Πνευματικοί Γονείς: Νονά και Νονός – Thisisus.gr

Πνευματικοί Γονείς: νονά και νονός

Εν όψει των ημερών του Πάσχα, ένα βιωματικό κείμενο για όσους είναι πνευματικοί γονείς αλλά και για όσους σκέφτονται ή πρόκειται να γίνουν.

Έχω την ευλογία να είμαι νονά ή όπως μου αρέσει να λέω καλύτερα: να είμαι πνευματική μανούλα. Αυτή η προσφώνηση, με συγκινεί με έναν πρωτόγνωρο τρόπο. Ίσως, επειδή για την ώρα δεν έχω γευτεί τη βιολογική μητρότητα, ίσως γιατί αγαπάω βαθιά τη πνευματική μου κόρη, σίγουρα, γιατί το να την βαφτίσω ήταν για μένα μια συνειδητή επιλογή. Μια επιλογή ψυχής και καρδιάς. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί η σύνδεση που έχω με τους γονείς της, σε ψυχικό, νοητικό – και κυρίως συναισθηματικό επίπεδο – είναι δομημένη από γερές δόσεις γνήσιας αγάπης.

Με ποιο κριτήριο επιλέγω να γίνω νονά – νονός

Όταν πρόκειται να βαφτίσει κάποιος ένα παιδί, αυτό που συνηθίζω να του λέω είναι: “ Αν δεν κόβεις τις φλέβες σου για τους γονείς του.. μην το κάνεις’’ Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, μα τέτοια αγάπη πρέπει να περιέχει το λάδι που θα αλείψεις το μωρό. Η πρόταση που θα κάνεις ή θα αποδεχτείς για να βαφτίσεις, δε θα πρέπει να ικανοποιεί καμία κοινωνική επιταγή, παρά μόνο αυτή της καρδιάς. Για μένα, το μυστήριο της βάφτισης δεν είναι φορέματα, εντυπωσιακοί στολισμοί και μετά μάσα δίχως αύριο. Η βάφτιση για μένα είναι μια ιερή μύηση στην μητρότητα και η εκκλησία ένα πνευματικό μαιευτήριο. Εντάξει, κι αν δεν κόβεις τις φλέβες σου, φρόντισε να είσαι αρκετά σύντονος με τους γονείς του παιδιού, διαφορετικά βάλε μπουφάν γιατί βλέπω μποφόρια.

Η κακιά νονά

Θα διαβάζεις μέχρι τώρα και αν είσαι γονιός, θα με λιμπίζεσαι για νονά του παιδιού σου. Θα σκέφτεσαι… “τι καλή νονά που θα είναι αυτή“. Έρχομαι λοιπόν να σου πω πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα… Είμαι εξαιρετικά κακιά νονά. Βασικά, δεν ήμουν ποτέ νονά στο άτυχο παιδάκι που βάφτισα πριν αρκετά χρόνια. Και αυτό, γιατί έκανα μηχανική αποδοχή της πρότασης που μου τέθηκε να βαφτίσω. Τι κι αν συνδεόμασταν εξ αίματος με την μαμά του, δεν είχε και δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Όχι ότι τρέφω αρνητικά συναισθήματα, απλώς είναι που δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας και αυτό δε γίνεται να μην έχει τις συνέπειες του στο παιδί. Επίσης, δεν ταιριάζω ούτε με το παιδί, τυχαίο; Όχι «δε νομίζω» , αλλά κάθετα και αμετάκλητα « δεν πιστεύω!».

Η προσπάθεια που έκανα πάντα να είμαι παρούσα έστω τυπικά σα νονά, εκπορευόταν από τις τύψεις και τις ενοχές μου. Μόνο το ότι έκανα προσπάθεια, μια λέξη φορτισμένη με κόπο, αντιλαμβάνεστε πως όποια γνήσια έκφανση αγάπης ήταν ανύπαρκτη. Είναι βλέπετε και στη φτιαξιά μου, από τα γεννοφάσκια μου, να μη μπορώ να υποστηρίξω οτιδήποτε προσποιητό και δήθεν. Επίσης, έχω εξαιρετική μυτούλα και τα οσμίζομαι. Επειδή λοιπόν είχα μυρίσει και πολλά υποκριτικά αέρια από την άλλη πλευρά, είπα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το θέατρο του άνευ λόγου. Το φινάλε, ήταν για μένα ανώδυνο από ενοχές, καθώς εξάντλησα τα όρια μου ως μη συνειδητή νονά και είπα να αφήσω το παιδί να μεγαλώσει με κείνη τη μορφή αγάπης που εγώ δε γνωρίζω, αλλά φαίνεται να ταιριάζει καλά στους γονείς τους. Γιατί, νονός, νονά και βαφτιστήρια ας ανταμώνουν αβίαστα με πλοηγό τη λαχτάρα να δουν ο ένας τον άλλον και όχι για να διεκπεραιώσουν την υποχρέωση και να ικανοποιήσουν τους τίτλους τους και τα ημερολόγια.

Η δεύτερη μανούλα

Όχι, δε θα σε αφήσω με την απογοήτευση που μπορεί να φέρεις, επειδή αρχικά πίστεψες πως είμαι η σούπερ νονά… Θα σου δώσω επίσης και happy end, καθώς πριν 6 χρόνια η Μαρίνα, η αδελφική μου φίλη έμεινε έγκυος το δεύτερο της παιδί (Nαι, σε αυτήν χρωστάς τη δικαίωση σου). Τότε ήταν που κι εγώ συνέλαβα την πνευματική μου κόρη… Ήταν απόγευμα θυμάμαι. Εκεί που μιλούσα με τη Μαρίνα στο τηλέφωνο της λέω: «Θέλω σε παρακαλώ αν είσαι οκ να βαφτίσω αυτό το μωρό». Μετά από τρείς μήνες, γεννήθηκε η Ελεονώρα της καρδιάς μου. Η ευλογία να μένουμε σχεδόν δίπλα, μου έδωσε την χαρά να μη χάσω ούτε ημέρα από το μεγάλωμα της. Και όλα της τα στάδια, φυλαγμένα στον σκληρό δίσκο της καρδιάς μου και φυσικά άπειρες φωτογραφίες και βίντεο στο κινητό και μετά αμέσως στον υπολογιστή μου για μπακ απ! Και ανταμώναμε, οχι μόνο Πάσχα. Άνοιξη-Χειμώνα, καλοκαιρινές διακοπές… όλες τις εποχές μαζί! Γροθιά! Οικογένεια!

Θυμάμαι ήταν 4 χρονών όταν άκουσα τη ναζιάρικη φωνούλα της να μου λέει : “Είσαι η δεύτερη μανούλα μου” και ακόμα λιώνω σα βούτυρο στο μπεν μαρί.

Όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν κάθε φορά που συναντιόμαστε, αγκαλιάζουμε η μια την άλλη και ο διάλογος πάει ως εξής:

E: Να σου πω κάααατι; Σε ευχαριστώ που με βάφτισες!

Ρ: Είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε βάφτισα.

Ε: Kαι εγώωωωω πολύυυ που με βάφτισες!

Ο κόσμος μας

Πρώτο πλάνο μόνες μας και ευτυχία άφθονη που φόντο αγάπης έχω τους γονείς της και φυσικά τη μεγάλη της αδερφούλα, τη Ναταλίτσα μου, που επίσης αγαπώ σαν παιδί μου. Ευτυχία που όλοι μαζί, φτιάχνουμε μια όμορφη οικογενειακή φωτογραφία σαν αυτές στα παραμύθια. Δίχως ίχνος παραμυθιού. Με αλήθεια και αγάπη από αυτήν την αυθεντική που σε μαγεύει και σε κάνει να νομίζεις πως ο κόσμος είναι παραδεισένιος δίχως άσχημα. Ο κόσμος μας, όπως συνηθίζουμε να λέμε… Κι αν σου αρέσει αυτός ο κόσμος, εσένα που δεν έχεις ακόμα γίνει πνευματικός γονιός, σου εύχομαι να σε φωτίσει ο Θεός με συνειδητότητα αλλά και με απλόχερη τύχη ώστε να συνδέεσαι με αγάπη γνήσια και να βαφτίζεις από επιλογή ψυχής.

Για εσάς που είστε ήδη νονός, νονά , εύχομαι να φροντίζετε και να αγαπάτε τους εαυτούς σας με αλήθεια και σεβασμό και τότε είμαι βέβαιη, θα ξέρετε ποιο μονοπάτι να βαδίσετε με τα πνευματικά σας παιδιά.

Ρίκα Πανόργιου, νονά της Ελεονώρας