Στα άδυτα των γονιών. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας – Thisisus.gr

Ενσυναίσθηση, αγάπη, σχέσεις, εσωτερικό παιδί, έκφραση αναγκών. Είμαστε γονείς, τι κάνουμε;

Ακούω τα κύματα των γονιών που σκάνε στους βράχους των παιδιών και άλλοτε πονάνε, άλλοτε παφλάζουν και αφρίζουν ανώδυνα. Οι φουρτούνες τους. Τα παράπονα, τα κλάματα, οι φωνές. Η δίψα για ζωή και λευτεριά μέσα στους τέσσερις τοίχους της οικογένειας.

Μιας οικογένειας ίσως κάπως παραμελημένης. Κείνης που βρίσκεται στο βυθό της ύπαρξης τους. Με κέντρο της ένα παιδί γεμάτο θέλω και γιατί.

“Θέλω να δώσω μια και πουφ να εξαφανιστώ”.
“Θέλω να ξεκουραστώ”.
“Γιατί δεν με ακούει ο άντρας μου;”
“Γιατί σκούζει έτσι η γυναίκα μου;”

Έχουν ανάγκες. Όλοι τους. Ανάγκες και δικαίωμα να εκφραστούν. Να ακουστούν και να γίνουν αποδεκτοί. Όχι τόσο ως περιεχόμενο λόγου αλλά ως πρόσωπα. Ως πρόσωπα που αξίζουν σεβασμό και αμέριστη αποδοχή. Άνευ όρων. Με αγάπη γνήσια και ενσυναίσθηση.

Μαζί

Διαλέξαμε ο ένας τον άλλον, σμίξαμε, μπολιαστήκαμε και τώρα να πως στεκόμαστε αντικριστά να πρέπει να πλάθουμε ανθρώπους. Δε θέλω να πρέπει. Θέλω το γαλούχημα των παιδιών μας να ρέει όπως το ποτάμι που βρέχει το χώμα και αυτό ευδοκιμεί και βγάζει λουλούδια. Λουλούδια θέλω να βγάζουμε. Όχι αγκάθια ο ένας στον άλλον. Τα αγκάθια ας είναι γύρω μας να μας προστατεύουν από τις αντάρες της ζωής. Όχι ανάμεσα μας.

Για να φτιάξουμε γερά βλαστάρια, σκέφτομαι πρέπει να έχουμε ρίζες στιβαρές. Ανεξάρτητες και πλεγμένες κάτω από το χώμα της φαμίλιας μας με λίπασμα αγάπη και αλήθεια.

Θέλεις να πούμε αλήθειες;

Επέτρεψε μου να καθίσω πλάι σου και να δώσω λόγο στις λησμονημένες αλήθειες μου. Αλήθειες που έχουν να κάνουν με εμένα. Τον κύκλο μου και τον πυρήνα μου. Δοκίμασε σε παρακαλώ αν θέλεις, να με ακούσεις με κείνα τα αυτιά που έχεις πίσω από το αριστερό σου στήθος -ναι ναι.. είναι γενετήσιο χάρισμα όλων μας κείνα τ’αυτάκια. Δοκίμασε να αφήσεις το εγώ σου πλάι. Να εκεί που έχω ακουμπήσει κι εγώ το δικό μου. Και όπως θα το ακουμπάς, θύμισε και στο δικό μου να κάνει λίγο ησυχία. Οπαλάκια.. να μαστε πλαι -πλαι λοιπον. Τα δυο μας..

Θα σου μιλήσω για την μικρή μπουμπού μου. Όχι γι’ αυτή που φέραμε μαζί στον κόσμο, αλλά γι’ αυτή που κουβαλώ μέσα μου από τότε που γεννήθηκα. Μαζί γεννηθήκαμε δηλαδή, εγώ μεγάλωσα, κείνη όμως δε λέει να μεγαλώσει. Είναι και θα είναι πάντα παιδί. Ένα παιδί που κάνει τραμπάλα σε διάφορες ηλικίες.. Αυτή τη στιγμή είναι πέντε χρονών. Τα ματάκια της είναι θλιμμένα και τα μαγουλάκια της νωπά. Έκλαιγε πριν..

Το εσωτερικό παιδί

Νιώθει θλίψη γιατί φοβάται να εκφράσει τις ανάγκες της. Και όταν το κάνει της βγαίνει άτσαλα και όποιο Εγώ είναι γύρω της τη μαλώνει και την επικρίνει. Νιώθει μοναξιά.. Κάθε που ψάχνει ένα βλέμμα συμπόνιας, ένα τρυφερό χάιδεμα, αντικρίζει σκληρότητα και πρέπει. Αντικρίζει απαίτηση για ταχύτητα. Τον καλπασμό ετούτου του κόσμου. Με εκνευρίζει που είναι έτσι. Θέλω να δυναμώσει και να αντέχει. Να σταματήσει να γκρινιάζει και να κουράζεται με το παραμικρό. Να αντέχει τα ζόρια στο σπίτι και στη δουλειά, να μεγαλώνει αγόγγυστα το παιδί της. Στοπ. Είπα το παιδί; Από πότε τα παιδιά δουλεύουν και μεγαλώνουν παιδιά ; Αυτά είναι ευθύνες των μεγάλων και αυτή είναι μόνο πέντε χρονών. Συμπόνια! Την ενσυναισθάνομαι.. Δε με εκνευρίζει πια. Καταλαβαίνεις; Όχι! Δε σου ζητώ να γίνεις ο μπαμπάς της. Μα βλέπεις πως πρέπει εγώ να γίνω η δική της μανούλα; Αντί να την εξοργίζω κάθε φορά που της λέω να πάψει και να τη στεναχωρώ επιπλέον, θα πρέπει να τη φροντίζω. Καταλαβαίνεις πως δεν έχει να κάνει με εσένα όταν προσπαθώ να εκφράσω τις ανάγκες της. Τις ανάγκες μας. Βλέπεις πόσο ήρεμη είμαι τώρα που την εκπροσωπώ με αγάπη και δικαιοσύνη ; Βλέπεις πόσο ήρεμος είσαι κι εσύ; Πως συγκινείσαι τώρα που σου μιλώ για την απόρριψη που την πονά και την εγκατάλειψη που τη φοβίζει;

Σε ευχαριστώ αγάπη μου που μας άκουσες.. δε θα σε κουράσουμε άλλο για σήμερα. Αύριο πάλι.. Κάθε ημέρα από λίγο θα δοκιμάζουμε να εκφραζόμαστε, μέχρι να μάθουμε και να βγαίνει αρμονικά. Να μην ηχεί σα χαλασμένο γρανάζι ποδηλάτου στα αυτιά σου.. Ώστε μια μέρα θα μας ακούς σα μελωδία πιάνου μέσα από τα λευκά και τα μαύρα μας πλήκτρα..

Και τώρα σε ακούω.. Θέλεις να μου μιλήσεις για τον μικρό μπομπιράκο που έχεις μέσα σου ; Πόσο χρονών είναι τώρα;

Γράφει η Ρίκα Πανόργιου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας