Η μέρα που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου… – Thisisus.gr

Όταν κάποιος γίνεται γονιός έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή του. Και με την καλή και με την κακή έννοια. Αλλάζει ο χρόνος, ο χώρος, η αναπνοή σου, ο τρόπος που χτυπάει η καρδιά σου, τα θέλω και τα φοβάμαι σου.

Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο άρθρο, το πρώτο μου παιδί δεν κοιμόταν ΠΟΤΕ (δείτε εδώ). Ειδικά τις πρώτες μέρες στο σπίτι χωρίς καμία βοήθεια και έχοντας αναλάβει και παιδί και σπίτι, τα είχα δει όλα. Κι από την κούραση και από την γκρίνια (είμαι Παρθένος στο ζώδιο σιωπή!). Γύρω μου, καμιά φίλη δεν είχε παιδί, υπήρξα η πρώτη. Επομένως, λογικό και επόμενο να με θεωρούν υπερβολική οι περισσότερες σε όλα. Άντε να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.

Μια μέρα λοιπόν, είχε έρθει η μελλοντική νονά του παιδιού από το εξωτερικό και την φιλοξενούσαμε. Μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική και το παιδί είναι πολύ ήσυχο κ.τλ. Εξηγούσα ότι είναι ήσυχη και ήρεμη μόνο όταν είναι δίπλα μου ή πάνω μου και εκείνη επέμενε πως αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα κι όχι του παιδιού. Και έτσι είπαμε να την αφήσουμε για λίγο στην κούνια της, μέσα στο δωμάτιο ενώ εμείς καθόμασταν στο σαλόνι, για να αποδείξω ότι κλαίει και σπαράζει αν δεν είμαι στο οπτικό της πεδίο. Την άφησα τρία ολόκληρα λεπτά, ΝΑΙ.

“Να” μου λέει η κουμπάρα μου “βλέπεις που μια χαρά είναι το παιδί; Εσύ έχεις το πρόβλημα κι όχι αυτό”

“Εντύπωση μου κάνει” είπα και πήγα να κρυφοκοιτάξω να δω τι κάνει στην κούνια της.

Η στιγμή που κράτησε έναν αιώνα

Κάπου εκεί ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΚΙ ΕΧΩ ΚΕΝΑ ΜΝΗΜΗΣ.

Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι πως βρήκα το παιδί μου ΜΩΒ. Σας το γράφω με μεγάλη δυσκολία. Αλήθεια… όσες φορές προσπάθησα να γυρίσω πίσω σε εκείνην την στιγμή και να τα θυμηθώ όλα καρέ καρέ δεν τα έχω καταφέρει. Το αμέσως επόμενο που θυμάμαι είναι να φωνάζω “ΘΕΕ ΜΟΥ” και να κρατάω απάνω μου το παιδί, ουρλιάζοντας. Άνοιξα το στόμα της, τράβηξα τη γλώσσα της και την κουνούσα πέρα δώθε…

ΠΑΥΣΗ.

Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να σταματάει ο κόσμος; Η αναπνοή σου; Οι χτύποι της καρδιάς σου;

Δεν έχω ιδέα πόσο κράτησε όλο αυτό ξεκίνησα πάλι να αναπνέω κανονικά όταν το παιδί μου άρχισε να κλαίει! Την άρπαξα, μπήκα σε ένα ταξί και πήγα με τη μία στο νοσοκομείο!

“Έχετε στην οικογένεια σας θανάτους από σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου;” Ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν στις πρώτες βοήθειες…

Οι επόμενες μέρες…

Νέα μαμά, με ένα παιδί 3 μηνών στο νοσοκομείο και δίπλα μου ο άντρας μου με το χέρι σπασμένο (τον είχαν χτυπήσει με τη μηχανή). Το λες και γκαντεμιά.

Για δέκα μέρες, εκεί μαζί αυτοκόλλητες. Να της έχουν κάνει του κόσμου τις εξετάσεις, να την έχουν τρυπήσει παντού, να αλλάζουν – ανά τρεις μέρες – θέση της πεταλούδας κι αυτή απλά να θηλάζει και να με κοιτάζει.

Εκεί, μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, συνειδητοποιήσαμε σαν γονείς οτι είμαστε μόνοι μας, οι δυο μας. Κανείς άλλος δε θα γνοιαστεί ποτέ για εμάς ή το παιδί μας. Κι ότι αυτό το πλάσμα ήρθε στον κόσμο μας κι έγινε ο κόσμος μας. Έτσι πιασμένοι χέρι χέρι περπατούσαμε την κάθε μέρα ακούγοντας τους γιατρούς και περιμένοντας νέα αποτελέσματα κάθε φορά.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ; Ουρολοίμωξη! Όχι, δεν έκανε πυρετό το παιδί, ούτε σπασμούς, ούτε ρίγη, ούτε κλάματα υστερικά χωρίς λόγο. Την άφησα για τρία λεπτά μόνη της στην κούνια της και την βρήκα όπως την βρήκα…

Περιττό να σας πω οτι ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ δεν έμεινε μόνη. Πάνω μου, κάτω μου αλλά πάντα δίπλα μου.

Έφυγε από το δωμάτιο μας λίγο πριν έρθει η αδελφούλα της στον κόσμο. Και δεν είχαμε κρίσεις, ούτε υστερίες, ήθελε πολύ να πάει στο δικό της δωμάτιο. Από την άλλη εγώ… κάθε τόσο σηκωνόμουν και πήγαινα να δω αν αναπνέει. Ναι… το κάνω ακόμα. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Το έχω ανάγκη. Και δεν με ενδιαφέρει, η γνώμη των άλλων.

Κάθε μητέρα κάνει το καλύτερο που μπορεί για το παιδί της. Και κάθε μητέρα καλά κάνει να αφουγκράζεται τις ανάγκες του παιδιού της και να κλείνει μάτια και αυτιά στο τι της λένε οι γύρω της. Σημασία έχει τι νιώθει και τι πιστεύει η ίδια για το παιδί της.

Το ένστικτο της μάνας

Γιατί η αλήθεια είναι μία: Εσύ μανούλα μου καλή το κουβαλούσες μέσα σου εννιά μήνες, κι εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι θέλει να πει το βλέμμα του παιδιού σου. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις τις ισορροπίες μέσα σου και να ξορκίσεις τους δικούς σου ψυχαναγκασμούς.

Επίσης, καλό θα ήταν να αποφύγουμε όσο μπορούμε αυτήν την αναθεματισμένη αναζήτηση στο ίντερνετ σημαδιών, συμπτωμάτων κλπ. Χάνουμε χρόνο από τη ζωή μας με όλα όσα διαβάζουμε! Αυτό το συμβάν με έκανε να αναζητήσω κι άλλο παιδίατρο. Πέραν του ότι εκείνος που είχα τότε δεν απάντησε ποτέ το τηλέφωνο την κρίσιμη στιγμή, καθοδόν για το νοσοκομείο, δεν με πήρε ούτε και μια μέρα τηλέφωνο όσο ήμασταν μέσα.

Είναι σημαντικό όσο τίποτα άλλο να έχεις δίπλα σου ένα παιδίατρο έτοιμο να σε καθοδηγεί και να σε καθησυχάζει κάθε που σε πιάνουν οι υστερίες σου. Αυτόν να αναζητήσετε κι εκεί να πηγαίνετε.

Το ένστικτο της μάνας, αυτό είναι το μυστικό μας κι αυτό να εμπιστεύεστε…

Σας φιλώ,

τα παιδιά και τα μάτια μας.

Μαρίνα.