Λοκνταουν: Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας κύριοι… – Thisisus.gr

Λοκντάουν, σε λοκντάνουν, καθολικό, ολικό, superior… Δώστε του όσα ονόματα θέλετε να δω αν αλλάξει κάτι.

Πριν ένα χρόνο , μη γνωρίζοντας τι είναι αυτή η νέα πανδημία και πως επηρεάζει τελικά τον άνθρωπο, καλεστήκαμε να κλειστούμε σπίτια μας για πρώτη φορά καθώς πάγωσαν τα πάντα. Προσωπικά είχα θορυβηθεί τόσο πολύ που ούτε στο μπαλκόνι δεν τολμούσα να βγω, λες κι είχε μολυνθεί και η ατμόσφαιρα! Καμία επαφή, με κανέναν άνθρωπο, πέρα των παιδιών και του άντρα μου. Το αποτέλεσμα; Τρεις μέρες αφού “έληξε” το λοκνταουν , μιας και μας περίμενε το Greek Summer, κατέληξα με αφόρητους πόνους στο νοσοκομείο. Είχα διπλωθεί στα δυο, έκανα του κόσμου τις εξετάσεις και δεν βρήκαν ΤΙΠΟΤΑ! Κι εκεί συνειδητοποίησα πως απο τύχη ζούμε, ξεκάθαρα!

Φτάνει που λέτε το καλοκαίρι, κάποιοι ζουν κι απολαμβάνουν το Greek summer στα άκρα και κάποιοι άλλοι παραμένουν μακριά απο την οικογένεια τους, μιας και φοβούνται τις επιπτώσεις προς τους αγαπημένους τους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Κλεισμένοι, λοιπόν, “μέσα” με ένα διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, μιας και οι πιο τυχεροί νοίκιασαν σπίτι κοντά στη θάλασσα. Βουτιά, σπίτι και ξανά μανά.

Φεύγει το καλοκαίρι, φεύγουν και οι τουρίστες (που τελικά δεν κάλυψαν το κενό) , ανοίγουν τα σχολεία, συνεχίζει η πανδημία και μας ξανακλείνουν απο τον Νοέμβρη ξανά στα σπίτια μας. Και εννοείται οτι το κάνουν ΞΑΝΑ για το καλό μας. Για μένα και για σένα τους νοιάζει κι όχι για τις ΜΕΘ που γεμίζουν συνεχώς και φοβούνται μην εκτεθούν – κι άλλο- μπρος στα μάτια των ψηφοφόρων.

Νοέμβρης 2020 με Μάρτη 2021. Τα σχολεία άνοιξαν λίγο μετά τις γιορτές για να ξανακλείσουν, τα κομμωτήρια μας πέρασαν μια ρίζα, τα βιβλιοπωλεία μας έκλεισαν το μάτι, το λιανεμπόριο μας χαιρέτησε απο μακριά. Κι εμείς; Εμείς βγαίνουμε στους δρόμους, πάμε για πικ νικ στα πάρκα, για ποδήλατο στην Πάρνηθα ( όπα κάτσε, μόνο οι ευνοούμενοι πάνε εκεί με το 6, εμείς ποδηλατάδα στη γειτονιά μας) και βλέπουμε τα κρούσματα να ανεβαίνουν με ταχύτατους ρυθμούς. Γιατί; Επειδή εγώ αποφάσισα να βλέπω σε αυτό το λοκνταουν μια οικογένεια που μένει δίπλα μου και να κοινωνικόποιούμαστε κάπως ή μήπως επειδή αποφάσισα να ξεκινήσω γυμναστική, όπως μπορώ; Μπα, κύριοι λέω να μη το σηκώσω αυτό το φορτίο. Δεν είναι δικό μου.

Γιατί όσοι αναλαμβάνουν την ατομική ευθύνη την έχουν αναλάβει απο την πρώτη φορά. Και συνεχίζουν να την αναλαμβάνουν, ίσως με διαφορετικούς όρους αυτή τη φορά. Οι υπόλοιποι που ξεχύνονται στους δρόμους, που στήνονται στις ουρές στις καφετέριες ή τρέχουν καθημερινά στο σουπερ μάρκετ δεν την είχαν αναλάβει την ευθύνη ούτε την πρώτη φορά. Και είναι βέβαιο ότι όλα τα μέτρα που έχετε λάβει δεν αποδίδουν. Πως αλλιώς να εξηγήσουμε την αύξηση των κρουσμάτων;

Ο απολογισμός του χρόνου είναι:

πολλές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο
άλλες τόσες ετοιμάζονται για το λουκέτο
ο πολιτισμός περιορίζεται σε μια σειρά στη τηλεόραση
οι ηθοποιοί, παραγωγοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, τραγουδιστές, συνθέτες κ.α. περιμένουν ένα θαύμα

Αυτά απο τον κόσμο εκεί έξω. Εσείς καλά; Για πείτε ΟΙ ΜΕΘ ΠΟΣΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ; Ντόπρα όμως η απάντηση ε. Όχι στημένη, σαν τα λεωφορεία που είπατε, καλή ώρα, πως τάχα έχετε εντάξει στην καθημερινότητα μας ή το (αόρατο) μετρό της Θεσσαλονίκης.

Κουράστηκα.

Έχω πάψει να βλέπω προ πολλού ανακοινώσεις κρουσμάτων, νέα μέτρα κλπ. Τι κάνω; Ζω και περιμένω ελπίζοντας κι εγώ σε ένα θαύμα. Αλλά ζω. Γελάω με φίλους μου, με κάποιους κατ ιδίαν με άλλους μέσω τηλεφώνου, περνάω χρόνο με τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Βριζόμαστε κι αγαπιόμαστε. Συζητάμε όλοι για το πόσο άλλαξε η ζωή μας, που στοχεύουμε και που ελπίζουμε πια. Αλλά ζούμε. Μες τα σκατά. Ζούμε.

Το σουπερ μάρκετ έχω ξεχάσει πως μοιάζει μιας και εδώ κι ένα χρόνο παραγγέλνω ηλεκτρονικά. Τα μαγαζιά επίσης. Παρατηρώ τα παιδιά που μεγαλώνουν και είμαι συνεχώς με ένα μέτρο στο χέρι να μετρήσω πόδια, ύψος κλπ προκειμένου να αγοράσουμε ότι χρειάζονται. Μου λείπει το κομμωτήριο που μου έδινε χαρά, ένας ξέγνοιαστος καφές με φίλους, μια ταβέρνα, να βγω έξω χωρίς να στείλω μήνυμα. Όχι, αυτό που καταθέτω εδώ δεν είναι γκρίνια. Δε θέλω πια να σκέφτομαι πως έχει χαθεί ένας χρόνος απο τη ζωή μας. Γιατί αυτός ο χρόνος μου έδωσε νέους φίλους που αλλιώς δε θα είχα γνωρίσει και νέες πρωτοβουλίες. Μπορεί όμως να μου λείπει μια καθημερινότητα, δε νομίζετε;

Αλήθεια κύριε Πρωθυμπουργέ κι όλοι εσείς εκεί γύρω έχετε στερηθεί κάτι αυτόν τον χρόνο; Ζείτε κι εσείς με μηνύματα ή τζάμπα καίει η λάμπα; Γιατι μεταξύ μας τώρα κι αυτή η μπούρδα με τα μηνύματα δεν εξυπηρετεί. Στέλνεις όσα θέλεις όσες φορές θέλεις και πας όπου θες χωρίς περιορισμό. Πως αλλιώς από Κηφισιά βρέθηκαν στη Λίμνη Βουλιαγμένης, περιχαρείς, τόσοι άνθρωποι να ανεβάζουν στόρις και σέλφις στα κοινωνικά δίκτυα; Για να μην μιλήσω για την κίνηση που βρήκα χτες πηγαίνοντας σε ένα γιατρό. Αφού άρχισα να πιστεύω πως είμαστε λεύτεροι και τόσο καιρό κάτι είχα καταλάβει λάθος. Αυτό ισχύει και κάθε φορά που αποφασίζω να βγω για περπάτημα απόγευμα. ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ, παθαίνω πολιτισμικό σοκ. Ενώ τα πρωινά που πάω 7 η ώρα είναι πιο ήσυχα.

Που θέλω να καταλήξω; Ο κόσμος βαρέθηκε. Κι εφόσον μια ζωή την έχουμε κάποιοι τη ζουν στα άκρα. Αν εγώ που ήμουν τόσο φοβητσιάρα και ευσυνείδητη αποφάσισα να ζήσω όσο φυσιολογικά γίνεται μες το χάος, πριν καταλήξω πάλι στο νοσοκομείο, φανταστείτε τι μπορούν και κάνουν όσοι δεν θορυβήθηκαν ούτε την πρώτη φορά. Ήρεμα το λέω.

Και μη σκάτε. Και εκλογές να κάνετε πάλι εσείς θα βγείτε. Άρχισα να πιστεύω πως δεν υπάρχει καν αντιπολίτευση σε αυτό το κράτος.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους λεύτερους-φυλακισμένους,

Μαρίνα.