Είσαι γονιός.
Στο σπίτι.
Με παιδιά.
Χτυπά το τηλέφωνο, σταθερό ή κινητό. Είναι από τη δουλειά ή τέλος πάντων αφορά τη δουλειά.
Αυτό το μαγικό που συμβαίνει κάθε φορά, όπου το παιδί σου εκείνη την – καταραμένη – ώρα που πρέπει να μιλήσεις στο τηλέφωνο για δουλειά , ως εκ θαύματος όπου κι αν βρίσκεται μες το σπίτι καταλήγει να κρέμεται από πάνω σου και θέλει: νερό, τοστ, φρούτο, σοκολάτα, να κάνει μπάνιο (!!!), να σε αγκαλιάσει, να κλάψει, να σε φιλήσει, να…
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί συμβαίνει κατ’ επανάληψη αυτό;
Γιατί εκείνην ακριβώς τη στιγμή όπου
- δέχεσαι το πολυπόθητο τηλεφώνημα που περίμενες τόσο καιρό μπας και κλείσεις καμιά δουλειά
- έχει γίνει η στραβή στη δουλειά και το αφεντικό σου σε χρειάζεται για να δώσεις λύση
τα παιδιά δαιμονίζονται και επιθυμούν να στο χαλάσουν όσο γίνεται περισσότερο;
Ξέρω συμβαίνει και την ώρα που είσαι στο μπάνιο. Και την ώρα που αποφασίζεις να λουστείς. Και την ώρα που τολμάς να δεις ΕΣΥ τηλεόραση. Αλλά όλες αυτές τις φορές δεν τρελαίνεσαι τόσο γιατί είσαι εσύ με σένα και τα παιδιά. Επομένως, χρησιμοποιείς όλες τις τεχνικές ηρεμίας προκειμένου να ανταποκριθείς όσο ανώδυνα γίνεται στο παιδί (παιδιά) σου: αναπνοές, μέτρημα μέχρι το 10, σκέφτεσαι ότι είσαι σε μια παραλία πίνοντας μοχίτος και ότι άλλο πιάνει σε σένα.
Την ώρα όμως του επαγγελματικού τηλεφωνήματος που κάποιος άλλος βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής και μάλιστα θέλει την μέγιστη προσοχή σου προκειμένου να ανταποκριθείς στα όσα ακούς πως το αντιμετωπίζεις μου λες;
Εκλιπαρώ για την γνώμη των ειδικών: ψυχολόγων, παιδαγωγών, ψυχιάτρων.
Εδώ είμαστε απίκο όλοι οι γονείς αναμένοντας κάποια ειδική εξήγηση και ανοιχτοί σε κάθε μέθοδο που οδηγεί στην ηρεμία όλων!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε κάθε γονιό εκεί έξω που με νιώθει.
Με αγάπη πάντα και παντού,
Μαρίνα