Στην καραντίνα δεν πέρασα ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου – Thisisus.gr

Στην καραντίνα δεν πέρασα ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου. Τουναντίον βαρεθήκαμε ο ένας τον άλλον. Ή τουλάχιστον αυτό ένιωσα κάποιες στιγμές. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν μας «έκλεισαν» μέσα,αρχικά, κυριάρχησε ο φόβος. Φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι, τι είναι τελικά αυτός ο ιός, από που ξεκίνησε, είναι αληθινός ή τεχνητός, πως επηρεάζει τον άνθρωπο, τον κόσμο, την οικονομία, εμένα, εσένα και τα παιδιά μας.

Ακολούθησε το άγχος για το αν θα υπάρχουν τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ ή όχι. Μετά πως θα καταφέρουν να φτάσουν τα πράγματα του σούπερ μάρκετ στο σπίτι μας πριν περάσει ένας μήνας.

Ένας πόλεμος χωρίς βόμβες και εκρηκτικά έξω από το σπίτι μας, μα με τανκς και πυροβόλα μες στις καρδιές μας.

Πόσοι έχουν πεθάνει στην Ελλάδα, στην Κύπρο , σε ολόκληρο τον κόσμο.
Υπήρξαν φορές που φοβόμουν ακόμα και να ανοίξω το παράθυρο ή να βγω στο μπαλκόνι… ναι… λες κι έτσι θα εισέβαλε ο ιος στον οργανισμό μου, στα παιδιά μου και θα πεθαίναμε όλοι μας μέσα σε ένα ολόκληρο λεπτό.
Κρίσεις άγχους… ταχυπαλμίες… και εκνευρισμός.

Όχι, δεν καθάρισα τις ντουλάπες μου. Τόσο καιρό μετά τα συρτάρια του κομοδίνου μου εξακολουθούν να είναι ασυγυριστα και χαοτικά σαν τις σκέψεις μου.

Με τα παιδιά μου ο χρόνος ήταν περισσότερο ποιοτικός πριν την καραντίνα. Όλο αυτό το διάστημα κλεισμένοι στο σπίτι τρέχαμε να προλάβουμε τις δουλειές του σπιτιού, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μας, τα μαθηματα των παιδιών, να μαγειρέψουμε… τα παιδιά να μη θέλουν να διαβάσουν, εμείς να μη θελουμε να δουλέψουμε. Και τα πρέπει να καπελώνουν τα θέλω και το αποτέλεσμα; Θυμός.

Θυμός

Θυμός για τον κορονοϊό, τις επαγγελματικές τηλεδιασκέψεις που διακόπτονταν από ένα: «μαμά, μπαμπά πεινάωωω», το ρόλο του δασκάλου που έπρεπε να υποδυθούμε ενίοτε με αποτυχία.

Και τότε ερχόταν η στιγμή που απλά δήλωνα παραίτηση από όλα και καθόμουν με τα παιδιά να δούμε μια ταινία, να παίξουμε κάτι. Και μια τέτοια στιγμή μου λέει η μια μου η κόρη: «μαμά, πια δεν παίζουμε όπως παλιά. Κι όλο κάτι κάνεις στο σπίτι ή είσαι στον υπολογιστή σου».

Κι είχε δίκαιο. Γιατί πριν τα έκανα όλα προτού πάρω τα παιδιά και δεν με έβλεπαν συνέχεια σε μια κατάσταση πανικού. Πηγαίναμε βόλτες, αράζαμε στο σπίτι, χορεύαμε. Ενώ τώρα τι;

Στερηθήκαμε βόλτες, φίλους και προσωπικές οικογενειακές στιγμές αν και ήμασταν μαζί 24/7.

Ξανά τύψεις

Και παντού να διαβάζω για το πόσο ποιοτικό χρόνο καταφέραμε και περάσαμε με τα παιδιά μας αυτό το διάστημα. Και να κρατήσουμε όλα αυτά που ζήσαμε, να μη χάσουμε τούτη δα την επαφή μετά την καραντίνα.
Ξανά τύψεις ότι δεν τα κατάφερα. Γιατί δεν το συμμερίζομαι όλο αυτό. Εγώ περισσότερο κυνηγάω τώρα το χρόνο αποτι πριν. Για να είμαι οκ απέναντι στις υποχρεώσεις μου σαν μαμά, σύζυγος, επαγγελματίας, φίλη. Με αυτή τη σειρά.

Και κάποιες μέρες πριν συνειδητοποίησα τη σημαντικότητα των στιγμών μας. Αυτών που επέτρεψα να περάσουν μες το άγχος και τον πανικό για να προλάβω τις υποχρεώσεις μες τη μέρα. Των υποχρεώσεων που δεν τελείωναν, ούτε και πρόκειται να τελειώσουν ποτέ. Γι’ αυτό πάτησα παύση.
Για να χορέψω και να χοροπηδήσω με τα κορίτσια μου. Να δω αυτήν την ταινία με τον άντρα μου, χωρίς να κοιμηθώ. Να πιω κρασί με τη φίλη μου. Να γράψω και να διαβάσω τρεις σελίδες από εκείνο το βιβλίο που κάθεται και περιμένει στωικά στο κομοδίνο τη σειρά του.

Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας χαίρομαι που ανοίγουν τα σχολεία. Όχι για να «παρκάρω» τα παιδιά μου. Αλλά για να νιώσουμε ότι η ζωή συνεχίζεται και υπάρχει έξω από αυτούς τους τοίχους. Κι ας είναι έστω για εννιά σχολικές μέρες ακόμα. 45 ώρες. Γιατί τόσο θα πάνε τα παιδιά μας σχολείο.

Η επιστροφή στη νέα κανονικότητα θέλει υπομονή και επιμονή και ελπίδα. Κι όσο μπλέχτηκαν και μπερδεύτηκαν όλα αυτά την περίοδο του εγκλεισμού τόσο πιο πολύ τα αναζητώ τώρα. Για να ζήσω και να κερδίσω πίσω τις στιγμές που «έχασα».

Σημαντικές λεπτομέρειες

Υγ. 1. Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο ο άντρας μου πέρασε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά. Κι αυτό γιατί επέλεξε να ξεκουράζεται μετά τη δουλειά χωρίς να κυνηγάει “τα του” σπιτιού.

Έπαιξαν μαζί περισσότερη ώρα.

Διάβασαν πολλά βιβλία.

Κοιμήθηκαν αγκαλιά.

Χόρτασαν ο ένας τον άλλον.

Αυτό είναι το θετικό της καραντίνας. Κι αυτό είναι που θα κυνηγήσω κι εγώ τώρα. Τις στιγμές μαζί τους… ξανά.

Υγ. 2. Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο. Δεν έχω ιδέα αν κατάφερες να με διαβάσεις και έχεις βγάλει άκρη με όσα λέω. Αλλά να… το είχα ανάγκη. Μπας και κάθε χαοτική σκέψη μπει σε μια σειρά και δηλώσω πιο έτοιμη για στη συνέχεια.

Σας στέλνω αγάπη και φως πάντα,

Μαρίνα…