυτοσχέδια παιχνίδια όπως η “κούνια που τρελάθηκε”, να πηγαίνουμε μαζί για παγωτό και να περιμένουμε τη Νάνση να αποφασίσει αν προτιμά παγωτό φράουλα ή μπανάνα. Να κάνουμε συμφωνίες ότι θα πάρουμε μόνο μαγική σακούλα ή θα κάνουμε μηχανήματα, ποτέ και τα 2 αλλά στην πραγματικότητα πάντα και τα 2 και άλλα 2 και άλλα 2!

Να κλειδώνουν την πόρτα για να μη μπορέσω να φύγω και χάσουν το παιχνίδι! Να μας πιάνει μπόρα στον δρόμο και να τρέχουμε και να γελάμε χέρι-χέρι στη βροχή, να γινόμαστε μούσκεμα,να στάζουμε αλλά και τι έγινε; Η αίσθηση της βροχής είναι τόσο ωραία!

Οικογένεια…

Βλέπω φωτογραφίες με τον άντρα μου από τις διακοπές μας, από τον γάμο μας, από πιο αυθόρμητες στιγμές μας, όπως τότε που του έκανα πάρτι-έκπληξη ή όταν έπαιζαν κυνηγητό με τον σκύλο μας, όταν κράταγα στην αγκαλιά μου το κουνελάκι μου, του έδινα σποράκια και σκεφτόμουν πως θα είναι όταν κρατώ στην αγκαλιά μου ένα μωρό. Βλέπω και τη φωτογραφία στην Αίγινα, πάνω στην άμαξα. Θυμάσαι; Τότε που ήθελες να μου κάνεις πρόταση αλλά αγχώθηκες γιατί η άμαξα έγερνε.

Θυμάσαι και τότε που ήθελα πως και πως να πάμε στα Θειωρυχεία,7 χιλιόμετρα χωματόδρομος με μια παλιά μηχανή και αναρωτιόμασταν αν θα μείνουμε και εγώ σου φώναζα “ πάμε οδηγάρα μου” και τη γλυτώσαμε τη τούμπα στον χωματόδρομο και τη φάγαμε στο ίσιωμα! Ευτυχώς με μικρή απώλεια, ένα σπασμένο νύχι και μια γρατζουνιά. Μια γραντζουνιά που έμεινε να μου θυμίζει πόσο υπέροχα και ρομαντικά περάσαμε στη Μήλο!

Πόσες στιγμές όμορφες να θυμηθώ μαζί σου? Τότε που μου έκανες έκπληξη και αγόρασες την tdm που τρελαινόμουν για αυτή τη μηχανή,τα βράδια που ξαπλώναμε αγκαλιά στην παραλία,το ότι φτιάξαμε τη δική μας φωλίτσα να μείνουμε μαζί, το βράδυ που σου ανακοίνωσα πως είμαι έγκυος; Υπέροχες στιγμές που μου άφηναν μια αίσθηση όπως το πρώτο μας φιλί… γλυκό, τρυφερό και δεν μου έφτανε μόνο ένα!

Τέλος, βλέπω φωτογραφίες από το μικρό μου αγοράκι και θα μπορούσα να γράφω για όλη την ημέρα. Με το παιδί σου ζεις μοναδικές, ανεπανάληπτες στιγμές κάθε μέρα.

Η πρώτη λέξη, η πρώτη φορά που σε αποκαλεί μαμά ή ακόμα καλύτερα παπάω μαμάκα, μανούλα, το πρώτο περπάτημα, ο θηλασμός, το να κρατάς στην αγκαλιά σου το μωράκι σου και εκείνο να γέρνει τρυφερά επάνω σου… όλα τόσο υπέροχα. Η στιγμή όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η στιγμή που ακούστηκε το κλάμα σου, σε έβαλαν στην αγκαλιά μου, σε φίλησα, μου χάιδεψες το μάγουλο και ο μπαμπάς σου που ήταν δίπλα μας έκλαιγε μαζί μας από συγκίνηση και ευτυχία. Από εκείνη τη στιγμή έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη μητέρα.

Σήμερα έχεις μεγαλώσει αρκετά από όταν πρωτοέκανα αυτές τις σκέψεις, πάμε βόλτες, μαγειρεύουμε μαζί, σου ζητώ να μου ξεφλουδίσεις τα αμύγδαλα να τα βάλω στη βασιλόπιτα και τα έχεις φάει σχεδόν όλα, όπως έκανα και εγω όταν ήμουν μικρή! Ο μπαμπάς σου είναι ο πιο υπέροχος σύζυγος και μπαμπάς του κόσμου, είναι αυτός που σου δείχνει τα μονοπάτια που υπάρχουν και εγώ είμαι εκεί με έναν πιο αυθόρμητο και παιχνιδιάρικο ρόλο! Να πασαλειβόμαστε με χρώματα, να παίζουμε μακαρονοπόλεμο,να λερωνομαστε και να γελάμε!

Η χώρα του Ποτέ

Καμιά φορά τα σκέφτομαι όλα αυτά και νιώθω πως αν κλείσω τα μάτια μου θα βρεθώ στη “ Χώρα του Ποτέ”. Θα είναι εκεί όλοι οι άνθρωποι που αγαπάω, θα ξεχάσουμε τον χρόνο,θα γελάμε και θα πετάμε ανάμεσα σε νεράιδες. Κάπου εκεί θα βρίσκεται η ροδιά και η κορομηλιά από το πατρικό μου, λίγο παρακάτω θα βρέχει και πάντα σταθερά στη ζωή μου και στα όνειρά μου θα βρίσκονται ο άντρας μου και ο γιος μου στην αγκαλιά μου. Και όταν θα ανοίγω τα μάτια μου μπορεί να μη βλέπω νεράιδες, ξωτικά, ούτε τον Πίτερ Παν, θα έχω όμως την αίσθηση της βροχής από εκείνη τη βόλτα με τα ανίψια μου, την αίσθηση του σιδερωμένου ρούχου που μας το ζέσταινε η μητέρα μου για να πάμε στο σχολείο, θα έχω την αίσθηση ότι 2 χέρια τρυφερά με αγκαλιάζουν και με ζεσταίνουν και ένα μικρό, τόσο δα χεράκι με χαϊδεύει και μου λέει ήρθα μαμά,κράτησε με από το χέρι και ταξίδεψε με, δείξε μου τον κόσμο μαμά.

Και ξέρετε κάτι; Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες στιγμές και να έρθουν αυτά τα συναισθήματα δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ. Γιατί είναι η αίσθηση στο μυαλό,στο σώμα και στην καρδιά μου των ανθρώπων που αγαπάω.

Αφιερώνω αυτό το κείμενο στην οικογένειά μου αλλά και σε όσους ανθρώπους αισθάνθηκα ως οικογένεια!

Για το thisisus.gr γράφει η Σταυρούλα Τζωρτζάτου