Ψευδώς θετικά self-test: Η ταλαιπωρία μιας οικογένειας – Thisisus.gr

Μπορεί τα ψευδώς θετικά self test να είναι μόλις 1% μα η ταλαιπωρία των γονιών και των παιδιών δεν ζυγιάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Και κακά τα ψέματα κι εμείς έχουμε αναρωτηθεί γιατί τόσος καημός να κάνουμε δυο φορές τη βδομάδα τα τεστ. Εφόσον ξέρουμε καλά πως οι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους με πυρετό στο σχολείο τις δοξασμένες προ κοβιντ εποχές θα συνεχίσουν το ίδιο και στην παρούσα φάση. Γιατί υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας κι επειδή δεν προβλέπεται κανένα μέτρο προστασίας. Η χειρόγραφη σχολική κάρτα δε δέχεται κανέναν έλεγχο.

Η πρώτη φορά λοιπόν, για κάποιους ήταν ανώδυνη ενώ για άλλους μια σκέτη ταλαιπωρία. Η μητέρα Νάσσια βίωσε μια τέτοια ταλαιπωρία με την οικογένειά της και την περιγράφει πολύ αναλυτικά:

” Κυρία Πελώνη μου συγγνώμη που σας ενοχλώ, είναι και ώρα καφέ. Αν τα ψευδώς θετικά τεστ είναι 1% να κάτσω να με φυτύσετε (που λέει και ο Σεφερλής). Να βοηθήσω θέλω, διότι η κυβέρνησή σας έχει ένα μικρό θεματάκι με τη στατιστική και τις ποσοστώσεις. Να σας το πω πιο απλά, δεν βγαίνουνε μάνα μου τα νούμερα. Μόνο από τις δικές μου επαφές είναι πάνω από 10 περιπτώσεις που γνωρίζω (γιατί δεν το είπαν και όλοι), μεταξύ των οποίων και το δικό μου παιδί. Και δεν θα σας πάω σε ανώτερα μαθηματικά τύπου σταθμισμένος μέσος όρος σε σχέση με συγκεκριμένες περιοχές (βλ. Ιωάννινα) γιατί είναι δύσκολες οι έννοιες. Επίσης, καταλαβαίνω ότι το αντίθετο θα ήταν χειρότερο (που ποιος ξέρει κι αν δεν είναι…) και εσάς δεν σας πειράζει όπως είπατε να δείχνει θετικό και να είναι αρνητικό διότι αυτό επιδημιολογικά δεν είναι επικίνδυνο. Όμως θα ήθελα να σας ξεναγήσω και σε άλλες πλευρές αυτού του θέματος, σιγά-σιγά, όχι απότομα και σας έρθει τίποτα.

Την Κυριακή λοιπόν που πέσαμε κι εμείς θύματα του 1%:

Το παιδί ξεκινάει να κλαίει και να πανικοβάλλεται ότι είναι άρρωστο, θα μας κολλήσει, δεν θα πάει σχολείο.
Ψάχναμε κατά καπνού να βρούμε δεύτερα self-test στα εφημερεύοντα φαρμακεία για να κάνουμε επιβεβαιωτικό. 2 ώρες, 1 δήμο πιο κει και 23€ αργότερα καταφέραμε να βρούμε. Τα κάναμε και ήταν όλων μας αρνητικά. (εν τω μεταξύ στο σαγόνι μου εμφανίζεται μία κοκκινίλα)
Το παιδί παθαίνει σύγχυση, συνεχίζει να κλαίει και να φωνάζει ότι τα self-test είναι χαζά (της λέω όχι αγάπη μου, μόνο το 1% λέει η κυρία Αριστοτελία, αλλά δεν ψήνεται) κι ότι εκείνη θα πάει σχολείο και δεν τη νοιάζει τι λέμε
Ψάχνουμε για δημόσια δομή για δωρεάν μοριακό (χαχαχαχα)
Ψάχνουμε για ιδιωτικό, 180 ευρουλάκια οι τρεις μας και δειγματοληψία από Δευτέρα πρωί. (εν τω μεταξύ η κοκκινίλα στο σαγόνι μου αρχίζει να πρήζεται λίγο και να ψιλοπονάει)
Ο άντρας μου ψάχνει να βρει αντικαταστάτη για την προσωπική επιχείρηση που έχει και δεν έχει δυνατότητα να λείψει ούτε μία ημέρα
Εγώ ψάχνω να βρω κατάλημα για τον άντρα μου σε περίπτωση που εμείς είμαστε θετικοί και εκείνος λόγω εμβολίου και συνεχόμενων self-test αρνητικός ώστε να μην τον κολλήσουμε και να μπορεί να δουλέψει
Σκέφτομαι ότι με αρνητικό self-test είχα πάει και τα φάρμακα στη μάνα μου που είναι ομάδα υψηλού κινδύνου και αρχίζω να τρέμω «τι θα γίνει αν» (η κοκκινίλα στο σαγόνι έχει γίνει καρούμπαλο)
Το παιδί ξυπνάει μέσα στη νύχτα και κλαίει γιατί θέλει να πάει σχολείο
Πρωί πρωί στηνόμαστε στο ιδιωτικό, ξηλωνόμαστε το 180άρι, βρίσκουμε και άλλους 3 γονείς με ακριβώς το ίδιο σκηνικό και ξεκινάει η αναμονή (24ώρο μας είπαν)
Στο skype οι συμμαθητές της κορούλας έχουν αφηνιάσει: Γιατί δεν ήρθες? Είχες θετικό τεστ? Είσαι άρρωστη?- Η μικρή ζορίζεται χειρότερα. Εγώ ζορίζομαι χειρότερα, το καρούμπαλο στο σαγόνι ζορίζεται χειρότερα. Διότι και αρνητικό να είναι, τα παιδιά είναι παιδιά. Κι αν δεν την πλησιάζουν? Μετά από τόσο καιρό που ούτως ή άλλως έχουν χάσει επαφή και υπάρχει μια αμηχανία? Κι αν υπάρξουν μαμάδες που θα πουν αρνητικό ξεαρνητικό, μην τη ζυγώνεις?
Με τα χίλια βάσανα οι ώρες περνούν. Στις 19:30 λαμβάνουμε τα δικά μας τεστ των ενηλικών και ω αλληλούια, είναι αρνητικά! Του παιδιού, τίποτα. Μας ξαναζώνουν τα φίδια. Γιατί τα δικά μας αμέσως και του παιδιού όχι? (πού να ξέρω ότι ήταν διαφορετική γραμματεία για τα παιδιά με άλλα ωράρια )
Σήμερα το πρωί, λοιπόν, ξυπνάει η καημένη στις 08:30, τσεκάρει μόνη της e-mail και με ξυπνάει αλλαλάζοντας: μαμά ήρθε η απάντηση, αρνητικό είναι. Ξύπνα να με πας σχολείο.

Ξέρω κυρία Τελία μου (θα μου επιτρέψετε το χαϊδευτικό, τόσα περάσαμε μαζί) ότι αυτά όλα σας φαίνονται κινέζικα (σαν τα τεστ), οπότε ας μείνουμε στο τεράστιο, γιγαντιαίο σπιθούρι στο σαγόνι, που ευτυχώς συγκέντρωσε όλα τα ζόρια μου και δεν με βρήκε τίποτα άλλο, τώρα που δεν έχουμε και ΜΕΘ. Πάω να του βάλω Windex και καλή όρεξη γιατί μεσημέριασε”.