Το πρώτο βαπτιστήρι είναι και λίγο κάτι σαν το πρώτο παιδί. Πρώτη φορά νονά, πρώτη φορά δέσμευση προς ένα άλλο πλάσμα, αν δεν έχεις ήδη ένα παιδί. Κάπως έτσι με πολλή λαχτάρα και απεριόριστη χαρά αποφάσισα κι εγώ – γύρω στα 19-20 χρονών – να βαπτίσω ένα παιδί. Τον Γιάννη. Τον Γιάννη που λάτρεψα μόλις τον είδα. Σχέσεις με τους γονείς δεν είχα ιδιαίτερες. Οι γονείς μου είχαν. Τον διεκδίκησα λοιπόν και κάπως έτσι μου τον “έδωσαν”.
Κοντά δεν μέναμε είναι η αλήθεια κι εγώ τότε φοιτήτρια, έβλεπα το παιδί όταν επέστρεφα Κύπρο για διακοπές. Τελειώνω το Πανεπιστήμιο, αρχίζω να δουλεύω στην Κύπρο και μέχρι και τα 6 του το παιδί το έβλεπα στο καθιερωμένο μας ραντεβού, κυρίως τα Χριστούγεννα, για να ψωνίσουμε ό,τι ήθελε. Είχα τόση χαρά που μοιράζαμε την απόσταση -συναντιόμασταν με τη μαμά του θυμάμαι στη Λευκωσία. Και τότε, μου τον άφηνε και πηγαίναμε σε παιχνιδάδικα για να αγοράσει ότι λαχταρά. Ναι έτσι είναι πριν γίνεις μάνα, κυρίως τα παιχνίδια σκέφτεσαι. Ποια ρούχα και παπούτσια; Αυτό το παιδί έσταζε μέλι. Αλήθεια. Στο βλέμμα, στις κινήσεις, στο χαμόγελο… Εκεί λοιπόν, όταν ο Γιάννης ήταν 6-7 χρονών μετακομίζω Ελλάδα. Κι απο τότε τον είδα τελευταία φορά από κοντά την ημέρα του γάμου μου! Ήταν παρανυμφάκι!
Όταν είχα μετακομίσει, θυμάμαι στην αρχή μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Στην πορεία χαθήκαμε. Λίγο οι γονείς του που μετακόμισαν, λίγο που δεν τους έβρισκα στα τηλέφωνα, πολύ το ότι είχε αλλάξει εντελώς η καθημερινότητα μου, πολύ και το πνίξιμο σε υποχρεώσεις, ε δεν ήθελε και τίποτα άλλο…
Και φτάνει η ψηφιακή εποχή. Η εποχή του Facebook και των social media όπου ξαναβρίσκω τον Γιάννη. Αυτός φοιτητής πια κι εγώ εδώ, η “Χαμένη” νονά.
Από τότε έχω βαπτίσει άλλα δυο παιδιά σαν Μαρίνα. Παιδιά δικών μου φίλων και επιλογή μας. Μα ο Γιάννης παραμένει το πρώτο. Και σε μια κουβέντα που είχαμε τελευταία όταν του εξομολογήθηκα ότι είμαι η ντροπή της νονάς γύρισε και μου είπε ότι “έδωκες μου πολλά μου ‘μουν μιτσής“. Αυτή του η κουβέντα ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο.
Εκεί συνειδητοποίησα και σαν μητέρα πια πως η παιδική ηλικία ίσως τελικά να ‘ναι τόσο καθοριστική όσο λένε. Κάτι θα ξέρουν κι αυτοί οι επιστήμονες! Και πραγματικά ελπίζω στο μέλλον να αξιωθώ σαν νονά αυτού του παιδιού να δημιουργήσω κι άλλες κοινές αναμνήσεις τόσο όμορφες όσο και οι παιδικές που μοιραζόμαστε παρέα. Μήπως έτσι και ημερέψουν και οι τύψεις που κουβαλώ κάποιες φορές. Μήπως έτσι καλύψω και το κενό που άφησα στο παιδί.
Που θέλω να καταλήξω; Είναι πολύ σημαντικό να δημιουργούμε αναμνήσεις με τα μικρά παιδιά. Πόσο δε μάλλον με τα βαπτιστήρια μας. Και ναι, είναι πολύ πολύ βασικό πριν πάρουμε την απόφαση να βαπτίσουμε ένα παιδί , όπως λέει και η φίλη και κουμπάρα μου, να βεβαιωθούμε ότι αγαπάμε τους γονείς του πρώτα. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ουσιαστική σχέση. Το έχω επιβεβαιώσει και στην πορεία. Ναι. Έχει απόλυτο δίκαιο. Αλλά να κι εδώ που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Γιατί σε μια “τρέλα” της νιότης όταν αποφάσισα να γίνω πρώτη φορά νονά , μπορεί να μην είχα ιδιαίτερες σχέσεις με τους γονείς, μα αυτό το παιδί το αγάπησα. Πολύ. Κι ανυπομονώ να γνωρίσω απο κοντά τον ενήλικο εαυτό του.
Εις το επανιδείν,
η νούνα σου.
διαβάστε επίσης:
Η λίστα της μαμάς έχει αρχή και τέλος – Thisisus.gr
Το άγχος της μητρότητας -Thisisus.gr
Μάνα της καρδιάς – Thisisus.gr
Ο δρόμος της συνειδητότητας – Thisisus.gr
Οι φίλοι της μετά παιδιών εποχής – Thisisus.gr
«Παγκάκι φιλίας» κατά της σχολικής μοναξιάς Κανένα παιδί μόνο του -Thisisus.gr
Το Βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου της Philippa Perry –Thisisus.gr
Το κουτί της βαρεμάρας ή το κουτί του βαριέμαι – Thisisus.gr
