Η κόρη που έγινε μάνα. Μια ιστορία αγάπης, συγνώμης και κατανόησης .
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να κάνω παιδιά. Και πάντα ονειρευόμουν μια κατάδική μου κόρη. Ο Θεός, η μοίρα, η τύχη, ό,τι ο καθένας επιλέγει να ονομάσει τη φωτεινή αύρα που τον βοηθά να κατανοήσει και να αντέξει τη σκληρή νομοτέλεια της ζωής, με βοήθησε να την αποκτήσω. Όταν ο γιατρός που μου έκανε την αμνιοπαρακέντηση απεφάνθη «κορίτσι!», χοροπήδηξα από τη χαρά μου. Η μαγική σειρά των κοριτσιών, μεγάλωσε λίγο ακόμα!
Κι έτσι ξεκίνησε αυτός ο απίστευτος δρόμος, που σε κάθε του βήμα με μετουσίωνε λίγο περισσότερο σε μαμά.
Σε κάποιες στροφές του δρόμου έβλεπα το μικρό μου κοριτσάκι να αναπτύσσει την προσωπικότητά του. Μικρά πραγματάκια που την καθορίζουν. Κι επειδή λατρεύω εκείνη, λατρεύω κι αυτά που κάνει και κάποια από αυτά μου φαίνονται απίστευτα οικεία, γιατί… τα κάνω κι εγώ! Δεν είναι απλά αυτά που κάνω, αυτό που είμαι, το βαρετό, το δεδομένο, το άνευ σημασίας. Τώρα τα βλέπω από άλλο πρίσμα, από το πρίσμα της αγάπης. Και κάπως έτσι θυμάμαι να ξαναγαπώ τον εαυτό μου. Θυμάμαι τη χαμένη λάμψη μου, την αξία της μοναδικότητάς μου, που είχα αρχίσει να θεωρώ δεδομένη. Θυμάμαι να με αγαπώ λίγο πιο πολύ.
Ατέλειες
Σε κάποια ξέφωτα του δρόμου, έχει περισσότερη ορατότητα και βλέπω τις μικρές της ατέλειες. Τις ίδιες ατέλειες για τις οποίες μαστιγώνω τον εαυτό μου καθημερινά από τότε που τις συνειδητοποίησα. Που τις έχω αφήσει να κάνουν τη διαβρωτική ζημιά τους στην πορεία μου, στην καθημερινή χαρά μου. Τις είδα από απόσταση, σαν ένα πρόβλημα που μπορώ να λύσω και όχι ας κακή μοίρα, στην οποία δεν έχω καμία επιρροή. Τις είδα με αποδοχή, με κατανόηση και ψάχνω να βρω δρόμους να βοηθήσω την κόρη μου και τον εαυτό μου. Έμαθα να χαλαρώνω, να με συγχωρώ, να προσπαθώ να με βοηθήσω αντί να με καταδικάζω, ακόμα και να αποδέχομαι χωρίς ενοχές (εντάξει, με λιγότερες!) τις ατέλειες που δεν μπορώ να αλλάξω.
Σε αυτή την παράξενη πορεία, όπου σε κάθε δύο βήματα αντιστοιχούσαν δεκάδες αμφιβολίες αν αυτά που κάνω είναι σωστά, αν είμαι καλή μαμά, αν βοηθάω το παιδί μου όσο πρέπει, άρχισα να καταλαβαίνω τη μητέρα μου περισσότερο. Να αποδέχομαι ότι δεν μπορούσε να είναι τέλεια, κανείς δεν είναι, εγώ δεν είμαι. Να τη συγχωρώ για ό,τι πίστευα ότι έπρεπε ή δεν έπρεπε να έχει κάνει ως μαμά. Να αναγνωρίζω ότι δεν υπάρχει manual για να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί. Ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και αρκεί να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε στη δεδομένη στιγμή, με τις δεδομένες συνθήκες.
«Θα κάνεις κι εσύ παιδί και θα καταλάβεις». Είχες δίκιο μαμά, καταλαβαίνω.
Τώρα καταλαβαίνω.
Νάσσια, μια μανούλα
Δείτε επίσης
διαβάστε επίσης:
Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις… και κατάλαβα – Thisisus.gr
Νινιάν Οι περιπέτειες ενός ευτυχισμένου Νάνου, που έγινε δυστυχισμένος Γίγαντας –Thisisus.gr
Μάνα και όχι μανούλα. -Thisisus.gr
Η αίσθηση που μας αφήνουν οι άνθρωποι που αγαπάμε… – Thisisus.gr
Μάνα της καρδιάς – Thisisus.gr
Η μέρα που με είπε ” κακιά μαμά ” – Thisisus.gr
Λυπάμαι το παιδί που δεν γνώρισε ποτέ την δύναμη μιας μάνας που παλεύει για το δίκιο του. –Thisisus.gr
Γονείς με οδηγίες χρήσης-Τα πρεπει και τα μη που μας αγχώνουν -Thisisus.gr
