Ο καρκίνος κι εγώ -Thisisus.gr

Ιούλιος 2016… τότε ακόμα πίστευα ότι αυτό δε μπορούσε να μου συμβεί. Η αλαζονεία του νέου και υγιούς βλέπετε.

Επί δέκα χρόνια μέχρι εκείνην τη στιγμή συναναστρεφόμουν με πολλούς καρκινοπαθείς λόγω της δουλειάς μου. Είμαι μικροβιολόγος στο Ε.Σ.Υ. Ήμουν αυτή που τους έκανε αιμοληψία πριν την χημειοθεραπεία και αυτή που έλεγχε τις εξετάσεις τους. Τότε ακόμα πίστευα πως ήξερα τι περνούσαν… δεν είχα ιδέα.

Η ιστορία μου, λοιπόν, αρχίζει κάπου στις αρχές Ιουνίου του 2016 από όσο γνώριζα τότε. Και από όσο δεν γνώριζα, κανένα χρόνο πριν, ίσως και ενάμιση, υπολογίζοντας τον αριθμό των κυτταρικών διαιρέσεων.

Αυτό που θυμάμαι έντονα από τη μέρα εκείνη που ψηλάφισα το μικροσκοπικό ογκίδιο των 5χιλιοστων ήταν η ανησυχία. Φυσικά αργότερα έμαθα ότι είχε αλλά δυο αδελφάκια, ένα 12 χιλιοστών και ένα 9 χιλιοστών κατά μήκους του ίδιου πόρου. Σε κάθε υπέρηχο βρίσκαμε κι από ένα! Και η ανησυχία όλο και δυνάμωνε. Και όταν έχεις τη γνώση σε κάτι, η ανησυχία γίνεται εκκωφαντικά δυνατή. Οι γνώσεις μου στην ιατρική με τρομοκρατούσαν και έτρεφαν το άγχος και τις άσχημες σκέψεις μου! Οι ίδιες γνώσεις όμως πάλευαν να με κρατήσουν ψύχραιμη. Γνώριζα τα νέα δεδομένα. Γνώριζα ότι τα στοιχεία σήμερα λένε ότι τα ποσοστά επιβίωσης από τον καρκίνο αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και σε αυτό συμβάλλουν τα νέα φάρμακα και η πρόληψη!

Ιδιαίτερα ο καρκίνος του μαστού και πολλές μορφές του τείνουν σήμερα να θεωρούνται πάθηση, όχι κατ’ ανάγκη θανατηφόρα. Γνώριζα λοιπόν όλα αυτά και επιπλέον ήμουν τυπική με τους προληπτικούς μου ελέγχους και έτσι ήλπιζα… ευχόμουν ό,τι κι αν είναι να έχω χρόνο!

Τώρα οι ρόλοι είχαν αλλάξει. Τώρα πια ήμουν εγώ στη θέση του ασθενή, να κρέμομαι από την κάθε λέξη των συναδέλφων που αναλάμβαναν τις εξετάσεις κι αργότερα τη θεραπεία.

Το καταλάβαινα το βλέμμα τους. Με κοιτούσαν μουδιασμένα. Ώσπου ο πιο θαρραλέος ανέλαβε να μου πει. Θυμάμαι να μην μπορεί ούτε αυτός, ούτε εγώ να προφέρουμε τη λέξη «καρκίνος» λέγαμε «αυτό που βλέπω» και «αυτό που φαίνεται…δεν είναι καλό».

Το «αυτό» λοιπόν έλαχε να μου αλλάξει τη ζωή και την ώρα εκείνη τα έκανε όλα πιο δύσκολα. Πόσο εύκολο ήταν ως γιατρός να πω σε έναν ασθενή : « κάνε αυτήν την εξέταση αίματος και έλα σε τρεις μέρες για το αποτέλεσμα». Πόσο δύσκολο ήταν πλέον να πω το ίδιο στον ασθενή εαυτό μου.

Και η διάγνωση έρχεται και επιβεβαιώνει τους φόβους. Καρκίνος του μαστού, και ένα ολοκαίνουργιο ταξίδι ξεκινάει για μένα. Εγώ θυμάμαι τότε προτιμούσα την ορολογία νεοπλασία. Μου ακούγονταν λιγότερο βίαιο. Εκείνη την περίοδο είχα την ανάγκη να καλοπιάσω το τέρας. Βλέπετε ήταν η περίοδος των πώς και των γιατί.

«Γιατί σε εμένα;»

«Πώς γίνεται να μου συμβαίνει;»

Απογοήτευση.

Κλάμα.

Ένιωθα πως είμαι τόσο άτυχη και μου ευχόμουν με όλη μου τη ψυχή να μου φερθεί ευγενικά γιατί είχα δει πολλές φορές τα σημάδια του στους ασθενείς μου. Είναι μια μάχη φυσικά, πόσο ευγενική θα μπορούσε να είναι; Ευχόμουν τουλάχιστον να περάσει με τις λιγότερες απώλειες.

Η επιβεβαίωση ότι ήταν κακοήθεια και ότι έπρεπε να βγει, έφερε την αγωνία του χειρουργείου.

5 Αυγούστου 2016 ημέρα Παρασκευή.

Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο φορείο και να με οδηγούν στο χειρουργείο. Θυμάμαι να βλέπω τον Αντρέα, τον χειρουργό και εμψυχωτή μου στα δύσκολα και να του «φωνάζω» με τα μάτια : «Βάλε τα δυνατά σου. Ξερίζωσε το κακό από μέσα μου. Μην αφήσεις ούτε ένα κυτταράκι να ταξιδέψει μακριά και να γαντζωθεί σε κάποιο άλλο όργανο. Σου έχω εμπιστοσύνη»

Με τοποθετούν πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, τα χέρια μου δένονται δεξιά και αριστερά. Σε σχήμα σταυρού όλο μου το σώμα και βλέπω την αναισθησιολόγο να μου λέει: «Συνάδελφε θα πάνε όλα καλά» της χαμογέλασα και αποκοιμήθηκα.

Για τα καλά συνέρχομαι το βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα. Είμαι ζωντανή χωρίς το κακό μέσα μου κι αυτή η σκέψη με πλημμυρίζει ζωή. Είναι πια Σάββατο 6 Αυγούστου του Σωτήρος.

52 μέρες αργότερα ξεκινάει το ταξίδι των χημειοθεραπειών. Ένα εξάμηνο αλλιώτικο από τα άλλα. Δε θα πω μαγευτικό, γιατί δεν του ταιριάζει. Θα τολμήσω να πω διδακτικό γιατί έτσι θέλω να το βλέπω και η αλήθεια είναι όλη αυτή η εμπειρία με τον καρκίνο και τις χημειοθεραπείες η καθημερινή αυτή πάλη για επιβίωση – άλλοι λένε σε αλλάζει, άλλοι πάλι ότι αναδύει τον πραγματικό σου εαυτό. Το σίγουρο πάντως είναι ότι σε μεταμορφώνει σε νέο άνθρωπο.

Οι χημειοθεραπείες είναι ότι πιο σκληρό έχω ζήσει. Οι παρενέργειες των θεραπειών έρχονται σαν φωτιά να κάψουν τα πάντα – τα υγιή και τα μη υγιή. Πως λέμε καίγονται τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Έχω χωρίσει σε δυο φάσεις τις 150 μέρες των χημειοθεραπειών. Τις μέρες με πόνο και τις μέρες χωρίς πόνο. Όχι ότι δεν υπήρχαν κι άλλες παρενέργειες. Φυσικά και υπήρχαν και μάλιστα δόση στη δόση γίνονταν και πιο βασανιστικές όμως ο πόνος σε καθηλώνει.

Τις δύσκολες μέρες χάνεις εντελώς την ποιότητα της ζωής. Βυθίζεσαι στο σκοτάδι και αναλογίζεσαι την ύπαρξη σου. Μαθαίνεις να περιμένεις τον πόνο να έρθει και τον υπομένεις μέχρι να φύγει πάλι, για το καλό σου. Δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου μετρώντας αντίστροφα των αριθμό των χημειοθεραπειών. Αρχίζεις να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στα απλά και καθημερινά που πριν αδιαφορούσες. Κάθε πρωί κοιτούσα το φάντασμα στον καθρέφτη απέναντι να με κοιτά και έσκαγα ένα χαμόγελο και του έλεγα: « Τα καταφέραμε και σήμερα και ανοίξαμε τα μάτια μας».

Και μόλις ο πόνος περνούσε ήθελα να ρουφήξω τη ζωή. Έβαζα την μπαντάνα μου, έφτιαχνα φρύδι με μολύβι φρυδιών, βαφόμουν έντονα, ντυνόμουν φανταχτερά – όλες αυτές οι προσπάθειες για να τονίσω τη χαμένη γυναικεία μου φύση, αυτή που με τόση ευκολία και μέσα σε ένα βράδυ μου πήρε ο καρκίνος – και έβγαινα να αισθανθώ! Να αισθανθώ τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπο μου, παρέα με τα δυο μου παιδιά! Αυτά να παίζουν και να γελούν γύρω μου και εγώ ακούγοντας τα να παίρνω δύναμη να συνεχίσω τη μάχη. Έπρεπε να παλέψω για μένα όμως έπρεπε να παλέψω πάνω από όλα για εκείνα. Και αυτή η σκέψη βοηθούσε το μυαλό μου να βγαίνει από το σκοτάδι.

Δυο πράγματα με τραβούσαν στην επιφάνεια και με έβγαζαν από τον βούρκο. Τα παιδιά και η αισιόδοξη φύση μου. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου: «έχεις καρκίνο και αυτό δεν αλλάζει. Σου είπαν όμως ότι έχεις όπλα να τον πολεμήσεις. Δε σε στείλανε στο σπίτι. Οπλίσου και ορμά στη μάχη!» Και κάπου εκεί αναλογίστηκα τις στατιστικές και τα ποσοστά (που είναι τόσο ψυχοφθόρα για εμάς τους ασθενείς) και κάπου εκεί πήρα μια γενναία απόφαση… θα γραπωθώ από το ποσοστό της ζωής όσο κι αν ήταν αυτό και όχι από το ποσοστό του θανάτου.

Και κάπως έτσι έφτασα στις 17 Ιανουαρίου 2017 να κάθομαι για τελευταία φορά στην πολυθρόνα των χημειοθεραπειών στη βραχεία νοσηλεία του ογκολογικού , αυτή δίπλα στο μεγάλο παράθυρο. Θεραπεία μιάμιση ώρας με θέα τον έξω κόσμο. πόσο τη μίσησα και πόσο τη λάτρεψα αυτή τη θέση. Πόσες ιστορίες άκουσα από διαφορετικούς συμπολεμιστές μου, για να καταλήξω ότι ο καθένας μας είναι η δική του προσωπική ιστορία, ο δικός του καρκίνος, ο δικός του οργανισμός, το δικό του σώμα, η δική του ηλικία, οικογενειακή κατάσταση, οικονομική κατάσταση, επαγγελματική κατάσταση. Και φυσικά όλα αυτά για τον καρκίνο δεν έχουν καμία σημασία. Μπροστά του είμαστε όλοι ίδιοι, μα έχουμε κάτι κοινό να μας δένει εναντίον του… τη δίψα για τη ζωή!

31 Ιανουαρίου 2017 ο πόλεμος είχε τελειώσει και μια νέα μάχη ξεκινούσε. Έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου και ένα-ένα να τα ενώσω. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Έχω ακούσει να λένε πολλές φορές ότι για να βγεις στην επιφάνεια πρέπει πρώτα να φτάσεις στον πάτο της θάλασσας. Και ήμουν εκεί ακριβώς τώρα. Έπρεπε να δώσω ένα σάλτο και να αναδυθώ. Εκείνη η περίοδος ήταν η περίοδος της ανάδυσης. Ο καρκίνος με έμαθε να αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου. Να φροντίζω το σώμα και το πνεύμα μου. Έβαλα  λοιπόν στην καθημερινότητα μου τη σωστή διατροφή, την άθληση, την ξεκούραση, τη διασκέδαση, όλα στη σωστή αναλογία. Αναγεννιόμουν από τις στάχτες μου. Έβρισκα ξανά το χρώμα μου, τη γεύση μου, κι όλες τις χαμένες μου αισθήσεις. Κι όταν πια φάνηκαν τα πρώτα σημάδια ότι ο οργανισμός μου θα άντεχε, πήρα την απόφαση να μπω στο δεύτερο χειρουργείο. Ήμουν βλέπετε φορέας γονιδιακής μετάλλαξης και οι πιθανότητες να νοσούσα ξανά ήταν μεγάλες. Γι’ αυτό και έπρεπε προληπτικά πια να αφαιρέσω και τους δυο μαστούς. Είχε φτάσει η ώρα να αποχαιρετήσω το αιώνιο σύμβολο θηλυκότητας. Άλλο ένα χτύπημα του εχθρού. Όμως είχα επιλέξει τη ζωή και θα έκανα τα πάντα γι’ αυτό.

Τρία χρόνια μετά έχω να πω με σιγουριά ότι και τα άσχημα πρέπει να τα κρατάμε στη μνήμη μας γιατί αυτά αποδεικνύονται τα πιο δυνατά μας feedback στις καθημερινές μας δυσκολίες και όσοι από εμάς κατάφεραν να φτάσουν στην αντίπερα όχθη, το ξέρουμε πολύ καλά αυτό.

Τώρα πια έχω ένα νέο σώμα και το μυαλό μου σκέφτεται διαφορετικά. Έχω ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που με αναγνώριζα πριν. Έχω μια ουλή στη θέση του «port» από το οποίο έκανα τις θεραπείες και ένα μεγάλο τατουάζ λουλουδιών στη θέση των μαστών να μου θυμίζει πόσο δυνατή είμαι. Είμαι μια ολοκαίνουργια Κλέλια, πιο δυνατή από ποτέ. Αν με ρωτήσετε αν έχω κερδίσει τον καρκίνο θα σας πω πως… δεν ξέρω. Ξέρω όμως να σας πω ότι υπολογίζω τον χρόνο που μου απομένει να τον ζήσω στο μέγιστο. Γιατί ο καρκίνος μου έμαθε την αξία του ποιοτικού χρόνου. Του χρόνου που περνάω με την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και που χωρίς αυτούς εγώ σήμερα δε θα ήμουν ζωντανή.

Ονομάζομαι Κλέλια, είμαι 40 ετών και με μεγάλη μου χαρά έχω να δηλώσω ότι εδώ και 3 χρόνια, 5 μήνες και 8 μέρες είμαι επιζών του καρκίνου του μαστού!

διαβάστε επίσης:

Καρκίνος του μαστού – Η δική μου ιστορία -Thisisus.gr Καρκίνος – κι όποιος αντέξει… -Thisisus.gr Εγώ έχω! Εσύ Έχεις; Παιχνίδι με τα Σχήματα Εκτυπώστε Δωρεάν – Thisisus.gr Η τέλεια μαμά υπάρχει, απλά δεν είμαι εγώ – Thisisus.gr Τις ενοχές μου εγώ τις αγάπησα -Thisisus.gr Από “εγώ κι εσύ” γίναμε “μαμά και μπαμπάς” – Thisisus.gr Η άλλη διάσταση του “εγώ” – Thisisus.gr ΔΩΡΕΑΝ: Δείτε online την παράσταση “Το Περιβάλλον και Εγώ” – Thisisus.gr