Η μέρα που με είπε ” κακιά μαμά ” – Thisisus.gr

Είμαι μαμά περίπου 2925 μέρες και σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που άκουσα από το στόμα της μεγάλης κόρης μου ότι είμαι κακιά μαμά.

Θα με χαρακτήριζα σχετικά σύγχρονη μαμά.

Ωστόσο έχω διαβάσει και όλες τις παλιές και διαχρονικές θεωρίες διαπαιδαγώγησης. Εννοείται βέβαια και όλες τις σύγχρονες επίσης. Έχω διαβάσει, πειραματιστεί και εφαρμόσει πολλές φορές επιτυχώς αλλά και πολλές με παταγώδη αποτυχία κάθε τρόπο θετικής διαπαιδαγώγησης και ενσυναίσθησης. Έχω επίσης διαβάσει όλα τα βιβλία που λένε πώς να μιλάμε στα παιδιά για να μας ακούνε χωρίς να φωνάζουμε και τί να λέμε σε κάθε περίσταση για να πάρουν το σωστό μήνυμα και. Επίσης γνωρίζω καλά όλες τις πιθανές θεωρίες για το πώς να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις χωρίς να μαλώνουμε μαζί τους.

Κάθε μέρα έρχομαι σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μου για να μην ξεσπώ ποτέ στα παιδιά. Άλλες φορές νιώθω τέλεια και άλλες ανεπαρκής. Άλλες βλέπω στα μάτια των παιδιών την απέραντη αγάπη και άλλες το θυμό και την ένταση. Με πλημμυρίζουν τύψεις όταν φωνάζω και ζητώ συγγνώμη δυόμισι λεπτά μετά τον κάθε καβγά. Καταπίνω τη γκρίνια (και η γκρίνια *3 δεν καταπίνεται εύκολα πιστέψτε με), και τραγουδώ δυνατά και παράφωνα για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.

Προσπαθώ να μεγαλώνω ανεξάρτητα παιδιά και να ακολουθώ όλες τις by the book οδηγίες. Πάντα μα πάντα βάζω τα παιδιά πάνω από όλα και την ψυχολογία τους πάνω από τη δική μου.

Δε χαλάω εύκολα χατίρια, δε μαλώνω για λίγη επιπλέον ζάχαρη, ούτε επίσης για ένα παραπάνω παιδικό στην τηλεόραση ή το tablet. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί περισσότερο σημαντικοί λόγοι για να μαλώσουμε με τα παιδιά μας. Διαβάζω τρία και τέσσερα παραμύθια κάθε βράδυ πριν τον ύπνο. Κάνω κουλουράκια πλαστελίνης, καβαλάω αλογάκια και χάνω συνήθως στο τσακ σε κάθε παιχνίδι.

Οι γύρω μας με βρίσκουν τέρας ψυχραιμίας και γενικώς δύσκολα θα βγω από ρούχα μου, γιατί συνήθως προτιμώ αντ’αυτού να βγάζω τα παπούτσια μου και να μπαίνω σε αυτά των άλλων.

Σήμερα λοιπόν ήταν η μέρα που άλλαξαν οι ρόλοι. Η μέρα που κράτησα σφιχτά τις πατούσες μέσα στα πόδια μου και δεν ήθελα να τα βάλω πουθενά αλλού. Η μέρα που φώναξα δυνατά, τόσο δυνατά που ενδεχομένως με άκουσε και ο Φώτης στον επάνω όροφο. Η αφορμή; Θα γελάσετε αν σας πω ότι δεν τη θυμάμαι καν. Ήταν σίγουρα αστεία και πιθανότατα ασήμαντη.

Η αιτία όμως είναι πάντα μία. Θέλω να μεγαλώσω παιδιά που να κατακτήσουν περισσότερα από όσα είχαν ποτέ ονειρευτεί. Παιδιά που ξέρουν να ακούν σε κανόνες, που ξέρουν να μοιράζονται, να σέβονται και να αγαπούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους. Παιδιά που οφείλουν να δουν τις συνέπειες των πράξεών τους πριν τις κάνουν.

Ομολογώ πως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Οι ισορροπίες ταράζονται εύκολα, ιδιαιτέρως τώρα που οι συνθήκες που ζούμε δεν είναι φυσιολογικές. Που τα νεύρα συσσωρεύονται και η ενέργεια δεν εκτονώνεται πουθενά. Που μικροί και μεγάλοι έχουμε χάσει όλες τις σταθερές μας.

Σήμερα λοιπόν, είναι η πρώτη μέρα που δεν εφάρμοσα τους κανόνες. Που βγήκα από την τροχιά και έτσι άκουσα για πρώτη φορά ότι είμαι κακιά μαμά. Και επίσης είναι η πρώτη μέρα που δεν ένιωσα ενοχές για τη στάση μου αυτή.

Ίσως ακουστεί λίγο παράξενο, μα σήμερα επίσης ένιωσα πρώτη φορά πως κάτι μάλλον κάτι έκανα καλά. Γιατί μπορεί να πέρασε λίγη ώρα παραπάνω μα η ηρεμία ήρθε ξανά, και τα παιδικά χαμόγελα φωτίστηκαν.

Αν νιώθεις κι εσύ καμιά φορά κακιά μαμά, μήπως να το ξανασκεφτείς;

Για το thisisus.gr γράφει η Βάνα Μαυρίδου, συγγραφέας παιδικών βιβλίων.