Η ευλογία του να μεγαλώνεις με την γιαγιά και τον παππού – Thisisus.gr

Θέλεις λίγο τα γενέθλια του παππού μου που έκλεισε αισίως τα 80, θέλεις οι θύμησες που στροβιλίζονται το τελευταίο διάστημα στο μυαλό μου, θέλεις η στεναχώρια μου που φέτος δε θα πάω Κύπρο, τί να σας πω; Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή τη φορά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω λίγο για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας και πιο συγκεκριμένα, για την Σαββού και τον Κόκο μου.

Δεν ξέρω αν κι εσύ είχες την τύχη να μεγαλώσεις μαζί τους. Αν όχι ελπίζω να απολαμβάνεις το μεγάλωμα των δικών σου παιδιών δίπλα από τους παππούδες και γιαγιάδες. Ναι μη γκρινιάζεις. Ξέρω πως πολλές φορές εκνευρίζεσαι που δεν κάνουν ακριβώς αυτά που τους λες και κάνουν απλά ό,τι γουστάρουν επειδή «κι αυτοί μεγάλωσαν παιδιά και ξέρουν!». Σε νιώθω αλήθεια. Το βιώνω κι εγώ. Αλλά να… θυμάσαι τότε που ήσουν κι εσύ παιδί πως ήταν οι στιγμές με τους δικούς σου παππούδες και γιαγιάδες;

Βούτυρο, ζάχαρη και τηγανιτές πατάτες

Όλη μου η παιδική ηλικία μυρίζει βούτυρο, ζάχαρη και τηγανιτές πατάτες! Ευτυχία!

Βλέπεις το σπίτι τους ήταν ακριβώς δίπλα από το σπίτι που μεγάλωνα. Έτσι κάθε φορά που η μαμά μου μαγείρευε όσπρια εγώ, τσουκ, δίπλα στη γιαγιά που με λυπόταν και τηγάνιζε πατάτες και αυγά, για να χαρώ. Μην κοιτάς που τώρα φωνάζω στα παιδιά μου να μάθουν να τρώνε σωστά!

Η γιαγιά μου που λέτε μας λάτρευε. Και δεν ξέρω αν με είχε καλομάθει τόσο επειδή ήμουν το πρώτο της εγγόνι. Αλλά αλήθεια σας λέω κυκλοφορεί στο κάθε κύτταρό μου η αγάπη της. Είχε ένα θέμα… κι αυτός ήταν ο ΦΟΒΟΣ για το κάθετι. Μη μας αρπάξει κάποιος ξένος, μη μας πατήσει αυτοκίνητο σαν περπατάμε για το σχολείο, μην πνιγούμε στη θάλασσα, μην …. Πολλά τα μην του φόβου της. Αλλά ξέρεις τι; Είχε ΟΛΑ τα δίκαια του κόσμου μαζί της. Δεν είναι και λίγο για μια μάνα να χάνει μπρος τα μάτια της, το πρώτο της παιδί, σε ηλικία μόλις 9 χρονών. Άνθρωπος ΠΟΤΕ να μην το ζήσει.

Κι όμως… Ποτέ κανένα ΜΗ της δεν στάθηκε απέναντι στα θέλω και στα όνειρά μου. Μόνο μπράβο έλεγε και καμάρωνε κάθε που μάθαινε τους βαθμούς μου ή που με έβλεπε να παίζω θέατρο στις εκδηλώσεις του χωριού. Και ξέρω πόσο πόνεσε όταν έφυγα από την Κύπρο. Και ξέρω πόσο πονάει ακόμα όσο μου μαζεύει κλιματόφυλλα για να φέρω μαζί μου στην Αθήνα και να φτιάχνω κουπέπια που τόσο αγαπώ.

Αυτή η αγάπη, η αληθινή

Την θαυμάζω πολύ τη γιαγιά μου. Γιατί δυσκολεύτηκε τόσο στη ζωή της μα κατάφερε – όσο μπορεί – να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με ένα παππού υπερκινητικό που δεν τον χωρούσε ο τόπος. Μη βλέπεις τώρα που γέρασε και ηρέμησε, έτσι λέει. Έπινε, έπαιζε χαρτιά, μάζευε φίλους και φίλους στο σπίτι για τραπέζια. Αχ πολύ μου άρεσε αυτό το τελευταίο. Ο κόσμος στα σπίτια τους. Ήταν φιλόξενοι κι ας γινόταν χίλια κομμάτια η γιαγιά για να τους μαγειρέψει και να τους ευχαριστήσει όλους. Φασαρία, γέλια, φωνές, αυτό είναι το comfort zone μου.

Το αγαπημένο μου κομμάτι όταν χάζευα τους δυο τους να χορεύουν ρούμπα και λαμπάτα σε κάθε χοροεσπερίδα, γάμο ή άλλη κοινωνική εκδήλωση. Ντρεπόμουν τόσο που ο παππούς μας τραβολογούσε μία μία όλες τις εγγόνες του για να σηκωθούμε να χορέψουμε! Α ρε παππού, ότι θα έφτανε η στιγμή που θα το νοσταλγούσα κι αυτό ποιος να μου το έλεγε!!!! Επίσης, ζητώ δημόσια συγνώμη που στο γάμο μου δεν φρόντισα να παίξει το λαμπάτα!!!! Ναι… η αλήθεια είναι πως δεν μου διάβαζαν παραμύθια, ούτε με μάθαιναν γλώσσα και μαθηματικά, μα ήταν χορευταράδες!

Το δικό τους μάθημα

Με έμαθαν να αγαπώ τους άλλους και να φροντίζω πάντα τους πιο αδύναμους. Να παλεύω για τα δίκια μου (κι είναι πολλά τα άτιμα). Να προσπαθώ και να επιμένω όταν θέλω κάτι πολύ. Να είμαι ειλικρινής και έντιμη πρώτα απέναντι στον εαυτό μου. Να πιστεύω στους ανθρώπους όσο κι αν με πληγώνουν. Να ξεχωρίζω και να καταλήγω πάντα με όσους ξέρουν να γελούν και με δέχονται έτσι ακριβώς όπως είμαι. Εκεί κρύβεται όλη η ευτυχία της ζωής. Στην ειλικρίνεια και στην αγάπη. Κι όσοι με εκμεταλλευτούν ας είναι καλά μακριά μου! Γιατί όπως λέει η γιαγιά: “ο Θεός κι οι Άγιοι Απόστολοι, μεγάλη η χάρη τους, κι η Παναγία και όλοι τους είναι μαζί μου” σε κάθε πρωινή της προσευχή. Και σε κάθε κλείσιμο τηλεφώνου, επίσης!!!! Την αγαπώ τόσο γι’ αυτό…!

Να αγαπάμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Μας αγαπούν διπλά και τριπλά. Κι ας μην γκρινιάζουμε, εμείς που τα ξέρουμε όλα. Αν το παιδί φάει κανένα παγωτό ή καμιά επιπλέον πατάτα τηγανητή, δε θα πάθει κάτι (με μέτρο ε; μην πάρετε φόρα τώρα εσείς γονείς και πεθερικά μου και τα δώσετε όλα με τη μία!).

Θα είμαι μια ζωή ευγνώμων για τον κουβά αυτοπεποίθησης μου, γιατί φρόντισαν και η γιαγιά και ο παππούς να ρίξουν μπόλικη. Μαζί με αγάπη από αυτήν την αληθινή, την ανιδιοτελή. Ξέρεις… Ας τους χαιρόμαστε κι ας τους απολαμβάνουμε κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία.

Στέλνω αγάπη και φως,

Μαρίνα.