Δεν μπορώ να ησυχάσω. ΠΑΛΙ. Τα όλα όσα συνέβησαν χτες δεν μας εξέπληξαν. Το περιμέναμε. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Και γιατί το περιμέναμε; Γιατί το έχουμε δει ξανά και ξανά. Ποιος ξέχασε άλλωστε το έγκλημα στην Σαντορίνη το 2008 τότε που ένας άντρας είχε αποκεφαλίσει τη γυναίκα του, ενώ σκότωσε και τον σκύλο της, κι έπειτα κυκλοφορούσε στην πλατεία κρατώντας το κεφάλι της;
Αν έβλεπες αυτή τη σκηνή στο σινεμά θα μιλούσες για υπερβολές στο σενάριο, για το ποιος ανώμαλος το σκέφτηκε κι άλλα πολλά. Σαν σεναριογράφος έρχομαι να σου πω οτι όλα τα ανώμαλα που “σκεφτόμαστε” έρχεται η ζωή να μας τα ανατρέψει και να μας φωνάξει οτι ΣΤΗ ΖΩΗ συμβαίνουν ΠΑΝΤΑ χειρότερα.
Χτες περίμενα να ομολογήσει κι έκανα συνεχώς ανανέωση στο google με τις λέξεις σύζυγος ομολόγησε. Ξέρετε πόσες σελίδες μου έβγαλε; Ξέρετε πόσες γυναικτονίες έγιναν ΜΟΝΟ ΦΕΤΟΣ στην Ελλάδα;
Κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους. Η μεγαλύτερη έρευνα που έχει γίνει στην ΕΕ για την έμφυλη βία (FRA 2014), καταγράφει ότι πενήντα γυναίκες στην ΕΕ δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους.
Επιπλέον, βάση των στοιχείων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:
- Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
- Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
- Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
- Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι
- Από αυτές το 1/3 μαχαιρώνεται, το 1/3 φονεύεται με πυροβόλο όπλο, το 20% στραγγαλίζεται και το 10% ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου.
Στατιστικά στοιχεία στην Ελλάδα
Για την Ελλάδα δεν έχουμε επίσημες στατιστικές για τις γυναικοκτονίες, αφού οι δολοφονίες των γυναικών λόγω του φύλου τους, δεν καταγράφονται ως τέτοιες. Δεδομένου ότι τέτοιου είδους εγκλήματα αποτελούν στις περισσότερες περιπτώσεις ανθρωποκτονίες ως αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας, εμπίπτουν στον ν. 3500/2006. ΠΑΡΑΚΑΛΩ διαφωτίστε με αν έχει αλλάξει κάτι.
Και θυμώνουμε. Και φωνάζουμε. Και με χίλια δυο τραβάμε πάρακάτω τη ζωή μας μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί κάτι ίδιο ή παρόμοιο. Για να μας συγκλονίσει. Και να ξαναθυμώσουμε. Και να ξαναφωνάξουμε. Και να μιλάμε για “εγκλήματα πάθους” . Φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε και τις σωστές λέξεις σε μια γλώσσα σαν την ελληνική που οι λέξεις είναι ατελείωτες. Όχι κύριοι και κυρίες δε μιλάμε για ένα ακόμα έγκλημα πάθους. Μιλάμε για γυναικοκτονία. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. Και επιτέλους. Δεν υπάρχουν εγκλήματα πάθους. Τι πάει να πει θόλωσε. Εμένα με είδατε πόσες φορές θολώνω; Και τώρα που σας γράφω θολωμένη είμαι. Άρα αν αυτή η θολούρα με κυριαρχούσε και πήγαινα τώρα να καθαρίσω αυτό το τελευταίο τέρας που σκότωσε την Κάρολαϊν θα είχα ελαφρυντικά; Δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο, αλλά πια δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι δεν μπορώ και να μισήσω άνθρωπο.
Πως συγχωρείς τον άνθρωπο που σκότωσε με τα χέρια του μια γυναίκα, ένα σκύλο και την ίδια ώρα αγκάλιαζε το παιδί τους και τη μάνα της γυναίκας που σκότωσε;
Πως δίνεις συγχωροχάρτι σε ένα τέρας που άφησε ένα παιδί 11 μηνών δίπλα στη νεκρή του μητέρα;
Πως επιτρέπεται ένας άντρας να είναι κακοποιητικός σύζυγος αλλά καλός πατέρας κύριοι; ΝΑΙ ΚΥΡΙΟΙ κι όχι κυρίες και μη με ρωτήσετε γιατί. Άντε να ψάξετε να βρείτε μόνοι σας τους λόγους.
Ο πατέρας που νοιάζεται για το παιδί του και τρελή γυναίκα να έχει μπορεί να το διεκδικήσει. Δε θα τον σώσει η συνεπιμέλεια. Όσο θετικά και να το έβλεπα αρχικά. Και λυπάμαι αν τους παίρνει όλους η μπάλα. Νιώθω πια την ανάγκη να υπερασπιστώ το είδος μου, τη γυναικεία μου φύση.
Κανένα τέρας δε μπορεί να είναι καλός πατέρας. Απο τη στιγμή που δε νοιάζεται για τη ψυχική υγεία του ίδιου του τουπαιδιού.
Και δεν κάνουμε γενικεύσεις. Μιλάμε με συγκεκριμένα γεγονότα. Δεν στοχοποιούμε τους άντρες επειδή είμαστε φεμινίστριες. Έχουμε ανάγκη να αντιδράσουμε. Γιατί ναι το 2021 εξακολουθούμε να είμαστε το αδύνατο φύλο. Προσπαθούμε να αποδείξουμε οτι είμαστε καλές σύζυγοι, νοικοκυρές, επαγγελματίες και μητέρες. Παλεύουμε μες τους τόσους ρόλους που μας ανατέθηκαν κύριοι. Και σας παρακαλώ μη μου μιλήσετε για ισότητα. Το μόνο που καταφέραμε οι γυναίκες είναι να φορτώσουμε κι άλλα στους ώμους μας. Και μπράβο και εύγε σε αυτές που διαφωνούν. Να κάνουν σεμινάρια και σε εμάς τις υπόλοιπες για το πως τα βγάζουν πέρα καθημερινά μπας και ανοίξουμε κι εμείς τα μάτια μας.
Δε θέλω να ξανακούσω: “Έγκλημα πάθους”, “Να μάθετε τις κόρες σας πως να ντύνονται” και “Τα’ θέλε και τα ‘παθε” .
Η γυναικοκτονία και ο βιασμός γίνεται από άντρες. Ευκατάστατους και μη. Όμορφους και άσχημους. Έλληνες και ξένους. Ανώμαλους. Αρρώστους. Χειριστικούς. Άντρες. Κανένας τέτοιος άντρας δεν αγαπά. Γιατί η αγάπη δεν πονάει. Παρέχει ελευθερία και σεβασμό.
Γι’αυτό καιρός να σταματήσει αυτό το ποίημα ” την σκότωσε γιατί την αγαπούσε”. Καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αναγνωρίζουμε τα σημάδια. Καιρός να μάθουν όσοι μεγαλώνουν παιδιά να τα μεγαλώνουν με σεβασμό προς τα ίδια και τους άλλους.
Και δεν είναι μόνο το ότι εγώ οφείλω να μεγαλώσω τις κόρες μου ποτίζοντας τες με περισσή αυτοπεποίθηση κι εσύ που μεγαλώνεις γιο δίδαξε τον την αγάπη και τον σεβασμό απέναντι στο γυναικείο φύλο.
Στη δουλειά.
Στο δρόμο.
Στο σπίτι.
Πατριαρχία.
