Πατέρας… ένας “άχαρος” ρόλος -Thisisus.gr

Άκουγα παλαιότερα ένα τραγούδι του George Michael που μου άρεσε πολύ, το “Father figure”. Όταν έγινα και εγώ πατέρας (το πιο όμορφο πράγμα που μου συνέβη σε αυτή τη ζωή) κατάλαβα τη σημειολογία. Από τη γέννηση του παιδιού ο πατέρας μόνο ως φιγούρα μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας ρόλος άχαρος, μια παρουσία διακριτική και περιθωριοποιημένη από τις συνθήκες μα και από τα στερεότυπα.

Υποβοηθητικός, υποστηρικτικός, υπολογιστικός. Γενικά υπό…

Χαρούμενος πολύ για το θαύμα που συνέβη και σε αυτόν αλλά να μην μπορεί να δείξει τη χαρά του παρά μόνο στο τοπικό μπαρ ή στην εργασία του κερνώντας αβέρτα – κουβέρτα συγγενείς και φίλους. Από το μαιευτήριο θα έπρεπε να έχει πονηρευτεί.

Όλες οι αγκαλιές και τα λουλούδια στη μάνα, υπερμεγέθη αρκούδια-κούκλες για το μωρό και εσύ: «Τράβα να φέρεις κανένα γλυκό να φιλέψουμε τον κόσμο». Καλά όχι ακριβώς, ίσως: «Αγάπη μου μπορείς να κατέβεις μέχρι το ζαχαροπλαστείο να..» αλλά με γλώσσα σώματος που υπονοεί την δευτερεύουσα σημασία σου σε όλο αυτό.

Οι επισκέπτες σε στυλ ξεπέτας περιορίζονται στο να αναφέρουν απλώς πως το παιδί σχεδόν πάντα μοιάζει σε εσένα και αν είναι αγόρι πιθανόν πόσο προικισμένο φαίνεται. Όσο σε βλέπουν και δεν ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά για το λογιστήριο, το ληξιαρχείο και το μαγαζί με τις κρέμες για τη θηλές της συζύγου που πρέπει να μαλακώσουν για να φάει το σπλάχνο σου. Βέβαια στο μαιευτήριο όλες οι ειδικότητες είναι εκεί για να βοηθήσουν τη λεχώνα. Μετά στο σπίτι μόνο η ειδικότητα του πατέρα μπορεί να σώσει καταστάσεις.

Νομίζεις ότι θα είναι όπως στην περίοδο της γυναίκας 4,5 ημέρες υπομονή αλλά είναι μια παρατεταμένη και τεταμένη περίοδος που η μόνη έκλαμψη χαράς είναι όταν σου δίνουν για λίγα δεύτερα να κρατήσεις το μωρό σου, που βέβαια ποτέ δεν ξέρεις να το κάνεις σωστά «και το κεφάλι ψηλά κλπ». Για τέτοιας πυρηνικής φυσικής καταστάσεις ευτυχώς υπάρχει η πεθερά που δίνει οδηγίες και «συζεί» σχεδόν με την κόρη στα ενδότερα.

Είσαι μόνιμα κουρασμένος γιατί το βράδυ ο επιλοχίας σου έχει δώσει γερμανικά νούμερα για τη σκοπιά καθώς είναι πιο κοντινά στη δική σου ώρα έγερσης για τη δουλειά.

Υπάλληλος – Ζόμπι και bullying

Εκεί ο υπάλληλος-ζόμπι πρέπει να υποστεί νέο bullying από συναδέλφους που αναρωτιούνται πως την παλεύει και πως τα βγάζει πέρα η γυναίκα σου και αν βοηθάς ή είσαι τόσο ράθυμος όπως και στο γραφείο. Και αν νομίζεις πως μετά από αυτό έχει ξεκούραση είσαι γελασμένος.

Με το που χτυπάς κάρτα αποχώρησης από τη δουλειά μια τεράστια λίστα σούπερ μάρκετ, φαρμακείου και βιολογικών καταστημάτων σε περιμένει : Προμήθειες για την πεθερά που αυτήν την περίοδο μαγειρεύει πιο γκουρμέ και από τον Τζέιμι Όλιβερ, μπίρα για να κατεβάσει γάλα η συμβία, γάλα σε σκόνη που αλλάζεις κάθε εβδομάδα μέχρι να το δεχτεί το μωρό, και βιολογικά λαχανικά και φρούτα γιατί το δικό μας παιδί πρέπει να είναι αποστασιοποιημένο από τα μικράτα του από ψεκασμούς και να έχει άλλη οικολογική συνείδηση για αυτόν τον πλανήτη.

Μπαίνοντας στο σπίτι η φράση «Έλα βρε..που είσαι επιτέλους;» καταδεικνύει μια απόγνωση και μια αίσθηση ότι κάπου τεμπέλιαζες ενώ αυτή το ένα, αυτή το άλλο. Και βέβαια καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει. Σε περιμένουν νέες αναθέσεις ανάλογα βέβαια και με τη διάθεση. Αν το μωρό ήταν καλόβολο: «το γλυκούλι μου, κιχ δεν έβγαλε, έτσι ήμουν και εγώ μωρό», επιβεβαιώνει με νεύμα και η μάνα της. Αν όχι : «το παιδί σου μας έβγαλε την πίστη».

Και πρόσεχε, όχι ένταση, όχι αντιλογία στην κατάστασή της. Η επιλόχιος κατάθλιψη ελλοχεύει. Φοβάσαι να δείξεις από την πλευρά σου μελέτες πως οι άνδρες αυτήν την περίοδο εμφανίζουν κατάθλιψη σε ποσοστό 25 με 30%.

Τι μπορείς και πρέπει να κάνεις όλο αυτό το διάστημα;

Κατά την άποψή μου, πρώτον να είσαι συνέχεια παρών ακόμα και αν νιώθεις παραμελημένος. Δεύτερον να αγαπάς περισσότερο τη γυναίκα σου, τη μάνα του με τα συν και τα πλην της (άλλο που στην προκειμένη περίπτωση και περίοδο σου φαίνεται ισοζύγιο φουλ αρνητικό). Και σε καμία περίπτωση να μην πιστέψεις ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού σου έχεις θεμελιώδη ρόλο. Αυτό ακούγεται σαν ευχολόγιο του Κοέλιο. Αποδέξου το ρόλο του πολύτιμου κομπάρσου και προχώρα.

Αμυδρές ελπίδες ξεκινούν μόλις το παιδί αρχίζει να μπαμπαδίζει: «Μπα, μπα..» έλα μωρό μου πες το… «Μπα, μπα..Μπάγκς Μπάνι» λέει από τον ήρωα του κόμικς που του ξεφυλλίζεις.

Η μεγάλη παρανόηση είναι όταν νομίζεις πως ο ομφάλιος λώρος μωρού μητέρας έχει κοπεί στο μαιευτήριο. Λάθος. Ο ψυχολογικός ομφάλιος λώρος κόβεται αργότερα . Ούτε καν όταν σταματά το θηλασμό η γυναίκα. Ουσιαστικά πολύ αργότερα. Πότε το παίρνεις πρέφα; Όταν το παιδί σταματά να είναι κοινό και παραδίδεται εξ ολοκλήρου σε εσένα: «Ο γιός σου, η κόρη σου, τον/την έκανες σαν τα μούτρα σου», «Πες στον γιο σου», «Η δικιά σου» κλπ.

Ορμές και πάθος (;)

Εκεί κάπου ξυπνά εκ νέου και η σεξουαλικότητά της. Αλλά ρε συ τόσο μεγάλο διάστημα ευνουχισμένος πώς να λειτουργήσεις; Όταν μονίμως είσαι επόπτης και υποβοηθητικός του διαιτητή κυρίαρχου, πώς να «σηκώσεις σημαία»; Η γυναίκα πιο «ερεθισμένη», με περισσότερες ορμές και διασταυρούμενα υγρά το πάνω χέρι, εσύ όμως «να προσέχεις μην έχουμε πάλι τα ίδια».

Το σεξ στην αρχή μοιάζει παράνομο, εξωσυζυγικό. Τα όργανά της έχουν μετακινηθεί, αλλού θωπεύεις αλλού ερεθίζεται, η φωνή της έχει αλλοιωθεί και οι στάσεις που ζητά (εντάξει συνήθως όπως βολεύεται πλέον) είναι πρωτόγνωρες. Ολοκληρώνεις και είσαι φουλ στις ενοχές, η απιστία σου σε στοιχειώνει. Είσαι σίγουρα το τρίτο πρόσωπο στη σχέση της με το παιδί (σου).

Αρχίζεις να αμφισβητείς και την πατρότητα με αυτή την ξένη που έχεις δίπλα σου. Στην παιδική χαρά στην κλασσική ερώτηση «δικό σας; Να σας ζήσει» δεν απαντάς αμέσως και αφήνεις υπόνοιες στις υπόλοιπες γιαγιάδες συνήθως συνοδούς καροτσιών-μωρών αλλά και τροφή για κουτσομπολιό.

Είναι τόσο βίαιη η απεξάρτηση της μάνας από το παιδί που ξαφνικά αν και αμαθής και ατροφικός αναβαθμίζεσαι με προεδρικό διάταγμα ένα πράγμα. Αναλαμβάνεις ευθύνες που αναλογούν με τη λύση του Κυπριακού ή του μεταναστευτικού.

Ποιος είσαι εσύ;

Φεύγει η πεθερά, φεύγει η γυναίκα για τη δουλειά, φεύγει ο έρωτας, φεύγει το τρένο του «Όλοι μαζί μπορούμε» και πρέπει να επικοινωνήσεις με ένα άτομο που δεν γνωρίζεις παρά ελάχιστα. Στον παιδικό σταθμό που το αφήνεις ζητά μόνο τη μαμά κλαίγοντας, οι καρτούλες με καρδούλες που φτιάχνουν εκεί είναι για τη μαμά, το σημείωμα για την οφειλή στον μπαμπά. Στο σπίτι το ίδιο φαγητό είναι πιο νόστιμο από τα χέρια της παρά από τα δικά σου, το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό μαζί της και το παραμύθι το βράδυ πιο εύηχο από τα χείλη της. Θέλει προσπάθεια, δεν είναι ότι εμείς βαριόμαστε. Είναι που τόσα χρόνια παροπλισμένοι και επιφορτισμένοι περισσότερο με προμήθειες παρά με χάδια, με εργασίες αναστήλωσης και όχι διακόσμησης, με βασικές και όχι συναισθηματικές ανάγκες κάνοντας τη βρώμικη δουλειά όταν πάμε να καθαρίσουμε το ποινικό πατρικό μας μητρώο ερχόμαστε πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι.

Θέλουμε πολύ να γνωριστούμε με το παιδί μας αλλά δεν έχουμε μήτρα να το κρατήσουμε μήνες μέσα μας, ομφάλιο λώρο να συνδεθούμε, θηλές για να συνεχίσουμε το δέσιμο. Δεν έχουμε χρόνο προσαρμογής. Ελπίζουμε μόνο ότι στις λίγες αγκαλιές μας με τη καρδιά μας να κτυπά σαν τρελή αυτό το ανθρωπάκι να κατάλαβε πόσο το λατρεύουμε και να μας αποδεχτεί ευκολότερα. Ελπίζουμε κάποια στιγμή η γυναίκα μας να καταλάβει την υπομονή και επιμονή που δείξαμε όλο αυτό το διάστημα απόρροια της αγάπη μας για αυτή και το παιδί που μας χάρισε.

Θέλει δουλειά

Όπως απόρροια της αρχικής παθολογικής σχέσης μάνας-παιδιού -ειδικότερα αν δεν έχουμε προσπαθήσει να μπούμε με ηρεμία και πολλή αγάπη στον κύκλο τους- είναι και αυτά που ακολουθούν: Τα μυστικά εφήβων-κορασίδων διοχετεύονται πιο εύκολα στη μαμά, οι αγκαλιές επανέρχονται στο αρχικό κόνσεπτ (σχεδόν καθόλου στον μπαμπά και λίγες αλλά πολύτιμες στη μαμά). Από την άλλη έχεις πρωτοκαθεδρία σε βραδιές Champions League με πίτσα μπίρες με το γιο και πιτζάμα πάρτι με την κόρη «τι προοδευτικός και cool ο μπαμπάς σου». Λιώνεις στο αυτοκίνητο να τα περιμένεις από τις πρώτες εξόδους τους στα μπαρ και τα κέντρα διασκέδασης, βλέποντας το μαγνητάκι «Μπαμπά μην τρέχεις» λες και η μαμά δεν παίρνει το αυτοκίνητο ή δεν τρέχει. Και όταν σου φωνάζουν γιατί τους πήρες τόσο νωρίς ρίχνεις το βάρος σε αυτή που «δεν μπορεί να κοιμηθεί εάν δεν ακούσει το κλειδί πίσω από την πόρτα».

Επαναλαμβάνω χρειάζεται δουλειά από μέρους μας. Να περάσουμε από το ρόλο του κουβαλητή, του μπαμπούλα, του Άγιου Βασίλη ή του χρηματοδότη σε αυτόν που αγωνιούμε και θέλουμε περισσότερο από καθετί στη ζωή μας : Αυτόν του πατέρα.

Υ.Γ: Ο γράφων έχει παθολογική αγάπη στα παιδιά, γενικότερα, όχι μόνο στα δικά του. Είναι τα μόνα που τον καταλαβαίνουν και μπορεί και συνεννοείται κάτι που καταφέρνει σπάνια με ενήλικες. Σε αυτούς συγκαταλέγεται και η γυναίκα του που ανέχεται τη γκρίνια, τη δυσθυμία του αλλά και σατιρικά κείμενα όπως το παραπάνω.

Για το Thisisus.gr γράφει ο Τόλης Αναγνωστόπουλος, συγγραφέας.