Πρώτη και δεύτερη φορά…μαμά – Thisisus.gr

Μα – μα. Μαμά…

Κι όμως… δεν θυμάμαι καθόλου το πότε το είπαν τα παιδιά μου πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι έντονα από τότε είναι ένα συνεχές τρέξιμο. Αν θήλασε σωστά, αν άλλαξα την πάνα, αν χασμουρήθηκε, αν το έπιασε λόξιγκας, αν αναπνέει σωστά, αν διατηρεί το χρώμα που πρέπει, αν πήρε βάρος, αν έχει παρενέργειες από τα εμβόλια, αν κινείται. Ναι. Ντρέπομαι που δεν θυμάμαι. Ντρέπομαι που από τότε που έγινα μάνα όλες τις στιγμές τις περνάω μαζί τους και δεν μπορώ να θυμηθώ τα πιο ουσιαστικά πράγματα.

«Εγώ μαμά πότε μίλησα για πρώτη φορά;»
«Πότε περπάτησα;»
«Πρώτα είπα μπαμπά ή μαμά;»

Ανοίγω τα βιβλία με τις σημειώσεις από τα πρώτα τους χρόνια. Κι εκεί μέσα έχω στο περίπου τις απαντήσεις για τις μελλοντικές τους ερωτήσεις. Πάλι καλά! Κι όμως, εξακολουθώ να ντρέπομαι και να σκέφτομαι πως δεν είμαι τελικά και τόσο καλή μαμά.

Κουνάω το κεφάλι μπας και θυμηθώ κάτι άλλο. Και τότε έρχονται στιγμές, ατελείωτες στιγμές θηλασμού στο μυαλό μου. Την πρώτη φορά που μου έφεραν το πρώτο μου παιδί να το θηλάσω.

Πρώτη γέννα

Έχω γεννήσει φυσιολογικά με τεχνικούς πόνους. Το παίζω μάγκας πως δεν θέλω επισκληρίδιο, μα με το που αρχίζουν οι πόνοι φωνάζω: « ΚΑΝΤΕ ΜΟΥ επισκληρίδιο ΤΩΡΑ!» . Βλέπω ένα πλάσμα να βγαίνει από μέσα μου, να σπαράζει στο κλάμα και να το τοποθετούν πάνω μου. Ο άντρας μου από δίπλα να κλαίει κι εγώ να σκέφτομαι: «Θεέ μου αυτό βγήκε από μέσα μου; Θαύμα:!» ήταν τόσο τεράστια! Τόσο μωβ και τόσο τριχωτή!

Και ναι. Όσο και να θύμωνα όταν η δική μου μαμά μου έλεγε πως όταν γεννήθηκα είπε ” Χριστέ μου, γιατί είναι τόσο άσχημο το παιδί μας;”, στιγμιαία, επαναλαμβάνω μαμά, στιγμιαία, μου πέρασε και μένα από το μυαλό πως και το δικό μου το παιδί είναι άσχημο! Προτού το περιεργαστώ όπως θα ήθελα μου το άρπαξαν και άρχισαν να το καθαρίζουν, ζυγίζουν και όλα τα σχετικά. Με ράβει η γιατρός, όλα καλά και είμαι πια στην ανάνηψη. Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.

Και τώρα τι κάνουμε;
Τι σόι μάνα θα γίνω εγώ;
Θα τα καταφέρω;
Μου αξίζει;
Μήπως θα το ταλαιπωρήσω το καημένο;
Πεινάω!

Και κάπου εκεί σκάει μύτη η νοσοκόμα με ένα παιδί αγκαλιά. Το δικό μου το παιδί!

« Πάρτε το» μου λέει.

« Πως;» απαντώ.

Και εκείνη σκύβει και το αφήνει πάνω μου. Το παίρνω αγκαλιά κάπως άγαρμπα.

«Θηλάστε το!» προστάζει και φεύγει!

Εγώ κι αυτή

Κι έμεινα εκεί αγκαλιά με ένα παιδί που δεν ήξερα τι να το κάνω. Την κοιτούσα μες τα μάτια και με κοιτούσε κι αυτή. Ένα πρόσωπο μάτια. Τόσο γουρλωτά τόσο μεγάλα. Τρόμαξα. Ήμουν αντάξια τούτο του πλάσματος; Άρχισε να κουνιέται. Θυμήθηκα πως πρέπει να θηλάσω. Πως; Κι ήρθαν απο το πουθενά εικόνες στο μυαλό μου με τη μαμά μου να θηλάζει τον αδελφό μου. Ξεκούμπωσα το σουτιέν και τοποθέτησα τη μικρή μου στο στήθος. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο.

Η μικρή θήλαζε κανονικά, χωρίς καμία άλλη προσπάθεια. Και εγώ ένιωθα μια ενόχληση. Μα σαν με κοίταξε με τις ματάρες της και άπλωσε το χεράκι της πάνω μου ένιωσα πληρότητα. Ευφορία. Αυτό ήταν λοιπόν ο θηλασμός; Τόσο απλός; Και μετά μου την πήραν. Για να με ανεβάσουν στο δωμάτιο λέει. Το μόνο θετικό ήταν ότι επιτέλους θα έτρωγα! Τι; Πεινούσα σας λέω. Και η γέννα δεν είναι απλό πράγμα! Είχα χρησιμοποιήσει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου για να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα! Ήμουν άξια! Ήμουν;

Κάθε 2-3 ώρες μου έφερναν τη μικρή να τη θηλάσω. Και το έκανα. Και εκείνη ρουφούσε και το ευχαριστιότανε. Το άγχος μου ότι δεν τρώει σωστά με οδήγησε στο να ζητήσω επιπλέον γάλα και να δώσω του παιδιού περίπου 30μλ την πρώτη μέρα! Μέγα λάθος. Μα ήμουν τόσο αδιάβαστη την πρώτη φορά που έκανα ότι να ‘ναι. Ευτυχώς η αγραμματοσύνη μου δε μας εμπόδισε στον θηλασμό. Μια χαρά τα πήγαμε για ένα χρόνο. Μετά ήμουν πάλι έγκυος.

Δεύτερη γέννα

Αυτή τη φορά, φρόντισα να πάω πλήρως διαβασμένη στο μαιευτήριο. Είχα δασκαλέψει τον άντρα μου να με τραβήξει φωτογραφία με το
μωρό με το που γεννηθεί. Έδωσα εντολή στη μαία μου να βάλει τη μικρή να στο στήθος πριν ξεκινήσουν τα δικά τους οι υπόλοιποι εκεί μέσα. Όλα
προγραμματισμένα. Θα ‘θελα! Ναι, γελάστε ελεύθερα…

Τα πράγματα πήγαν κάπως έτσι….

Όταν με έπιασαν οι πόνοι της γέννας δεν υπέφερα. Τους άντεχα. Είναι γνωστό πως αντέχω τον πόνο γενικώς. Επομένως, δεν ήξερα αν τώρα γεννάω. Μη ξεχνάμε την πρώτη φορά πήγα μέσα με ραντεβού, δεν είχα αντίστοιχη εμπειρία. Στα πολλά ξυπνάω τον άντρα μου πρωί πρωί και του λέω: “Πονάω κάθε πέντε λεπτά και η μαία μου είπε καλύτερα να πάμε νοσοκομείο. Μάλλον γεννάμε” Στην αρχή γύρισε πλευρό και μου είπε “Αν νομίζεις, δεν γεννάς, όταν φτάσει η ώρα θα το καταλάβεις!” Ναι εννοείται δεν τον άκουσα καν, πήρα τη βαλιτσούλα μου και αποχαιρέτησα τη μικρή μου κόρη που από σήμερα θα γινόταν ξαφνικά η «μεγάλη».

Στο δρόμο προς το μαιευτήριο οι πόνοι έκαναν αισθητή την παρουσία τους!!! Ω ΘΕΕ αυτό ήταν λοιπόν; Το πάλευα. Ήξερα πως θα μου έβαζαν επισκληρίδιο άρα σε λίγο το μαρτύριο θα τελείωνε.

Τσακ μπαμ και πουφ

Φτάνουμε στο μαιευτήριο κάνω εισαγωγή και ο άντρας μου πάει να παρκάρει. Ήταν 7.30 το πρωί. Θυμάμαι το ρολόι στον τοίχο. Μπαίνω μέσα με κοιτάει μια νοσοκόμα και γουρλώνει μάτια.
«Ο γιατρός σας;»
«Έρχεται»
Χωρίς πολλά πολλά με βάζουν στην αίθουσα τοκετού. Ανοίγω πόδια, μπαίνει
γιατρός μου και φωνάζω: «ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΟΟΟ» Ναι μου απαντάνε μαζί γιατρός και μαία.

Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Ο πόνος αφόρητος. Με έσκιζε. Ένιωθα να
σπάνε ένα ένα τα κόκκαλα μου. Η μαία, η καλή μου μαία, μου έσφιγγε το χέρι και κάναμε μαζί αναπνοές. Μου είπαν πως κράτησε 8 λεπτά. Εγώ πάλι λέω κράτησε μια αιωνιότητα και κάτι χρόνια! Για μια στιγμή ένιωσα πως χάθηκαν όλα, το σώμα μου είχε μουδιάσει, όλα σκοτείνιασαν μέχρι που ΠΟΥΦ…. Ανακούφιση. Ο πόνος εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, ακούστηκε ένα κλάμα και εγώ έγινα για δεύτερη φορά μαμά.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε μέσα η αναισθησιολόγος για επισκληρίδιο. Ακόμα δεν έχει καταλάβει πότε πρόλαβα και γέννησα!

Θυμάμαι με ρώτησε η γιατρός μου: “Και τώρα που γέννησες με επισκληρίδιο και χωρίς τι έχεις να πεις;”

Σε εσάς που γίνεστε πρώτη φορά μανούλες να σας πω απλά να μην κάνετε σχέδια για τη γέννα! Γιατί κάθε φορά τα πράγματα θα αλλάζουν το ίδιο και τα δεδομένα. Το μόνο που έχει σημασία είναι να είστε καλά εσείς και το μωράκι σας. Κι ας μην έχετε εκείνη τη φώτο της γέννας στο μαιευτήριο. Κι ας μη θηλάσει με το που βγει από μέσα σας. Κι ας κάνετε επισκληρίδιο ή όχι. Ο,ΤΙ νιώθετε πως θέλετε και χρειάζεστε ΕΣΕΙΣ.

Με αγάπη και φως πάντα,

Μαρίνα