Σήμερα δεν ήμουν και τόσο καλή μαμά… – Thisisus.gr

Χτυπάει το ξυπνητήρι και ΠΡΕΠΕΙ να σηκωθώ. Πρέπει, γιατί δε θέλω. Σου ‘χει συμβεί ποτέ; Να ανοίγεις τα μάτια σου και το μόνο που να θέλεις είναι να τα ξανακλείσεις μέχρι να βρεις τη δύναμη να δώσεις εντολή στα πόδια σου για να κουνηθούν. Αγάλματα ακούνητα.

Σηκώνεται ο άντρας μου, ανοίγει το παντζούρι και ξανά ΠΡΕΠΕΙ να σηκωθώ. Και σηκώθηκα. Τι να λέω πάλι τώρα ότι σήμερα δεν είναι η μέρα μου; Κι άντε να δώσεις εξηγήσεις: γιατί, πως, τι κλπ. Βαριέμαι…

“Μαμά, μπορώ να φάω σοκολάτα;“

“Μαμά, δεν βρίσκω το τάδε κουκλάκι με τα μωβ μαλλιά που κάνει έτσι κι αλλιώς“.

“Μαμά, πεινάω“.

“Μαμά, γιατί δεν έχουμε μπισκότα;“

“Μαμά, μαμά που είσαι;“

Στο μπάνιο. Εκεί κρύβομαι όταν θέλω απομόνωση απο όλους κι απο όλα. Στο μπάνιο και κοιτάω το ταβάνι. Οι φωνές γίνονται πιο έντονες και οφείλω να δώσω το παρόν μου. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα, ποτέ. Κι όμως αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω να κάνω είναι να φωνάξω στα πάντα: “ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ“.

Μπορούμε να έχουμε μια τέτοια μέρα. Που το μόνο που επιθυμούμε είναι να μας αφήσουν ήσυχους: οι υποχρεώσεις, οι δουλειές, τα σκυλιά, τα παιδιά, οι δάσκαλοι, τα κοινωνικά δίκτυα, τα τηλέφωνα, τα πλυντήρια, τα άπλυτα, τα απλωμένα, τα ασιδέρωτα, οι κούριερ ΟΛΟΙ κι ΟΛΑ. Κι εμείς απλά να αράξουμε στον καναπέ να φάμε πατατάκια, να λιώσουμε στην τηλεόραση βλέποντας την αγαπημένη μας σειρά ή να χαθούμε στις σελίδες ενός βιβλίου πίνοντας τσάι.

Μπορώ;

ΜΠΟΡΩ.

Και το ζήτησα ευγενικά απο τα παιδιά μου να με αφήσουν λίγη ώρα ΜΟΝΗ ΜΟΥ και ήσυχη. Κι αυτά δεν παραπονέθηκαν, άλλωστε είναι γνωστό οτι τα σκέτα βραστά μακαρόνια είναι το αγαπημένο τους φαγητό. Τι ταλαιπωρούμαι με τόσα άλλα φαγητά όταν μου τα φτύνουν στη μούρη; Βραστά μακαρόνια μέχρι να εμβολιαστούν όλοι για τον κορονοϊό. Ίσως τότε θελήσουν να δοκιμάσουν και κάτι άλλο. Κι έφαγαν και σοκολάτες. Όσες θεώρησαν οι ίδιες οτι μπορούν. Κι έπαιξαν χωρίς σταματημό και δεν έκαναν ποτέ μπάνιο.

Τι πάθαμε; ΤΙΠΟΤΑ. Τουναντίον, εγώ ηρέμησα κι αυτές απολαύσαν τη μέρα τους.

Κι είναι εντάξει αν ξαναγίνει. Κι είναι εντάξει να φάμε μια μέρα βλακείες, όπως είναι εντάξει να θέλουμε την ησυχία μας. Τι πάει να πει αυτό οτι δεν είμαστε καλές μητέρες;

Καλή μητέρα είναι μονο αυτή που ασχολείται 24/7 με τα παιδιά της κάνοντας χειροτεχνίες, κουλουράκια και διαδραστικά παιχνίδια; Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες, υπάρχουν και οι άλλες. Στην τελική καλές μητέρες είμαστε όλες μας κι έτσι κι αλλιώς. Απλά κάποιες φορές νιώθουμε περισσότερο κουρασμένες.

Είναι πολλοί οι ρόλοι που καλούμαστε να υποδηθούμε καθημερινά. Και ζοριζόμαστε. ΕΙΝΑΙ ΟΚ να μη μας αρέσουν όλοι. Ας πάρουμε το day off μας. Κανείς δε θα πάθει τίποτα. Φτάνει να βρούμε τρόπο να φορτίσουμε ξανά. Γιατί αυτές τις μέρες όσο ποτέ άλλοτε οι μπαταρίες αποφορτίζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα. Κι άμα δε βρεις τρόπο να γεμίσεις πως να δώσεις; Δεν βγαίνει η άσκηση.

Υπομονή.

Κι υπομονή.

Κι άλλη υπομονή.

Δεν έχω ιδέα τι άλλο μας ξημερώνει.

Σας στέλνω υπομονή λοιπόν, αγάπη και φως.

Μαρίνα.