Συνέντευξη Ντίνα Νομικού Η Σκάλα Ιστορίες για Γονείς – Thisisus.gr

Γεννημένη στον Πειραιά το 1980. Η τελευταία γενιά που έπαιξε σε αλάνες της πόλης, αδυνατεί

να καταλάβει πώς οργανώνεται το «ελεύθερο» παιχνίδι.

Σπούδασε νηπιαγωγός στο ΕΚΠΑ, ειδικεύτηκε στην παιδαγωγική Montessori και στη συστημική

συμβουλευτική οικογένειας.

Ζει και εργάζεται κοντά σε παιδιά και οικογένειες από το 2003, σε τάξεις και σεμιναριακές

ομάδες. Παρατηρεί και οργανώνει παιδαγωγικά προγράμματα και χώρους από το 2007.

Έχει δύο παιδιά και έναν σύντροφο, και η «Σκάλα» είναι το πρώτο βιβλίο που «σιγοβράζει» στο

μυαλό της εδώ και καιρό.

«Τα λάθη είναι παράθυρα για κάποια αλήθεια» είναι η διαπίστωση που την έχει βοηθήσει

περισσότερο ως εκπαιδευτικό και γονιό.

Το βιβλίο της Ντίνας Νομικού Η Σκάλα Ιστορίες για γονείς θα το βρείτε εδώ.

Ντίνα, πες μας λίγα λόγια για σένα! Τι πρέπει να ξέρει

κάποιος που δεν σε γνωρίζει;

Νομίζω λίγα πράγματα. Τα βασικά. Ότι είμαι παιδαγωγός, γονιός που συνεχώς μαθαίνει και πιστεύω ότι η επιστήμη της παιδαγωγικής πρέπει να έχει πολυφωνία. Προσπαθώ να βλέπω τα απλά καθημερινά λάθη μου ως παράθυρα για εξέλιξη.

Η Μέθοδος Montessori είναι χρήσιμη στα παιδιά; Είναι κάτι

που οι γονείς μπορούν να εφαρμόσουν μόνοι τους στο

σπίτι; Μπορεί να γίνει τρόπος ζωής;

Είναι μια ευρύτερη οπτική και στάση ζωής θα έλεγα. Η χρησιμότητα της φαίνεται σε βάθος χρόνου και έχει να κάνει με την εικόνα που έχει αποκτήσει το παιδί για τον εαυτό του. Δίνει αρκετή σημασία στο να δίνουμε χρόνο στα πράγματα. Πρεσβεύει ότι αυτό είναι ένας τρόπος να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και όσα μπορούμε να καταφέρουμε. Κύριο στοιχείο της είναι η παρατήρηση και η προσφορά ερεθισμάτων και εργαλείων. Φυσικά και μπορεί να εφαρμοστεί στο σπίτι. Όχι σαν μέθοδος αλλά σαν φιλοσοφία ανατροφής. Αν εγκλωβιστεί ένας γονιός σε μεθόδους, έχει χαθεί το παιχνίδι.

Πώς και γιατί γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο σου Η Σκάλα –

Ιστορίες για γονείς;

Νομίζω από την ανάγκη να μπουν σε μια σειρά όσα «περνά» ένας γονιός. Αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη αρχή για να μπορέσει να βρει την δική του ταυτότητα στο νέο του ρόλο ή και να συνειδητοποιήσει πόσα έχει καταφέρει. Όσο δούλευα με ομάδες γονέων τόσο συνειδητοποιούσα ότι πρώτα από όλα είχαν την ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι οι μόνοι που…

Σε κάθε τι καινούργιο που βιώνει κάποιος, σχεδόν ποτέ δεν είναι σίγουρος για το αν αυτά που κάνει ή νιώθει είναι «εντάξει».

Σε επόμενο χρόνο σιγουρεύτηκα ότι θέλω αυτό το βιβλίο να μην δίνει συμβουλές και λύσεις και να μην κουνά δάχτυλο σε κανέναν. Έχω καταλήξει ότι οι συμβουλές από μονες τους χωρίς την απαραίτητη διεργασία είναι συνήθως άχρηστες. Όσο για το κούνημα του δάχτυλου, είναι το μόνο εύκολο και πολύ διαδεδομένο σπορ στις μέρες μας. Αλλά τα αποτελέσματα του δεν είναι καθόλου καλά στους γονείς.

Τι να περιμένει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο η Σκάλα

Ιστορίες για Γονείς;

Ταύτιση, γέλιο, συγκίνηση, ξεβόλεμα, απενεχοποιήση, σκέψεις, κι αν τα έχω πάει καλά να βγει λίγο πιο ήρεμος και σοφός ως προς την παρατήρηση και τις ανάγκες του κάθε σταδίου που διανύει ως γονιός.

Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το σκαλί που βρίσκεται αυτός που το κρατά. Αν δε, κοιτάει ακόμα τη σκάλα και σκέφτεται να γίνει γονιός ακόμα καλύτερα.

Αυτό που θα φέρει γέλια σε κάποιον που το έχει ξεπεράσει μπορεί να φέρει δάκρυα ταύτισης σε αυτόν που το ζει.

Επίσης είναι γραμμένο από γυναίκα.

«Είναι το παιδί που κάνει τον άνθρωπο. Κανείς ποτέ δεν

υπήρξε χωρίς το παιδί που ήταν κάποτε», μας έχει πει η

Μαρία Μοντεσσόρι. Πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει η παιδική

ηλικία κατά την άποψή σου;

Το πιο σπουδαίο. Αφιερώνω αρκετό από τον χρόνο μου παρατηρώντας και συνομιλώντας με ανθρώπους. Πάντα τα πρώτα τους χρόνια έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο. Κι αν έχουν θελήσει να αλλάξουν όσα τους «άφησαν» έχουν βάλει τεράστιο κόπο. Τα πρώτα μας χρόνια είναι η φωνή που μιλά μέσα μας, η οπτική μας για την ζωή που θα συνδιαμορφωθεί με τις εμπειρίες που θα έρθουν. Είναι μεγάλο μέρος από την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και αποδεχόμαστε ή αλλάζουμε. Να ξεριζώσουμε ολοκληρωτικά σπάνια μπορούμε.

Η γονεικότητα είναι κάτι που μας βγαίνει φυσικά μόλις

γίνουμε γονείς ή χρειαζόμαστε ενημέρωση και

πληροφόρηση;

Αν ο όρος γονεικότητα σημαίνει σημαίνει το να είσαι καλός γονιός, θα έλεγα πως όχι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι προετοιμασμένοι για αυτά που θα τους ζητηθούν να κάνουν, ούτε γεννιούνται όλα τα παιδιά από συνειδητή επιλογή. Επειδή όμως δεν μιλάμε για αγορά λάθος καναπέ, αλλά για μια ζωή, που έχουμε την ευθύνη της για καιρό τα πράγματα σοβαρεύουν όταν ο ρόλος μας γίνεται αρκετά απαιτητικός και δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Ή ακόμα χειρότερα όταν νομίζουμε ότι ανταποκρινόμαστε αλλά το παιδί δείχνει κάτι άλλο. Ο ρόλος ενός γονιού έχει ένα τεράστιο φάσμα. Από το να καλύψει απλώς τις βιολογικές ανάγκες του παιδιού του έως το να προσφέρει, να συνδεθεί, να αλλάξει, να παρατηρήσει και πολλά πολλά ακόμα. Αλίμονο αν όλοι μας νομίζαμε ότι τα ξέρουμε όλα. Φυσικά και χρειάζεται γνώση, παρατήρηση, συζήτηση και αυτό που ήδη έχουμε, αν του επιτρέψουν οι άμυνες μας να ζήσει, και λέγεται ένστικτο. Απλά και πολύπλοκα μαζί με λίγα λόγια.

Ο τρόπος που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας τι αντίκτυπο

έχει στην δική μας οικογένεια; Μπορούν οι καινούργιοι

γονείς να σπάσουν την αλυσίδα;

Ναι.

Πολλές φορές στις ομάδες παρομοιάζω τους γονείς μας και όσα μας έχουν δώσει ως το ένα μου χέρι. Το να επιλέξω να ζω χωρίς το ένα μου χέρι είναι η μια επιλογή. Να το κόψω δηλαδή. Τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα, επίπονα και θα μου πάρει πολύ καιρό να μάθω να ζω χωρίς αυτό. Μπορώ να επιλέξω να το κρατήσω. Και να ορίσω εγώ πότε και τι θα κάνει. Το χέρι θα είναι εκεί και πάντα θα με προκαλεί να το χρησιμοποιήσω όταν χρειάζεται. Είναι δικό μου αυτό το χέρι. Μου το έδωσαν. Έχει δύναμη αλλά έχει και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Μπορώ να το χρησιμοποιήσω σοφά και να το καθαρίσω από όσα δεν βοηθούν. Εγώ θα επέλεγα να κρατήσω το χέρι μου. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν ευτυχής χωρίς αυτό. Υπάρχουν όμως και χέρια που μόνο κακό κάνουν. Αυτά θα πρέπει να κοπούν μόλις το καταλάβουμε. Και συνήθως το καταλαβαίνουμε μέσα από τα παιδιά μας. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι οι περισσότεροι θέλουν να μην γίνουν σαν τους γονείς τους αντί να θέλουν να γίνουν καλύτεροι από όσα τους έμαθαν οι γονείς τους να είναι.

Εσύ, σε ποιο κομμάτι της γονεικής σου Σκάλας είσαι; Τι

βλέπεις κοιτώντας πίσω;

Εγώ έχω δύο σκάλες. Μία στη προεφηβεία, εκεί που παλεύεις με τις επαναλήψεις, τα όρια και τις ελευθερίες. Α! και τις οσμές!

Και μια ακόμα στην πολύ γλυκεία παιδική ηλικία που καταφέρνει πολλά και παλεύει να μάθει τον κόσμο και τον εαυτό της. Πιο εύκολη ακόμα η σκάλα. Η εμπειρία σου δίνει αυτοπεποίθηση όσο να πεις.

Κοιτώντας πίσω βλέπω κούραση αρκετή, αλλαγές πολλές και θαυμασμό. Κάθε φορά που σκέφτομαι τα ξενύχτια λέω την κλισέ φράση: « Απορώ πως το κάναμε αυτό». Και χαμογελάω γιατί πέρασε και πιθανόν αγνοώ τι με περιμένει…

Πιστεύεις πως τα βιβλία γονεικότητας μπορούν να

αλλάξουν τη ζωή μιας οικογένειας;

Πιστεύω πως ένα βιβλίο μπορεί και πρέπει να προκαλεί συζητήσεις. Οι αλλαγές σε μια οικογένεια δεν θα γίνουν γιατί διαβάσαμε ένα βιβλίο. Οι αλλαγές έρχονται όταν αυτό το βιβλίο φυτέψει μια ιδέα στο κεφάλι μας. Για να γίνουν αλλαγές πρέπει να γίνουν συνδέσεις και να υπάρξουν συζητήσεις για όσα θέλουμε να αλλάξουμε. Κι ένα βιβλίο μπορεί να είναι η αφορμή. Μιλώντας τώρα για το δικό μου βιβλίο αυτό που ήθελα γράφοντας το, είναι να βγούμε από αυτό με την πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, την ανάγκη να το συζητήσουμε και μερικές ιδέες για βοήθεια.

Ποιά είναι τα πιο συχνά λάθη των γονιών; Μπορούμε να τα

αποφύγουμε ή χρειάζεται να τα ζήσουμε υπό

προϋποθέσεις;

Το να τους καθοδηγούν οι τύψεις.

Να μη έχουν αρκετή γνώση της ηλικίας και των αναγκών του παιδιού τους και άρα να έχουν υπερβολικές ή λανθασμένες απαιτήσεις.

Να συγκρίνουν και να μην παρατηρούν.

Να νομίζουν ότι όσα λένε είναι δυνατότερα από όσα κάνουν.

Να θεωρούν πως τα ξέρουν όλα.

Είναι μερικά από όσα μου έρχονται στο μυαλό κι έχω κάνει. Κι όλα απαιτούν παρατήρηση, παραδοχή και στοχευμένη γνώση και συζήτηση για να λυθούν.

Το ότι θα ζήσουμε αρκετά από αυτά είναι το μόνο σίγουρο. Για την ένταση και την συχνότητα τους πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Δεν μπορείς πάντα να αγνοείς το λάθος και να το επαναλαμβάνεις. Στον γονικό ρόλο είναι κάποιες φορές που το «εγώ έτσι είμαι» απλά δεν σου επιτρέπεται.

Τι άλλο εκτός από τα βιβλία γονεικότητας πιστεύεις πως

είναι χρήσιμο στους νέους γονείς;

Να διαβάζουν και να μιλούν με επιστήμονες που εμπιστεύονται.

Να είναι κοινωνικοί με άλλους γονείς.

Να διαθέτουν χρόνο χωρίς πρόγραμμα στα παιδιά τους.

Να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς με αυτό που βλέπουν, να μην ερμηνεύουν αμέσως.

Να ρωτούν όταν κάτι δεν ξέρουν.

Να μην ντρέπονται όταν κάτι πάει στραβά και να δουλεύουν για να το διορθώσουν.

Οι κλειστές πόρτες είναι καταστροφικές όταν από πίσω κρύβουν παιδιά.

Δώσε μια ευχή στους νέους γονείς!

Να απολαμβάνουν κάθε σκαλί, γιατί συχνά δίνει γρήγορα την θέση του στο επόμενο και να νιώθουν ότι όλο αυτό που ζουν είναι μέρος ενός «μεγάλου» όλου. Ότι ζουν σήμερα δεν θα είναι για πάντα.