Ας πιούμε στην υγειά της νέας κανονικότητας – Thisisus.gr

Θα ανοίξουν τα σχολεία στις 7,10,15 ή στις 27;
Να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά ή μαύρα;
Να πάω για καφέ με τους φίλους μου ή να τα πούμε τηλεφωνικώς;
Να πάρω αγκαλιά τη μάνα μου ή λες να έχω κορονοϊό κι ανήκω στους ασυμπτωματικούς;
Ο Μπιλ Γκέιτς τελικά με το τσιπάκι που θα μου βάλει θα καταγράφει όλες τις φορές που βάζω σκούπα στην κουζίνα ή θα μετράει απλά πόσες φορές τη μέρα πάω τουαλέτα;
Και εν τέλη, η δευτέρα παρουσία θα γίνει φέτος να τρώω ο,τι θέλω ή να μαζευτώ μπας και μου μπουν τα χειμωνιάτικα;

Αυτά κι άλλα πολλά με προβληματίζουν σήμερα. Εσείς τι νέα; Όλα καλά; Γυρίσατε από τις διακοπές ή περιμένετε την τελική ημερομηνία της έναρξης των σχολείων; Εμείς εδώ στη βάση μας. Μετά από μια καλοκαιρινή καραντίνα με τα όλα της. Και δόξα το Θεό να λέμε για όλες τις όμορφες στιγμές που αξιωθήκαμε και ζήσαμε μες τη σαπίλα και τη μαυρίλα και την “απομόνωση”. Ευγνώμων για πολλά και έξαλλη με άλλα τόσα. Γιατί ο θυμός τελικά δε φεύγει όσα μαξιλάρια και να χτυπήσω (κάτι δικά μου).

Νιώθω ΘΥΜΟ για τον κορονοϊό και γράφω και κανένα τραγούδι αν είναι. Αυτή η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που κουβαλά με ενοχλεί.

Θυμώνω

Θυμώνω που δεν μπορώ να ανταμώσω με την οικογένειά μου, επειδή δεν παίρνω το ρίσκο να ταξιδέψω με αεροπλάνο (καλά ούτε σε πλοίο μπαίνω).

Θυμώνω που δεν μπορώ να σφικταγκαλιάσω όσους θέλω (ναι είμαι και γλυκούτσικη μερικές φορές).

Θυμώνω που δεν μπορούμε να πάμε να κάτσουμε να φάμε έξω σαν άνθρωποι (ούτε σαν ποντίκια, ούτε σαν εξωγήινοι).

Θυμώνω που δεν μπορώ να πλησιάσω τον άνθρωπο στο δρόμο που με ρωτάει που είναι η τάδε οδός (οκ αν είσαι ο άντρας μου και διαβάζεις αυτή τη στιγμή αγνόησε το ένα και ατυχές γεγονός που ξέρεις).

Θυμώνω που βλέπω από το μπαλκόνι ανθρώπους που αγαπώ.

Θυμώνω που έχω κλείσει την πόρτα του σπιτιού μου σε τόσους φίλους.

Μπορώ να γράψω το βιβλίο του “Θυμώνω” αλλά άντε τρέχα να βρεις εκδότη, μέρες που είναι.

Η πραγματικότητα είναι μία όσο θυμό κι αν κουβαλώ κι εγώ κι εσύ και ο απέναντι: Η νέα κανονικότητα θέλει κρυμμένα χαμόγελα πίσω από μάσκες, φουλ αντισηπτικά, παιδιά που θα μεγαλώσουν από “απόσταση” και δυο μάτια μεγάλα. Η νέα κανονικότητα θέλει τα μάτια να γίνονται μιλιά και τα χείλια να κλείνουν ερμητικά.

Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;

Αμφισβητούμε κάθε επιστήμονα που προσπαθεί και παλεύει να βγάλει το εμβόλιο, γιατί τα λεφτά του Μπιλ Γκέιτς είναι πολλά. Και ενδιαφέρονται για σένα και για μένα. Κι επειδή βάλθηκαν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου να ξεκάνουν την οικονομία τους, να χτυπήσουν πάτο για να δουν ποιος θα μείνει στο τέλος. Σ’ ένα παιχνίδι των μασσόνων για να διασκεδάσουν, εμείς τα πιόνια, για να τρωγόμαστε αν θα φορέσουμε μάσκα ή όχι.

Ξέρετε γιατί; Γιατί σε ένα πράγμα είμαστε καλοί: Στο να διαφωνούμε και να το φωνάζουμε και να τσακωνόμαστε και να διχαζόμαστε. Αυτοί και οι άλλοι. Βολεύει. Και το Facebook δίνει φωνή σε όλους. Για να διχαζόμαστε και ηλεκτρονικά. Λες κι έτσι θα αποκτήσει νόημα η ζωή του καναπέ.

Για τα παιδιά μας τρέμω περισσότερο. Διότι αν εμείς δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στη νέα κανονικότητα πως να μπορέσουν αυτά;

Ποιος θα τα καθοδηγήσει;

Πως να μετριάσεις το πάθος και τον ενθουσιασμό τους απέναντι στους φίλους τους;

Πως να τους στερήσεις την αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς;

Πως να τους κρύψεις το χαμόγελο;

Πόσα όχι να αντέξουν σε ένα κόσμο που αλλάζει;

Δε βλέπω μήτε φως στο τούνελ, μήτε σωτηρία. Για μένα μία είναι η λύση να πιούμε όλοι μας στην υγειά της νέας κανονικότητας, μπας και γίνει η αποδοχή και μπορέσουμε ΜΑΖΙ βήμα βήμα να το ξεπεράσουμε κι αυτό. Ουτοπικό; Ας είναι.

Ψάχνω να βρω τον τρόπο που θα μπορώ να ζω μέσα σε όλο αυτό το χάος. Και θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να τα καταφέρω. Θα φοράω τη μάσκα μου, θα πλένω τα χέρια μου, θα λούζομαι το αντισηπτικό. Φτάνει να υπάρχω, να μπορώ να γελώ, να αγκαλιάζω τα παιδιά μου κι ας θυμώνω με το σύμπαν. Ας θυμώνει κι αυτό μαζί μου. Όσο προσπαθούμε μαζί θα βρίσκουμε τις λύσεις. Κάθε φορά. Κι όποιος αντέξει…

Στέλνω φως κι αγάπη τόση ,

Μαρίνα.