Ένα γράμμα απο γονείς προς γονείς, “It’s ok” – Thisisus.gr

Οι γονείς του σήμερα. Διαβασμένοι, (παρά) μορφωμένοι θα μπορούσα να πω και πριν βιαστείτε να μου την πείτε το ΠΑΡΑ μορφωμένοι το λέω με την καλή έννοια. Και εξηγώ.

Με το που μάθει μια γυναίκα ότι είναι έγκυος αρχίζει το διάβασμα και δίπλα της παρακολουθεί ο μελλοντικός πατέρας με δέος μπροστά σε ότι βιώνουν. Τι συμβαίνει τις πρώτες βδομάδες, πως αναπτύσσεται το έμβρυο το πρώτο τρίμηνο, το δεύτερο… ακόμα και τι φύλο έχει το παιδί μπορούμε πια να το μάθουμε και κακά τα ψέματα οι περισσότεροι ΘΕΛΟΥΝ να το μάθουν. Για να προβούν στις απαραίτητες διαδικασίες ούτως ώστε το δωμάτιο του παιδιού να είναι έτοιμο πριν ακόμα γεννηθεί (εδώ γελάμε λίγο γιατί πραγματικά κάνουμε λες και το παιδί πρόκειται να μείνει από το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο που με τόση χαρά ετοιμάσαμε). Ξεκινάμε λοιπόν την προετοιμασία για το παιδί που έρχεται.

Διαβάζουμε βιβλία περι εγκυμοσύνης. Μετά πάμε ένα βήμα παραπέρα βιβλία για το πως θα είναι ο πρώτος χρόνος με το παιδί στο σπίτι, τι μπορούμε να κάνουμε σαν γονείς, αυτοβελτίωση, κανόνες, όρια, θέλω και γιατί. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και θεωρούμε ότι είμαστε πανέτοιμοι για όλα όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε γονείς ;

Φίλοι και συμπολεμιστές μετά λύπης σας ενημερώνω ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα του τι μας περιμένει εκεί έξω.

Γιατί;

Πολύ απλά γιατί τα παιδιά μας είναι μ ο ν α δ ι κ ά.

Καλά κάνουμε και διαβάζουμε όσα διαβάζουμε για να είμαστε προετοιμασμένοι αλλά πείτε μου τελικά είμαστε;

Εσύ πόσο προετοιμασμένος είσαι τελικά;

Την ώρα που μαγειρεύεις μπαμπά ή μαμά και το παιδί σου φτύνει το φαί στη μούρη για δέκατη φορά τι κάνεις; Το σκουπίζεις, το παίρνεις αγκαλιά και συζητάς το λόγο που το ώθησε σε αυτήν του κίνηση;

Εκείνη την στιγμή που μιλάς με το αφεντικό στο τηλέφωνο για το deadline που χάσατε και το παιδί σου κλαίει με λυγμούς γιατί έσπασε το μπισκότο όπως πήγε να το βγάλει από το κουτί, γυρνάς με ηρεμία και του λες ότι δεν πειράζει κι είσαι εκεί για εκείνο;

Όταν το πρωί πας να το ξυπνήσεις για το σχολείο για χιλιοστή φορά και εκείνο αρχίζει και γκαρίζει, χτυπιέται και φωνάζει πόσο άδικη είναι η ζωή το αγκαλιάζεις και του εξηγείς με ήρεμο τόνο ότι η ζωή έχει κανόνες και οφείλουμε να τους ακολουθήσουμε και ότι καμιά φορά και για σένα είναι δύσκολο;

Την ώρα που επιμένει να πάρει το τάπλετ/κινητό, να δει τηλεόραση ενώ εσύ έχεις να απλώσεις τα ρούχα, να βγάλεις το φαί από το φούρνο ή δεν ξέρω τι του το δίνεις ή κάθεσαι και κάνεις τη γνωστή συζήτηση περί οριοθέτησης;

Διαβάζοντας όλα τα πιο πάνω που έγραψα συνειδητοποιώ ότι υπήρχαν φορές που ναι έκανα συζητήσεις, συζητήσεων και αναλύσεις αναλύσεων για το κάθε τι.

Υπήρχαν και φορές όμως που δεν είχα άλλες αντοχές, κουράγιο και θέληση. Υπήρξαν μέρες που με βάραιναν οι υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα πως και είχα ξεπεράσει και τα δικά μου όρια. Κι εκείνες τις φορές φώναξα, αντέδρασα, θύμωσα. Ο ενήλικας σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίστηκε και το εσωτερικό παιδί μου έκανε τη δικιά του επανάσταση βάζοντας τα με τα δικά μου παιδιά.

Its ok

Γιατί όπως εκείνα έχουν νεύρα έχουμε κι εμείς.

Γιατί όπως εκείνα θέλουν κάποιες στιγμές να τα αφήσουμε ήσυχα, θέλουμε κι εμείς.

Γιατί όπως εκείνα το μόνο που επιθυμούν είναι να παίζουν, το ίδιο επιθυμούμε κι εμείς.

Γιατί όπως εκείνα έχουν δικαίωμα σε κάθε συναίσθημα, το ίδιο δικαίωμα έχουμε κι εμείς.

Και να σας πω κάτι; It’s ok.

Για κάθε φορά που υψώνουμε τη φωνή μας, χάνουμε το κουράγιο, είμαστε κουρασμένοι, νιώθουμε σκατά. It’s ok.

Κι αν χάνουμε τον έλεγχο κάποιες στιγμές “It’s ok”.

Γιατί το ίδιο αγαπάμε τα παιδιά μας κι όταν είναι θυμωμένα και το ίδιο μας αγαπάνε κι αυτά. Γιατί στην τελική η ουσία όλη κρύβεται στο σύνολο και όχι σε εκείνες τις απομονωμένες στιγμές απόγνωσης.

Διαβάστε επίσης

Γιατί έκανες παιδί;

Εμβολιάστε τα παιδιά με λογική κι αγάπη

Σε τι κόσμο σε έφερα παιδί μου;