Συνέντευξη Τζένη Κουτσοδημητροπούλου -Thisisus.gr

Συνέντευξη Τζένη Κουτσοδημητροπούλου

Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μελβούρνη Αυστραλίας. Στην εφηβεία μετακόμισε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά. Είναι καθηγήτρια Αγγλικών και παράλληλα ασχολείται με την επιμέλεια υπό έκδοση αγγλικών εκπαιδευτικών βιβλίων. Χάρη σε μετεκπαίδευσή της, ασχολείται και με τη διδασκαλία στο διαδίκτυο, σε μαθητές από όλο τον κόσμο. Καθημερινά ταξιδεύει από ήπειρο σε ήπειρο, γνωρίζοντας διαφορετικούς πολιτισμούς, όμορφες πόλεις και χωριά και υπέροχους ανθρώπους, ακούγοντας τις δικές τους ιστορίες. Διατηρεί τη δική της στήλη «Στάση… δημοτικό!» στο ένθετο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Η Φωνή της Κω – Kosvoice.gr όπου και παρουσιάζει παιδικά βιβλία. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη συγγραφέα στο jennykouts@yahoo.gr.

Οι ερωτήσεις της συνέντευξης επιλέχθηκαν από το Thisisus.gr και μια ομάδα παιδιών (Χρήστος, Έλενα, Αντριάνα, Πάρης, Μαίρη, Κωνσταντίνα, Βασιλική, Γιώργος) που αγάπησαν το βιβλίο «Οι Κατάσκοποι της Γεωγραφίας». Μάλιστα, με αφορμή το βιβλίο, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη μαζί με το σχολείο τους στην Ιαπωνική Πρεσβεία.

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ.

Ποια ήταν η σχέση σας με τα βιβλία όταν ήσασταν μικρή;

Γεννήθηκα στη Μελβούρνη, Αυστραλίας. Σε μια κοινωνία που αγαπά το βιβλίο και που το αγαπούσε ανέκαθεν. Μεγάλωσα, λοιπόν, σε ένα περιβάλλον που διάβαζε πολύ. Διάβαζε παντού. Συνεπώς το βιβλίο ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Στο σχολείο ο ρόλος της λογοτεχνίας ήταν βασικός σταθμός στην καθημερινότητά μας. Θυμάμαι ακόμα και τώρα (και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε… πιστέψτε με) κάθε δεύτερη Παρασκευή μετά το σχολείο, τρέχαμε στη σχολική δανειστική βιβλιοθήκη για να πάρουμε κάποιο βιβλίο. Θυμάμαι τη λαχτάρα να προλάβουμε ένα αγαπημένο της εποχής.

Η λογοτεχνία πάντα με ακολουθούσε. Στο λύκειο μετακόμισα στην Ελλάδα. Εδώ, που την είχα περισσότερη ανάγκη από ποτέ, με συντρόφευε. Ανάλογα με τα κέφια κατέφευγα σε παιδική, εφηβική, ενήλικη, κόμικς…

Πότε συνειδητοποιήσατε πως η συγγραφή παιδικών βιβλίων είναι κάτι που σας ταιριάζει;

Κάπου ανάμεσα στα πρώτα χρόνια της μητρότητας και της διδασκαλίας ήρθε η κρυφή επιθυμία να γράψω ολοκληρωμένες ιστορίες. Τις πρώτες, και ήταν αρκετές, τις έγραψα στα αγγλικά και τις ενσωμάτωσα στα μαθήματά μου. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις των μαθητών, αν τους άρεσαν, αν γελούσαν, αν τις έβρισκαν ανιαρές. Κάποια στιγμή απέκτησα το θάρρος και έστειλα τα πρώτα μου κείμενα. Άρεσαν και πήραν το δρόμο για το τυπογραφείο. Κάπως έτσι έγινε η αρχή, το ξεκίνημα.

Από τότε, καθώς ο χρόνος κυλά, η αγάπη μου για την λογοτεχνία παραμένει το ίδιο έντονη και η γραφή καθημερινή ανάγκη.

Πως διαλέγετε το θέμα για τα βιβλία σας;

Συνήθως το θέμα προκύπτει τυχαία. Κάτι θα σταθεί ως αφορμή, όπως, η επικαιρότητα, ένα σχόλιο, μια εικόνα, μια τυχαία φράση, για μια συνάντηση. Και κάπου εκεί μπερδεύεται τελικά ποιος πλησίασε τον άλλον πρώτα.

Υπάρχουν φορές που γίνεται μια ανάθεση. Εκεί το θέμα μπαίνει σε ένα πλαίσιο. Ευτυχώς, όμως, μέχρι τώρα είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω και το πλαίσιο.

Ας μιλήσουμε για το βιβλίο σας «Οι Κατάσκοποι της Γεωγραφίας». Πείτε μας για το έναυσμα της συγγραφής. Τι σας έδωσε έμπνευση;

Η Λύντη Γαλάτη (υπεύθυνη παιδικού των εκδ. Διόπτρα) είχε μια ιδέα και τη μοιράστηκε μαζί μου. Για καιρό, λοιπόν, ανταλλάσαμε ιδέες. Γράφαμε, σβήναμε, κάναμε μετατροπές, μέχρι που καταλήξαμε σε ένα σχεδιάγραμμα της σειράς. Έπειτα επιλέξαμε μια ομάδα συγγραφέων και ξεκίνησαν οι ομαδικές συναντήσεις, άλλοτε δια ζώσης, άλλοτε πάλι διαδικτυακά, μέχρι να βρούμε την τελική μορφή της σειράς. Με έξι συγγράφεις σε ένα «δωμάτιο», μπορείτε να φανταστείτε πόσες ιδέες έπεσαν στο τραπέζι… Θυμάμαι την όλη διαδικασία με πολλή αγάπη. Δουλέψαμε σκληρά, με ενθουσιασμό και με κοινό στόχο. Και πάνω απ’ όλα περάσαμε όμορφα. Διασκεδάσαμε την κάθε στιγμή.

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ.

Ποια είναι η σχέση σας με την Ιαπωνία;

Μεγάλωσα στην Αυστραλία, όπου η Ασιατική παρουσία ήταν έντονη, έτσι είχα αρκετούς φίλους και φίλες από την Ιαπωνία.

Έπειτα στην 1^η Λυκείου, και πλέον στην Ελλάδα, άρχισα να αλληλογραφώ με ένα κορίτσι από την Οσάκα, της Ιαπωνίας. Ήταν μια δράση για όσους ήθελαν να μαζέψουν γραμματόσημα από όλο τον κόσμο. Αυτή η αλληλογραφία κράτησε για μια δεκαετία περίπου. Σε αυτά τα χρόνια έλαβα πολλά γράμματα σε ριζόχαρτο, φωτογραφίες, σελιδοδείκτες, καρτ ποστάλ, οριγκάμι, αποξηραμένα λουλούδια, αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά και φυσικά πολλά γραμματόσημα. Έμαθα πολλά για την καθημερινότητά, τις συνήθειες και την Ιαπωνική κουλτούρα. Κάπως τα έφερε η ζωή και σταμάτησαν τα γράμματα και χαθήκαμε…

Όταν έγραψα το βιβλίο – Ένας σαμουράι, ένα σπαθί και το κεράσι της ζωής- που διαδραματίζεται στην Ιαπωνία, και παρόλο που έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από το τελευταίο γράμμα, πριν ξεκινήσω τη γραφή, άνοιξα το σεντούκι με το θησαυρό που μου χάρισε. Ό,τι [ξανά]ανακάλυψα συμπλήρωσε την έρευνά μου με συναισθήματα, αρώματα και αναμνήσεις. Αξία ανεκτίμητη. Εννοείται πως την ηρωίδα την ονόμασα Μίκα, από το όνομα της φίλης μου.

Αυτό που τώρα μένει, και ελπίζω να το καταφέρω στο άμεσο μέλλον, είναι ένα ταξίδι σε αυτόν τον όμορφο τόπο.

Ποια είναι η σχέση σας με τις ιστορίες μυστηρίου;

Αγαπώ τις ιστορίες μυστηρίου, είτε σε χαρτί, είτε στην οθόνη. Με συναρπάζουν, με γοητεύουν και πάντα έχω την αίσθηση πως γίνομαι μέρος της πλοκής, μια ηρωίδα που συμμετέχει ώστε να λυθεί το μυστήριο. Και σχεδόν πάντα τα καταφέρνω…

Τι θεωρείτε πως χρειάζονται περισσότερο τα παιδιά σήμερα;

Ελεύθερο χρόνο για ανέμελο παιχνίδι και για απενοχοποιημένη ανάγνωση. Τα παιδιά έχουν τόσες υποχρεώσεις, που οι ώρες της ημέρας δεν είναι πια αρκετές. Τρέχουν από τη μια δραστηριότητα στην άλλη και στο τέλος της ημέρας πέφτουν κατάκοπα στο κρεβάτι. Αν προκύψει ελεύθερος χρόνος, είναι λίγος, με το σταγονόμετρο.

Δεν μπορούμε να μην ρωτήσουμε για τη σειρά «Σε Καταλαβαίνω» και τα βιβλία «Ο Νόλαν μετράει τα αστέρια» και «Ο Μπερτ χάνει τη φωνή του». Άραγε εμείς οι μεγάλοι, καταλαβαίνουμε τα παιδιά;

Πρέπει να τα καταλαβαίνουμε και αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα, θέλω να πιστεύω πως προσπαθούμε. Η ψυχοσύνθεση ενός παιδιού είναι πολύμορφη και πολυεπίπεδη, δεν είναι πάντα εύκολο. Επίσης , είναι σκληρό, αλλά δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι όλοι γεννηθήκαμε κατάλληλοι ως γονείς…

Τι χρειάζεται να έχουμε για να Καταλαβαίνουμε;

Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά, χρόνος, αγάπη, ενσυναίσθηση. Χρειάζεται να έχουμε τη διάθεση να ενημερωνόμαστε, να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πρέπει να στεκόμαστε στο ίδιο ύψος με τα παιδιά και να τα κοιτάζουμε στα μάτια με βλέμμα καθαρό και αληθινό. Να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα με αυτά. Ευτυχώς στις μέρες μας υπάρχει δυνατότητα στήριξης από πληθώρα σημαντικών βιβλίων και ηλεκτρονικής ενημέρωσης (η μεταξύ τους ισορροπία εξαιρετικά απαραίτητη) που μπορεί να συμβάλλουν θετικά και να βοηθήσει στην κατανόηση εύκολων αλλά και δύσκολων θεμάτων.

Εσείς από πού αντλείτε δύναμη για να καταλαβαίνετε;

Από την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τις δραστηριότητες που με γεμίζουν αλλά κυρίως, από τους μαθητές μου, τα παιδιά όλου του κόσμου και τις ανάγκες τους. Μια σημαντική, φυσικά, πηγή δύναμης και ενέργειας είναι και η ίδια η λογοτεχνία, εναλλάσσοντας συνεχώς τους ρόλους του αναγνώστη και της συγγραφέως.

Θέλουμε να γνωρίσουμε τη Τζένη Κουτσοδημητροπούλου – Ερωτήσεις Παιδιών:

-Τα Παιδιά με αφορμή το βιβλίο Οι Κατάσκοποι της Γεωγραφίας, ζήτησαν από τη δασκάλα τους να επισκεφθούν την Πρεσβεία της Ιαπωνίας στο Χαλάνδρι.-

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;

Το πράσινο, σε όλες του τις αποχρώσεις.

Έχετε πάει στο Κιότο;

Δυστυχώς, ποτέ. Είναι όμως στα μελλοντικά μου σχέδια.

Έχετε φάει Ιαπωνικό φαγητό;

Πολλές φορές. Είμαι λάτρεις της Ασιατικής κουζίνας, γενικώς.

Σας αρέσει η γεωγραφία; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μάθημα;

Σαν μαθήτρια Δημοτικού και Γυμνασίου δεν μου άρεσε καθόλου. Το ότι ήμουν υποχρεωμένη να μάθω απ’ έξω μέσα από τα σχολικά βιβλία τόσες χώρες, πόλεις, βουνά, ποτάμια κτλ., ήταν μαρτυρικό. Βαριόμουν αφόρητα. Όμως, αυτό άλλαξε εντελώς με το που ξεκίνησα να ταξιδεύω. Ξαφνικά η γεωγραφία απέκτησε ένα άλλο νόημα. Δεν ήταν πλέον ένα μάθημα. Ήταν ο κόσμος μου, ο κόσμος μας και συνειδητοποίησα πόσο υπέροχος και μοναδικός είναι.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν οι ξένες γλώσσες και η λογοτεχνία.

Έχετε γνωρίσει ποτέ έναν κατάσκοπο;

Έναν πολύ γνωστό και δημοφιλή, όχι. Σίγουρα όμως έχω γνωρίσει πολλούς μικρούς κατασκόπους που λύνουν απίθανα μυστήρια.

Ποιο παιχνίδι σου άρεσε να παίζεις όταν ήσουν μικρή;

Γενικά τα παιχνίδια εξωτερικού χώρου. Κυνηγητό, κρυφτό και τα μήλα ήταν από τα αγαπημένα μου.

Αν ήσασταν κατάσκοπος τι όνομα θα είχατε;

Κατέληξα στο: Τζέιν Κάπα (το όνομά μου σε κάτι πιο compact και με μικρή δόση μυστηρίου..! )

Αν ήσασταν σούπερ κατάσκοπος (ήρωας) τι υπερδυνάμεις θα είχατε;

Θα ήθελα δύο. Να πετάω, έτσι δεν θα χρειαζόμουν άλλο μεταφορικό μέσο. Και να μπορούσα να γινόμουν αόρατη, να ανακαλύπτω κρυμμένα μυστικά για σπουδαία μυστήρια.

Τι γεύση παγωτό σας αρέσει;

Σοκολάτα, ασυζητητί.

Πρέπει να έχεις διαβάσει πολλά βιβλία για να γίνεις συγγραφέας;

Ένας συγγραφέας, πρωτίστως, πρέπει να είναι αναγνώστης. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, χέρι-χέρι. Ένα βιβλίο διεγείρει την φαντασία, ανοίγει ορίζοντες, μας ταξιδεύει σε μέρη που δεν έχουμε ξαναπάει. Μας γεμίζει εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα. Όλα αυτά είναι συστατικά που χρειάζεται ένας συγγραφέας για να γράψει.