“Ήταν πρώτη Απριλίου, της ΕΟΚΑ η αρχή” – Thisisus.gr

“Ήταν πρώτη Απριλίου
της ΕΟΚΑ η αρχή
που ακούστηκε στην Κύπρο
η φωνή του Διγενή

Και στον ήχο της φωνής του
έτρεξε η λεβεντιά
για ν’ αρχίσουνε τη δράση
εις της Κύπρου τα βουνά”

Ξέρω πως τέτοια μέρα συνηθίζεται να γιορτάζουμε φάρσες και ψέματα, μεγαλώνοντας όμως στην Κύπρο κάθε πρώτη Απριλίου γιορτάζαμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων κατακτητών. Που κι αυτή η επανάσταση αν το σκεφτείς από ένα ψέμα ξεκίνησε…

Επομένως, αυτή η μέρα ήταν για μας μια συνεχόμενη αργία μετά τις 25 Μαρτίου και μια ακόμα μέρα για την οποία μπορούσαμε να νιώθουμε περήφανοι. Περήφανοι βέβαια. Γιατί κάποιοι πολέμησαν για την απελευθέρωση απο τους Άγγλους κατακτητές και την ένωση μας με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα: Παλληκαρίδης, Μάτσης, Αυξεντίου, Καραολής και τόσοι άλλοι. Κρεμάστηκαν και κάηκαν για την πατρίδα τους. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ήταν μόλις 18 χρονών. Ένα παιδί που έβραζε το αίμα του και επιθυμούσε να πολεμήσει για την πατρίδα του. Και αυτό έπραξε.

Τι πετύχαμε τελικά;

Μα την απελευθέρωση απο τους Άγγλους κατακτητές. Που μέχρι και σήμερα έχουν βάσεις σε διάφορα κομμάτια της Κύπρου.

Η ένωση με την Ελλάδα; Μια ψευδαίσθηση που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Κρίμα τα νιάτα και την ομορφιά όλων αυτών των αγωνιστών θα μπορούσαμε να πούμε. Αλλά δε θα το πω. Εμένα αυτή η μέρα μου θυμίζει πως υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν και τη ζωή τους για τα πιστεύω τους. Τα υπηρετούν πιστά χωρίς πισωγυρίσματα. Κι αν η ιστορία έδειξε πως αυτή τους η πίστη και η θυσία δεν βρήκε το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν είναι δικό τους φταίξιμο.

Τα παιχνίδια της πολιτικής αδυνατούν να τα κατανοήσουν άνθρωποι σαν κι αυτούς. Γιατί συνήθως οι πολιτικοί δεν αγαπούν τόσο την πατρίδα τους όσο τον ίδιο τους τον εαυτό.

Τι είμαστε τελικά εμείς οι Κύπριοιοι; Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι σε ένα μοιρασμένο νησί που καλά καλά δε φαίνεται στο χάρτη. Και αντί να ψάξουμε και να βρούμε τι είναι αυτό που μας ενώνει πάντα προτιμούμε να βρίσκουμε τι είναι αυτό που μας χωρίζει.

Αν νιώθω Ελληνίδα; Μα είμαι. Και είμαι και Κύπρια. Κι αλίμονο σε όποιον έχει δυο πατρίδες.

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας αυτό το τραγούδι του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Κάθε φορά οι στίχοι του μου προκαλούν ρίγη, ενώ ξυπνούν μέσα μου έντονα τον πατριωτισμό.

Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές όλων αυτών των αγωνιστών. Ας είναι παράδειγμα προς μίμηση, για όλους όσους χάνουμε καμιά φορά το δρόμο μας.