Γονείς και παιδιά του Χόρχε Μπουκάι – Thisisus.gr

Γονείς και παιδιά : Ένα βιβλίο για γονείς, γραμμένο από έναν πατέρα και έναν γιο …

Εδώ και πολλά χρόνια διαβάζω τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάι, του Αργεντίνου ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή, επειδή η αυτοβελτίωση είναι σαν τις δουλειές του σπιτιού … δεν τελειώνει ποτέ! Πάντα ανακαλύπτω νέους προβληματισμούς και ανοίγματα στη σκέψη, μέσα από τα παραμύθια, τις ιστορίες και τις αφηγήσεις του.

Ήταν μεγάλη έκπληξη, όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο που έχει γράψει με τον γιο του, Ντέμιαν Μπουκάι και μάλιστα τη στιγμή που το χρειαζόμουν: Γονείς και παιδιά εργαλειοθήκη για τη συντήρηση μιας δύσκολης σχέσης, από τις εκδόσεις όπερα.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως πλέκεται, εξελίσσεται και αλλάζει η σχέση των δυο αντρών μέσα στον χρόνο. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στο γιο και στον πατέρα , ανάμεσα σε δυο επιστήμονες , ανάμεσα σε δυο γονείς, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα στον κάθε ένα από εμάς με τον εαυτό του!

Μέσα από τη δική τους σχέση, ανακαλύπτουμε τις δικές μας αλήθειες, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι γονείς, γιατί αυτή η μοναδική, υπέροχη σχέση έχει πολλές δυσκολίες.

«Το να γίνεις γονέας είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί στη ζωή … και ό,τι χειρότερο»

μας λένε οι δυο συγγραφείς και μας εξηγούν το γιατί.

Έχετε αναρωτηθεί τι σημαίνει να είσαι γονέας; Ποιος είναι ο ρόλος της διαπαιδαγώγησής και πως δίνουμε κίνητρα στα παιδιά ως καθοδηγητές; Η ανατροφή ή η κληρονομικότητα διαμορφώνουν τους ανθρώπους; Σ αυτό συμφωνούν πατέρας και γιος και μας λένε:

«Τι είναι αυτό που γλυκαίνει τον καφέ; Η ζάχαρη ή το κουταλάκι που το ανακατεύει; Προφανώς, χωρίς ζάχαρη το ανακάτεμα δεν θα φέρει αποτέλεσμα, αλλά ακόμα και να μπει ζάχαρη, πάλι ο καφές δεν θα γλυκάνει χωρίς το ανακάτεμα. Η απάντηση, λοιπόν είναι: ο καφές για να γλυκάνει τα θέλει και τα δύο και τη ζάχαρη και το κουταλάκι»

Μας λένε ποιο είναι το σύνδρομο της διπλής απογοήτευσης και πότε τελειώνει ο ρόλος των γονιών ώστε να έρθει η κάθαρση της σχέσης.

Είναι συγκινητικό και αφυπνιστικό το πως αλλάζει η σχέση του παιδιού με τον γονιό του (και του γονιού με το παιδί του) μέσα στο χρόνο. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ντέμιαν :

«Ο πατέρας μου μ’ έμαθε να παίζω σκάκι όταν ήμουν έξι χρόνων. Έβγαλα το δημοτικό θεωρώντας τον έναν από τους καλυτέρους παίκτες στην ιστορία του σκάκι, και μου άρεσε πολύ να παίζω μαζί του. Καμιά φορά μ’ άφηνε να τον κερδίζω, κι εγώ το ήξερα πως μ’ άφηνε να τον κερδίζω. Πενήντα χρόνια αργότερα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, προτείναμε να παίξουμε μια παρτίδα σκάκι και το ευχαριστιόμασταν πολύ… Καμιά φορά τον άφηνα να με κερδίζει, κι εκείνος το ήξερε πως τον άφηνα να με κερδίζει.»

Αξίζει να εξερευνήσουμε τη δαιδαλώδη σχέση γονιού και παιδιού και ας χρειαστεί να σκαλίσουμε και δικές μας πληγές … από τη στιγμή που γινόμαστε γονείς, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουμε λάθη, τουλάχιστόν ας ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε τα λιγότερα!

Για το Thisisus.gr γράφει η Βασιλική Παπαδοπούλου.

Δείτε επίσης

“Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια”