Τρόμος. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την κατάσταση μας αυτές τις μέρες. Οι σκέψεις είναι τόσες πολλές, ατελείωτες και τα δεδομένα ακόμα περισσότερα που νιώθεις ότι δεν χωράνε μέσα στο μυαλό σου.
Χάθηκαν τα όνειρα ακόμα και οι μικροί προγραμματισμοί για το μέλλον και ζούμε μόνο για το τώρα. Γυάλινα φέρετρα έγιναν οι ζωές μας και καλούμαστε να ζήσουμε μέσα σε αυτά.
Υπάρχει κόσμος που το δέχτηκε και αμπαρώθηκε στο σπίτι και άλλοι που αρνούνται πεισματικά την πραγματικότητα. Κρεμόμαστε στις συνεντεύξεις των 6 και στο ίντερνετ όλη την μέρα ακούγοντας και διαβάζοντας για τους καινούργιους θανάτους και την εξάπλωση του ιού. Και τρέμουμε μην χτυπήσει και την δική μας πόρτα αυτή η νέα απειλή..
Κάποτε έβλεπα ταινίες για φονικούς ιούς και τρελαινόμουνα, όταν όμως τελείωνε η αγωνία της ταινίας πήγαινα ήσυχη για ύπνο. Και να που τώρα το σενάριο των ταινιών έχει γίνει πραγματικότητα και το μισώ όσο τίποτα στον κόσμο.
Φτάσαμε να στέλνουμε μήνυμα για να μας επιτραπεί να βγούμε έξω από το σπίτι μας. Συνειδητοποιεί κανείς αυτή την πρόταση; Τι ακριβώς σημαίνει; Και άραγε πότε θα έρθει το τέλος; Πότε θα γυρίσουμε στους παλιούς ρυθμούς; Και τι θα αφήσει όλο αυτό στον κόσμο; Ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις.
Εγώ πάλι εκτός από απαντήσεις έχω και ελπίδα. Ότι κάποια στιγμή θα έρθουν οι καλύτερες μέρες που περιμένουμε και αν δεν έρθουν λέω ότι είναι στο χέρι μας να τις φέρουμε!
Μείνετε ενωμένοι, αισιόδοξοι και χαμογελαστοί! Κάντε όλα όσα νομίζετε ότι στερηθήκατε όλα αυτά τα χρόνια. Εξοπλίσατε τα σπίτια σας με ένα σωρό πράγματα, αξιοποιήστε τα λοιπόν.
Ζωγραφίστε, διαβάστε, τρέξτε στο σπίτι, παίξτε μαξιλαροπόλεμο, κλάψτε, ακούστε μουσική και ξαπλώστε στο πάτωμα αγκαλιά με τα παιδιά σας, μιλώντας για όμορφα πράγματα!
Γιατί στο τέλος τα ίδια μας τα παιδιά είναι αυτά που θα μας κάνουν να σταθούμε ξανά στα πόδια μας και να ξεκινήσουμε την ζωή από την αρχή! Και που ξέρετε ίσως δούμε τα πράγματα με πιο φρέσκια ματιά. Ίσως γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι, ίσως φροντίσουμε λίγο παραπάνω το μεγάλο μας σπίτι, ίσως τελικά σεβαστούμε την γη!
Γράφει για το Thisisus.gr η Βάσια Ζούκα