Εμένα ο άντρας μου δε με βοηθά…
Με το που γυρίσει από τη δουλειά ξεκινά να συμμαζεύει όσο μπορεί το σπίτι.
Κατεβάζει ανά δυο μέρες τα σκουπίδια και την ανακύκλωση στους συγκεκριμένους κάδους.
Όταν με βλέπει να τα “παίζω” παίρνει τα παιδιά και πάνε για ποδήλατο.
Τις καλές μέρες μαζεύει και τα πιάτα από το τραπέζι.
Σκέφτεται που θα πάμε διακοπές, πότε και συνήθως μου δίνει δυο επιλογές σπιτιών για να επιλέξω τη μία.
Κατεβάζει τα σεντόνια και τις κουβέρτες από τα ντουλάπια που δεν φτάνω για να στρώσω.
Ξέρει που είναι τα παιχνίδια των παιδιών αλλά δεν έχει ιδέα που είναι τα ρούχα τους (ακόμα).
Καμιά φορά καθόμαστε στον καναπέ και με αφήνει να διαλέξω την ταινία που δε θα δω, γιατί κοιμηθώ.
Ανεβοκατεβάζει καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα από την αποθήκη, γιατί τα κάνω ασήκωτα κάθε φορά!
Ασχολείται με τις ταινίες που θα δουν τα παιδιά.
Εμένα ο άντρας μου δε με βοηθά. Ζει μαζί μου στο σπίτι και μοιράζεται την ευθύνη ενός σπιτιού και των παιδιών.
Κι ας γκρινιάζει όσο εγώ κάποιες φορές κι ας μην το παραδέχεται.
Εμένα ο άντρας μου είναι και πατέρας των παιδιών μου και έχει πλήρη επίγνωση του ρόλου και των ευθυνών του. Ευτυχώς!