“Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια” -Thisisus.gr

Ένα βιβλίο για γονείς. Οφείλουν να το διαβάσουν όλοι οι νέοι γονείς ή όλοι όσοι πρόκειται να γίνουν σύντομα γονείς.

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, είναι ίσως και ο πιο καταξιωμένος Έλληνας ψυχίατρος – ψυχαναλυτής. Οι ομιλίες του έχουν πάντα να σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και αξιόλογο. Τα βιβλία του, τα περισσότερα αποτέλεσμα αυτών των ομιλιών, σε οδηγούν σε μονοπάτια που δεν γνώριζες ότι υπάρχουν και σε προβληματίζουν τόσο όσο χρειάζεται για να ξεδιπλώσεις και να ανακαλύψεις δικές σου ανάγκες κάθε φορά.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», το οποίο θεωρούμε ύμνο και ανάγκη για κάθε νέο γονιό ή για κάποιον που ετοιμάζεται να γίνει τώρα γονιός. Αν πάλι είσαι γονιός και δεν το έχεις διαβάσει κάντο τώρα. Γιατί; Γιατί στις σελίδες του βιβλίου θα καταλάβεις πολλά για τον δικό σου χαρακτήρα και θα μπορέσεις να δικαιολογήσεις συμπεριφορές και ξεσπάσματα. Και δεν σταματάμε εκεί ίσως – έστω κι αργά – μπορέσεις να προλάβεις συμπεριφορές του παιδιού που έχεις ή των μελλοντικών παιδιών σου που είναι να έρθουν.

Τι το σημαντικό πια λέει αυτό το βιβλίο για γονείς;

Τι καθορίζει την ευτυχία και την επιτυχία τους; ΕΣΥ. Από τη στιγμή της σύλληψης και την επιβεβαίωση της εγκυμοσύνης η γυναίκα οφείλει να προσέχει βασικά πράγματα: να κόψει το κάπνισμα, να τρώει σωστά, να μην παίρνει ουσίες – ναρκωτικά, φάρμακα. Από την άλλη ο σύντροφος της προσπαθεί όσο καλύτερα γίνεται για να την κάνει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Και πολλοί άλλοι γύρω μας, στην Ελλάδα κυρίως, γονείς και πεθερικά επιδιώκουν τη γαλήνη και την ηρεμία στη ζωή της εγκύου, αλλά ο ρόλος του συντρόφου εξακολουθεί να είναι ο πιο σημαντικός. Κι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή εντός της γυναίκας μεγαλώνει ένα πλάσμα, που νιώθει, ακούει και βιώνει κάθε τι που συμβαίνει σε εκείνο το σώμα.

Όταν λοιπόν το παιδί έρχεται στη ζωή και βιώνει αυτό το «τραύμα της γέννησης» η φροντίδα της μητέρας είναι εξίσου σημαντική, γιατί πολύ απλά το άγχος του παιδιού (και η διάσταση που θα πάρει αυτό το άγχος) εξαρτάται από τη ψυχική υγεία της μητέρας του. Όταν λοιπόν στην Ελλάδα, τρέχουν μανάδες των μανάδων και πεθερές των γιων να φροντίσουν το νέο παιδί, θα μεταφέρουν σε αυτό τα τραύματα και τα άγχη τα δικά μας. Εκτός αν είμαστε πια τόσο ευχαριστημένοι με το δικό μας μεγάλωμα και θεωρούμε πως δεν έχουμε τίποτα και μια χαρά μεγαλώσαμε και μια χαρά θα μεγαλώσουν και τα παιδιά μας. Αν αυτό είναι το σενάριο, ψάξτε το καλύτερα.

Στο βιβλίο τονίζεται συχνά ότι «ο πρώτος χρόνος θεωρείται ο πιο σημαντικός στη ζωή του ανθρώπου, που καθορίζει την προσωπικότητα και τις πιθανότητες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, να είναι κάπως ευτυχισμένος σε αυτή τη ζωή». Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να αναλαμβάνει την ανατροφή του παιδιού ένα συγκεκριμένο άτομο, στην καλύτερη περίπτωση η μητέρα ή ο πατέρας του. Αυτός, ο «φροντιστής» του βρέφους γίνεται η πυξίδα και ο φάρος του σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Μαθαίνει που αρχίζει και που τελειώνει το καθετί, ακόμα και το ίδιο το παιδί, το δέρμα του, νιώθει το χάδι, την αγάπη, τη χαρά και τη λύπη.

«Γιατί να του μιλάω αφού δεν καταλαβαίνει» ρωτάνε πολλοί.

Μα πως θα μάθει αν εμείς δε του δείξουμε το καθετί και αν δεν το επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά. Μέσα από τις λέξεις ακόμα και εμείς σαν ενήλικες ζούμε, δημιουργούμε αισθήματα. Έτσι κι αυτό, πιάνεται από τις λέξεις και μαθαίνει. Και όταν υπάρχει δράση και αντίδραση λέξεων και συμπεριφορών το παιδί μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη στο περιβάλλον του. Γι αυτό είναι σημαντική η συνέπεια. Γιατί αν το παιδί μεγαλώνει με τρεις τέσσερις ανθρώπους, πεθερικά, νταντά και γονείς, μπερδεύεται καθώς είναι αδύνατο να συμπεριφέρονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Χάνεται τότε η ό,ποια συνέπεια. Και κάπου εκεί μεγαλώνει το άγχος του παιδιού και έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Και σε αυτό στέκεται και εξηγεί ο συγγραφέας για ποιο λόγο θα πρέπει στη χώρα που ζούμε να αυξηθεί η άδεια μητρότητας/πατρότητας.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόνους λέξεων ακόμα για να σας πείσουμε και να σας εξηγήσουμε τη σημαντικότητα του συγκεκριμένου βιβλίου. Αλλά θα σταματήσουμε εδώ. Και θα πούμε απλά ότι όσο εμείς το διαβάζαμε, αναγνωρίζαμε εκεί μέσα τους δικούς μας εαυτούς σαν παιδί και καταφέραμε να εξηγήσουμε τα πως και τα γιατί των δικών μας συμπεριφορών σήμερα. Και θελήσαμε με όλο μας το είναι να σταθούμε καλύτερα απέναντι στα δικά μας παιδιά, αναλαμβάνοντας πλήρως την ανατροφή τους. Αν τα καταφέραμε; Θα δείξει σε λίγα χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάναμε και εμείς πολλά λάθη, μα κάθε φορά ζητήσαμε συγνώμη και θελήσαμε την επόμενη φορά να γίνουμε καλύτεροι γονείς.

Ένα βιβλίο για καλύτερους γονείς.