«Και καλά τι κάνεις όλη μέρα;» -Thisisus.gr

Ας το μοιραστούμε. Πόσες φορές έπρεπε να απαντήσετε αυτήν την ερώτηση και σε πόσους; Ναι. Και εγώ ρωτήθηκα ουκ ολίγες φορές. Κι αυτό το άρθρο γράφτηκε για να μοιραστώ με όλους σας τι κάνω όλη μέρα με ένα νεογέννητο στο σπίτι.

Είσαι έτοιμος λοιπόν εσύ φίλε ή φίλη που έχεις αυτήν την απορία; Εδώ είμαι να στην λύσω. Πάμε.

Τίποτα.

Ναι καλά το άκουσες δεν κάνω τι πο τα.

Είμαι όλη μέρα, κάθε μέρα, με ένα νέο ανθρωπάκι και προσπαθώ να δω τι θέλει, τι κάνει, τι χρειάζεται, γιατί κλαίει, πότε πεινάει, αν πονάει, γιατί με κοιτά, αναπνέει, δεν αναπνέει… Έχω γεννήσει έναν νέο άνθρωπο και προσπαθώ να τον γνωρίσω. Τα «χούγια» του, τα θέλω του, τα πως και τα γιατί του. Και μέσα σε όλα αυτά προσπαθώ να μάθω πως είναι να είμαι «μαμά». Τι κάνουν οι μανούλες, που είναι αυτό που λένε μητρικό ένστικτο και πως με εξυπηρετεί στην καθημερινότητα και γενικά πως είναι να συνυπάρχεις με ένα μικρό πλασματάκι μες το σπίτι.

«Τι εννοείς δεν κάνεις τίποτα; Το παιδί, όλη μέρα κοιμάται»

Δεν ξέρω σε σας μπορεί το παιδί σας να κοιμάται όλη μέρα, στο δικό μας σπιτικό το παιδί δεν κοιμάται. Θέλει να είναι κολλημένο πάνω μου. Ναι. Θηλάζω ανά 45 λεπτά περίπου, μετά αλλάζω πάνα, μετά μένουμε και κοιτιόμαστε. Όσο το κοιτάω και το παρατηρώ κάνει και εκείνο το ίδιο και είναι ήρεμο. Όταν δε, λέω να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι εκείνο αρχίζει και κλαίει. Ναι. Με το που φύγω από το οπτικό του πεδίο κλαίει συνέχεια. Επομένως, είμαι εκεί, απίκο, δίπλα του 24 ώρες το 24ωρο. Και κοιτιόμαστε. Για ώρα. Η ηρεμία και η παράλληλη αναστάτωση που σου προκαλεί ένα βρέφος είναι απίστευτη και πραγματικά αδυνατώ να την περιγράψω με λόγια. Τι να πω; Πως να εξηγήσω πως ενόσω το κοιτάω το παιδί μου και χαλαρώνω, την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι τα πιάτα είναι άπλυτα, θέλω να βγάλω τις πιτζάμες και να ντυθώ, τα πουκάμισα του άντρα μου θέλουν σιδέρωμα, το σπίτι σα να βρωμάει και τα μαλλιά μου ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να τα λούσω. Αλλά το παιδί είναι ήρεμο. Και με κοιτάει.

Τελευταία ξεκινήσαμε να διαβάζουμε βιβλία. Του αρέσει να με ακούει. Ξεκινήσαμε και χορό. Αμέ. Αυτό στην κούνια και εγώ από πάνω του αρχίζω και χοροπηδάω σαν τρελή και χορεύω και τραγουδώ. Αυτό με κοιτάει με τα τεράστια γουρλωτά μάτια του και χαίρεται. Μου ‘σκασε και ένα χαμόγελο τις προάλλες. Είναι φορές που νιώθω απίστευτη μοναξιά. Όλη μέρα μιλάω μόνη μου. Τραγουδάω, χορεύω, μόνη μου. Για να είναι αυτό ήρεμο και χαλαρό, όσο εγώ βράζω στο πετσί μου, επιθυμώντας απλά ένα καφέ, να δω φίλους, να λουστώ σαν άνθρωπος. Να, μερικές φορές σε όλο αυτό το τίποτα θέλω για λίγο να μην είμαι μαμά. Όχι δεν μετάνιωσα στιγμή που έγινα μαμά. Απλά θέλω να ξεσκάσω. Για μια ώρα. Και δεν μπορώ.