Λεύκη: από το σοκ στην αποδοχή 20 χρόνια δρόμος – Thisisus.gr

Πόσα προβλήματα μπορεί να έχει ένα 15χρονο κορίτσι; Θα σας πω εγώ. Πολλά. Που συνήθως περιφέρονται γύρω από έναν έρωτα – πλατωνικό ή μη.

Γυρνώντας πίσω, στα χρόνια της εφηβείας, απορώ με την έφηβη Μαρίνα. Δεν είναι που δεν μπορούσε να δει μπροστά είναι που δεν έβλεπε καν γύρω της! Ίσως τελικά και να γούσταρε αυτό το ερωτικό μελόδραμα τύπου “με θέλει δε με θέλει!”

Και κάπως έτσι ζώντας – μόνη της πάντα – ένα μεγάλο έρωτα και τρώγοντας στο κεφάλι μια … χυλόπιτα να το πω; Ερωτική απογοήτευση μήπως; Διαλέξτε. Όπως και να ‘χει αυτό τέλος πάντων που την χτύπησε κατακουτελα, της άφησε μια λεύκη στο μέτωπο.

Ξέρετε πως είναι να ξυπνάτε με ένα τεράστιο σπυρί στο πρόσωπο; Κάντε το επί 100. Προσθέστε λίγο ακόμα σοκ, φόβο και μια τζούρα ανασφάλειας και τα ταμ! Έχετε μια έφηβη με έξτρα νεύρα!

Μπόουλινγκ δεν ξέραμε τι θα πει. Μα ήξερα πως ένιωθα κάθε φορά που με κορόιδευε κάποιος, ή κάθε φορά που αποκτούσα ένα παρατσούκλι με αφορμή το σημάδι στο μέτωπο μου ή όταν με ρωτούσαν τι έπαθα…

Και τα χρόνια πέρασαν και η Μαρίνα πέρασε στην ενήλικη της φάση. Κι ενώ έκανε δέκα χρόνια θεραπείας για να απαλλαγεί από αυτόν τον άσπρο δαίμονα, αφού άφησε πίσω πλατωνικούς έρωτες και πέρασε στους κανονικούς, αφού κατάπιε το μισό χημείο του κράτους και πασαλείφτηκε με ότι κρέμα και μίξη διαφόρων αλοιφών υπήρχε, αποφάσισε πως φτάνει πια βαρέθηκε και τα παράτησε!

Δέκα χρόνια μετά άρχισε να συμφιλιώνεται τόσο μαζί της που πια έγινε κομμάτι της και έπαψε και να την βλέπει κάθε πρωί. Μη σας πω ξεθώριασε κιόλας.

Και εκεί που ξεκίνησε να δουλεύει, ενώ συνέχισε κάποιες επιπλέον σπουδές – εκείνα τα πεταμένα χρόνια της ζωής της – ένα άλλο πρωί ξύπνησε με άσπρες βούλες σε όλο της το σώμα. Πουά το Μαρινάκι.

Ήταν Φλεβάρης του 2007. Και δεν την πάλευε πολύ. Ήθελε να τα πετάξει όλα και να κάνει μια νέα αρχή μα δεν μιλούσε η αναθεματισμενη. Δε μιλούσε και δεν τολμούσε. Ε, μίλησε το σώμα. Αφού έδωσε διάφορες άλλες προειδοποιήσεις πρώτα.

Αυχενικό, ψύξη, στομάχι…

Εκεί αυτή να επιμένει να ζει μια ζωή “τηλεκατευθυνόμενη”.

Αυτή τη φορά ο δερματολόγος προχώρησε σε βιοψία να δούμε τι είναι αυτό. Μιας και απέκλεισε τη ψωρίαση.
Αποτέλεσμα; Ξαδελφακι της λεύκης το πουά. Τότε ήταν που ανακάλυψα τις κρέμες αυτομαυρίσματος. Και έζησα μαζί τους κάποια επιπλέον σκόρπια χρόνια.

Μέχρι που ξημέρωσε αυτή η αγία δεκαετία της ζωής μου. Τα τριάντα.

Έγινα μαμά.
Έμεινα άνεργη.
Ήμουνα λεύτερη.
Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.

Τα 30 με βρήκαν με φουλ άγχος περί μητρότητας και επαγγελματικών. Αλλά ήταν η καλύτερη δεκαετία της μέχρι τώρα ζωής μου.

Όταν τα γυρνάς όλα τούμπα και το πας όλο από την αρχή μπορούν να συμβούν και θαύματα.
Κι εγώ πιστεύω πια στα θαύματα. Κι ας ξέρω πως η λεύκη δε θεραπεύεται, ούτε οι συγγενείς της. Θα κουβαλάω εφόρου ζωής όλη τη φαμίλια της. Μα πια δεν με νοιάζει.

Γιατί ξέρω πως με τον ίδιο τρόπο θα κουβαλώ και το άγχος. Αλλά θα ζω τη ζωή που θέλω και γουστάρω πρωτίστως εγώ. Και όποιον ενοχλεί η λεύκη ή η ζωή μου, τα μπογαλάκια του και σε άλλη παραλία.

Είναι οκ να υψώνουμε λίγο τον τόνο της φωνής μας, όταν το έχουμε ανάγκη.

Κι είναι οκ να κλαίμε κιόλας.

Μη πω είναι οκ να φεύγουμε κιόλας από καταστάσεις κι ανθρώπους που μας πνίγουν.

Να θεραπεύσουμε το μέσα μας. Γιατί όταν αυτό είναι καλά όλα τα άλλα μοιάζουν ανούσια και ανώφελα.

Η ζωή δεν είναι ωραία , ούτε μπαίνει σε σειρά. Κι αυτό είναι οκ. Και πια το ξέρω στο πετσί μου. Και έχοντας αυτό σαν δεδομένο μπαίνω στα 40 για να ζήσω με περισσότερο δημιουργικό άγχος και με λιγότερη ανυπομονησία.

Κι ας μην έχω χάσει αυτά τα επιπλέον κιλά.
Κι ας μην έχω καταλήξει στο χρώμα των μαλλιών μου.
Κι ας είμαι πασαλειμμενη με λεύκη.
Ζω ρε. Κι όσο ζω όλα είναι πιθανά.

Είναι κλισέ το “αγάπησε τον εαυτό σου” μα μόνο αυτός αξίζει να αγαπηθεί όσο κανείς άλλος. Με σεβασμό κι ουσία.