Αυτό το κείμενο το βρήκαμε στην ιστοσελίδα FamilyPhsychotherapy κι έσκασε και κούμπωσε μέσα μας σαν μάνα εξ ουρανού. Απέναντι σε κάθε κρίση και πανδημία η οικογενειακή χαρά μόνο μας κρατά ακόμα εδώ, μαζί…
Έχετε παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι γύρω σας παντρεύονται; Πόσοι κάνουν παιδιά, αδιαφορώντας για την κρίση και τις οικονομικές δυσχέρειες; Ή πόσοι άλλοι επανεκτιμούν τη συζυγική-συντροφική ζωή ευχαριστώντας ενδόμυχα τον καλό τους άγγελο που τους γλύτωσε από ένα διαζύγιο στο παρελθόν;
Όχι οι σχέσεις στην Ελλάδα δεν ωρίμασαν ξαφνικά. Απλώς μπροστά στην οικονομική κρίση, στην κρίση των κοινωνικών αξιών και του πολιτικού ήθους, πρέπει να είσαι άφρων για να ανοίξεις άλλο ένα μέτωπο κρίσης: αυτό των σχέσεων. Ή τελωσπάντων, για να το ανοίξεις πρέπει να υπάρχει λόγος σοβαρός, που λέει και ένας στίχος σε αγαπημένο τραγούδι.
Τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα; Η ξαφνική άνοδος του βιοτικού επιπέδου, η ψευδής και επίπλαστη ευημερία σε συνδυασμό με την έλλειψη χρόνου, γιατί όλοι τρέχαμε, δημιούργησαν άλλη μία σοβαρή ψευδαίσθηση που ήρθε και επικάθισε στην ψυχοσύνθεσή μας. Την ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας σε συνδυασμό με την αιώνια διαθεσιμότητα. Οι μακροχρόνιες σχέσεις, η οικογένεια, η μητρότητα, το να τρέχεις πίσω από μερικά κουτσούβελα, ισοδυναμούσαν με μιζέρια. Η εύκολη και άκοπη κατανάλωση των υλικών είχε μεταφερθεί και στις ανθρώπινες ψυχές, μετατρέποντάς τις σε αναλώσιμες και με αγοραστική αξία.
- Πόσες γυναίκες δεν έχουν σνομπάρει άντρες επειδή δεν ήταν αρκετά ψηλοί ή αρκετά πλούσιοι;
- Πόσοι άνδρες δεν χώρισαν ή δεν απάτησαν τη σύντροφό τους με κάποια μόνο και μόνο επειδή έμοιαζε με μοντέλο.
- Πόσες δεν καθυστερούσαν την τεκνοποίηση μόνο και μόνο επειδή η καριέρα δεν μπορούσε να περιμένει.
Και όλα αυτά δεν συνέβαιναν στο Χόλυγουντ αλλά στην αστική και επαρχιακή ελληνική ζωή, που κάτω από το λούστρο της ακριβής κρέμας στο μάγουλο και της πανάκριβης τσάντας -λάθος φορεμένης-, έβρισκες την αγωνία ενός λαού να αναρριχηθεί όπως-όπως, για να ξεχάσει τη φτώχεια και τον ιδρώτα του αγροτικού του παρελθόντος.
Και ύστερα ήρθε η κρίση. Και δεν ντρεπόμαστε πια να πάμε στον τσαγκάρη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ό,τι χαλάει δεν μας παίρνει να το πετάξουμε, πρέπει να το φτιάξουμε. Και έτσι πρέπει να συμβεί και με τις σχέσεις.
Πόσοι δεν είναι ευτυχισμένοι πλέον που έχουν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, παρά την αγωνία για το αύριο. Ή πόσοι επένδυσαν σωστά σε φίλους και σήμερα καρπώνονται τη θαλπωρή τούτης της εσοδείας. Ή πόσοι δεν χαίρονται ένα οικογενειακό καλοκαιρινό τραπέζι στο πατρογονικό τους σπίτι, στο χωριό και όχι στη Μύκονο ή στην Πάρο.
Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πλέον ντεμοντέ
Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πλέον ντεμοντέ. Είναι ο λόγος της ύπαρξής μας. Όσο και να βαριόμαστε αφόρητα στην εφηβεία, όσο και εάν τσακωνόμαστε στην ενηλικίωση, όσο και εάν βλέπουμε στον άλλον τα δικά μας ολέθρια κακά, τόσο περισσότερο έχουμε ανάγκη αυτή την αλυσίδα για να κρατηθούμε από το κενό που χαίνει κάτω από τα πόδια μας.
Σε μια εποχή όπου οι θεσμοί κατόρθωσαν να αυτοεξουδετερωθούν, η Εκκλησία να χάσει την αξιοπιστία της, η πολιτική να γελοιοποιηθεί και η Δικαιοσύνη να χάσει εκτός από τα μάτια και το ζύγι της, η οικογένεια πρέπει να ξαναβρεί τη θέση της στις ψυχές μας. Μπορεί να είναι ερειπωμένη, μπαλωμένη, ανώριμη καμωμένη από ανώριμους, εντούτοις είναι το καταφύγιο για πολλά από τα υπαρξιακά αδιέξοδα που μας ταλανίζουν.
Και όσο και αν καθρεφτίζουμε στον δικό μας άνθρωπο το φόβο μας, άλλο τόσο πρέπει να καλλιεργούμε στα μάτια του την ελπίδα μας.