Ελάτε να τσακωθούμε για τη μάσκα. Τη μάσκα προστασίας, τη μάσκα των παιδιών, τη μάσκα των ενηλίκων, των χειρούργων, των δασκάλων, των ηθοποιών, της υποκρισίας!
Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγες μέρες και το άγχος έχει χτυπήσει κόκκινο. Από τη μία η μάνα μου που φωνάζει πως δε θα αντέξουν τα παιδιά με τη μάσκα και πρέπει να αντισταθούμε, από την άλλη ο γιατρός που εμπιστεύομαι που με διαβεβαιώνει ότι τα παιδιά θα συνηθίσουν και δεν συντρέχει λόγος πανικού, μετά τα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από γιατρούς και δικηγόρους, μορφωμένους κι αμόρφωτους που μας ενημερώνουν για τη ζημιά της μάσκας και της παραπληροφόρησης και των “fake news” κι από την άλλη… αχ από την άλλη η μικρή μου κόρη που κάνει πρόβες με τη μάσκα στο πρόσωπο βάζει, βγάζει και κάθε φορά που της πέφτει κάτω την παίρνει την τινάζει και την ξαναφοράει (Ω Θεε!).
Τι είναι σωστό και τι λάθος;
Τι αλήθεια και τι ψέμα;
Δεν ξέρω. Εσείς όλοι που ξέρετε με βεβαιότητα και με ενημερώνετε με αγχώνετε. Ναι. Γιατί όλοι έχετε επιχειρήματα και δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Σε ένα σύστημα που καταρρέει από όπου και να το πιάσεις, εκεί που οι ιερείς πετάνε τα ράσα, οι γιατροί εκλιπαρούν για βοήθεια κι οι υπουργοί βγαίνουν στην τηλεόραση με τη μάσκα στο πηγούνι, εκεί ακριβώς είναι που εγώ σκέφτομαι με τέτοιον ιό που θα βρεθούν τόσες καθαρίστριες ώστε να καλύψουν όλα τα σχολεία της χώρας;
Ναι αυτό με αγχώνει.
Αν θα μένουν τα παιδιά μου ολοήμερο ή όχι κι αν θα υπάρχουν αρκετές καθαρίστριες για να απολυμαίνουν ή όχι το κάθε σχολείο.
Η εμπειρία μου στο σύλλογο γονέων με δίδαξε πολλά. Ένα ότι υπάρχουν άτομα που λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψιν το κάθε είδους προεδριλίκι κι ότι αυτή η χώρα δεν έχει καθαρίστριες στα σχολεία των παιδιών μας. Με τεράστιο αγώνα λύση βρίσκεται επί μέρους στα σχολεία, αλλά επουδενί δεν λύνεται το πρόβλημα. Λεφτά υπάρχουν για να μοιράζονται σε μέσα μαζικής ενημέρωσης και ιστοσελίδες κι όχι στα σχολεία μας. Εκεί που μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Ο χώρος που καλούνται να διδαχτούν, να παίξουν με τους φίλους τους, να κοινωνικοποιηθούν, να μάθουν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ.
Την ίδια στιγμή που όλοι τσακώνονται για τις μάσκες που θα διαθέσει το υπουργείο, το χρώμα των παγουριών που μοιάζουν με μπρελόκ και δεν ξέρω τι άλλο ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ.
Την ίδια στιγμή που στην Κύπρο τσακώνονται για τον τρόπο τοποθέτησης των θρανίων στις τάξεις, και το ποιος θα τα τοποθετήσει εμείς εδώ στην Ελλάδα ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ.
Φοβάμαι ναι.
Φοβάμαι μην πάθουν κάτι τα παιδιά.
Φοβάμαι που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια την αλήθεια από το ψέμα.
Φοβάμαι και δεν ξέρω πως να κατευνάσω αυτό το συναίσθημα, ξέρω όμως πως οφείλω να βρω έναν τρόπο να το ξορκίσω! Να μάθω να ζω με αυτό. Και να δω πως μπορώ να στήσω το γύρω μου για να υπάρχουμε, να ζούμε, να χαιρόμαστε, να δημιουργούμε, να γελάμε όλοι μαζί παρέα.
Και την ίδια στιγμή σκοτωνόμαστε για τα σκουπίδια που παίζει τηλεόραση, για τον κάθε ανεγκέφαλο που βγαίνει και λέει ό,τι να ναι. Σιχαινόμαστε να βλέπουμε μικρογραφία της κοινωνίας μας. Γιατί αυτοί είμαστε. Και κάποιοι παλεύουν τόσα χρόνια να τα βγάλουν πέρα με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Μα δεν καταλαγιάζει μήτε η συμπεριφορά τους μήτε οι πράξεις τους. Τουναντίον, γεμίζει ο κόσμος με κορίτσια σκόρπια σε θάλασσες και στο χώμα.
Στον ίδιο κόσμο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μας. Πως σκατά θα τον κάνουμε καλύτερο;
Σίγουρα όχι με το να στεκόμαστε άπραγοι και αποβλακωμένοι μπροστά από ένα κουτί.
Ούτε τρέμοντας να εκφέρουμε γνώμη.
Αλήθεια όμως τώρα, σεβασμός στα θέλω και στις επιθυμίες του διπλανού ξέρουμε τι εστί;
«Δε θα στείλω τα παιδιά μου σχολείο». Ένα κατεβατό από υβριστικά σχόλια από κάτω.
«Θα φορέσω μάσκα στο παιδί μου». Το ίδιο. Εμετικά σχόλια.
«Είναι όλα ψέματα και μας ψεκάζουν» ακολουθεί το χάος.
«Οι εξωγήινοι και οι Άγγλοι στους Ολυμπιακούς του 2012 τα ξεκίνησαν όλα» ξανά μανά.
Πώς να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου;
Πώς να αντιμετωπίσω ανθρώπους που καταστράφηκαν με τον κορονοϊό;
Σε τι να ελπίζω όταν έχει χαθεί η εμπιστοσύνη προς όλες τις πλευρές;
Με ποιο τρόπο μπορώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να στείλω τα παιδιά σχολείο ελπίζοντας να αποφύγουμε τα χειρότερα;
Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει, ποτέ δεν ήξερα, μα κάποιες φορές νιώθω πως χάνω και την ελπίδα μου κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα. Γιατί μονάχα η ελπίδα μπορεί να με κρατήσει στα πόδια μου.
Εσείς πως το βιώνετε, αλήθεια, όλο αυτό;
Θέλετε να συζητήσουμε ή να τσακωθούμε για τη μάσκα;
Δεχτές οι απόψεις και οι προβληματισμοί σας,
Μαρίνα.
διαβάστε επίσης:
Οδηγίες της παιδιατρικής εταιρείας για τη μάσκα – Thisisus.gr
Με μάσκα και στο σχολείο – Thisisus.gr
Ενδοοικογενειακή βία: Η μάσκα 19 σώζει ζωές – Thisisus.gr
Με μάσκα (σχεδόν) παντού από 29 Ιουλίου – Thisisus.gr
Βγάζεις σπυράκια όταν φοράς την προστατευτική μάσκα; – Thisisus.gr
Τελικά κινδυνεύει από τη μάσκα το παιδί μου; – Thisisus.gr
Φτιάχνουμε μάσκα μόνοι μας στο σπίτι-Thisisus.gr
Χειρουργική μάσκα – μύθοι και πραγματικότητα -Thisisus.gr
