γράφει η Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Τις τελευταίες μέρες όλο πέφτω σε ένα άρθρο με τίτλο: «Να διδάσκονται τα συναισθήματα στο σχολείο;». Ομολογώ ότι δεν μπήκα να το διαβάσω. Αλλά με προβλημάτισε πολύ ο τίτλος. Τι πάει να πει να διδάσκονται τα συναισθήματα στο σχολείο; Με το σπίτι τι παίζει;
Είμαστε άνθρωποι και ως άνθρωποι μπορούμε να γελάμε, να κλαίμε, να θυμώνουμε, να αγαπιόμαστε, να χαιρόμαστε, να στεναχωριόμαστε, να αηδιάζουμε… να υπάρχουμε! Αυτά όλα τα συναισθήματα τα καπελώνει η οικογένεια και το σπιτικό μας;
Είμαι η Μαρίνα και δεν έκλαιγα ΠΟΤΕ. Στην οικογένεια μας ήμασταν δυνατοί. Δεν έκλαιγαν ούτε και τα κορίτσια. Αμ πως; Να κλαίμε; Για ποιο λόγο; Να χαμογελάμε, γιατί η ζωή είναι ωραία. Να καταπίνουμε τον πόνο γιατί υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα. Να μην δεχόμαστε την απογοήτευση, γιατί είμαστε περήφανοι και μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Και κάπως έτσι να σου τα ψυχοσωματικά, να σου και η λεύκη στα 15 και στα 25. Και μετά; Ε Κ Λ Α Ψ Α.
Έκλαψα γιατί μετακόμισα από Κύπρο Ελλάδα σε μια περίοδο που δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω.
Έκλαψα όταν ήμουν έγκυος γιατί ένιωθα πως όλο αυτό δε θα μπορώ να το διαχειριστώ.
Έκλαψα όταν ήμουν μόνη στο σπίτι άρρωστη με δυο παιδιά, επίσης άρρωστα, και έπρεπε να έχω φαγητό να φάμε, να φροντίζω τα παιδιά, να σιδερώσω πουκάμισα στον άντρα μου και να καθαρίσω το σπίτι από τη μπόχα.
Έκλαψα όταν έχασα έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο.
Έκλαψα όταν μου έκλεψαν μιαν ιδέα στα επαγγελματικά μου.
Έκλαψα όταν ένιωσα πως με πνίγουν οι τόσες υποχρεώσεις και έψαχνα να δω που πήγε η Μαρίνα.
Και κάποιες φορές έκλαψα μπροστά στα παιδιά μου. Και είδαν πως ΚΑΙ η μαμά κλαίει. Γιατί δεν είναι η wonder woman. Είναι άνθρωπος. Και μπορεί να θυμώνει, να γελάει, να ξεκουράζεται, να διαβάζει βιβλία, να τσακώνεται με τον μπαμπά, να αγαπά και να αγαπιέται.
Γιατί αυτό κάνουμε στο σπίτι μας όπως λέει και το ένα παιδί μου: «Μπορούμε να τσακωνόμαστε μέχρι να τα ξαναβρούμε. Και όταν πνιγόμαστε κλαίμε για να φύγει η πίκρα και να γυρίσει η χαρά. Γιατί μαμά αυτή είναι η ζωή». Και το παιδί μου είναι σοφό, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, και εγώ από τότε που τα γέννησα τα ακούω, τα παρακολουθώ και μαθαίνω.
Μαθαίνω πως είναι οκ να εκφραζόμαστε. Φτάνει στο τέλος να ηρεμούμε. Γιατί η ηρεμία είναι που φέρνει την ισορροπία και στα υπόλοιπα.
Γι αυτό γλυκιά μου μανούλα φουντώνω κάθε φορά που λες στα παιδιά: «Μην κλαίτε». Γι αυτό σε αγριοκοιτάζω και τους λέω: «κλάψτε και όταν ηρεμήσετε ελάτε να το συζητήσουμε» επειδή θέλω στο δικό μου σπίτι ΝΑ ΚΛΑΙΜΕ. Μπας και γλυτώσουμε τα ψυχοσωματικά. Γιατί κι αυτό συναίσθημα είναι και οφείλει να εκτονωθεί για να μη σκάσει αλλού.
Δοκιμάστε το και εσείς στο δικό σας σπιτικό. Κλάψτε, αγκαλιαστείτε, γελάτε, φωνάξτε. Εκφραστείτε. Μπας και μάθουμε στα παιδιά μας να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και να τα διαχειρίζονται. Γιατί αν κάτι λείπει από τούτο δω τον κόσμο είναι το συναίσθημα.
Και δεν πειράζει αν δεν είστε τέλειοι γονείς. Τέλεια μαμά. Ένα τέτοιο πρότυπο τα πνίγει τα παιδιά. Πως να το ξεπεράσουν και γιατί να το κάνουν; Τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Και η μητέρα φύση. Εμείς επιτρέπεται να τσαλακωθούμε, να πέσουμε και να ξανασηκωθούμε. Αυτός δεν είναι και ο κύκλος της ζωής; Πέφτουμε, σηκωνόμαστε κι αντε πάλι απο την αρχή. Ξανά και ξανά.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας τη ζωή με το κλάμα και το γέλιο της, χωρίς τύψεις και ενοχές. Γιατί εκεί μέσα κρύβεται κι η αλήθεια της.
διαβάστε επίσης:
Αν δεις μια μαμά να κλαίει κάνε ησυχία… Thisius.gr
Η μαμά μου δεν δουλεύει… – Thisisus.gr
Το παπάκι μου, ο δικός μου, κατάδικός μου παπάς… – Thisisus.gr
Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου –Thisisus.gr
Εμένα ο άντρας μου δε με βοηθά… – Thisisus.gr
Η τέλεια μαμά υπάρχει, απλά δεν είμαι εγώ – Thisisus.gr
Σήμερα δεν ήμουν και τόσο καλή μαμά… – Thisisus.gr
Από “εγώ κι εσύ” γίναμε “μαμά και μπαμπάς” – Thisisus.gr
