Συνέντευξη Βάνα Μαυρίδου «Όχι και τόσο μακριά » Thisisus.gr

Η Βάνα Μαυρίδου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1986. Σπούδασε στην Πάτρα Αρχιτεκτονική και εξειδικεύτηκε στον σχεδιασμό χώρων για παιδιά. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία και τη συγγραφή έχει ρίζες στην παιδική της ηλικία. Παρατηρώντας τον κόσμο γύρω της, ξεπηδούν στο μυαλό της ήρωες και ιστορίες που διαδραματίζονται σε μέρη στα οποία δεν έχει βρεθεί ποτέ. Θέλει να πιστεύει ότι οι ιστορίες της θα μπορέσουν να βάλουν μικρές πινελιές με χρώμα στον κόσμο των παιδιών και θα τον κάνουν λίγο πιο φωτεινό. Είναι μέλος του Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου. Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε το 2018 και ήταν η αφορμή για να αφιερώσει όλη της την προσοχή στο γράψιμο και στα παιδιά. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο Μέλη και Μελέκ. www.instagram.com/mavridouvana www.facebook.com/vanamavridou1

Οι ερωτήσεις της συνέντευξης επιλέχθηκαν από το Thisisus.gr και από μια ομάδα παιδιών (Χρήστος, Νεφέλη, Σοφία, Μάριος, Μαίρη, Βαγγέλης, Γιώργος, Φαίδωνας) που αγάπησαν το βιβλίο Όχι και τόσο μακριά. Μάλιστα, με αφορμή το βιβλίο, πραγματοποιήσαμε μια κατασκευή που περιείχε τα αγαπημένα μας πράγματα. Διαβάστε εδώ λεπτομέρειες.

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ.

Θα ξεκινήσω κοινότοπα, αλλά είναι μια ερώτηση με μεγάλο ενδιαφέρον. Πότε κατάλαβες πως θέλεις να γίνεις συγγραφέας και ποια ήταν η σχέση σου με τα βιβλία και το διάβασμα ως παιδί;

Θα σου φανεί αστείο, αλλά δεν υπήρξε ποτέ αυτή η στιγμή. Δεν ένιωσα κάποια στιγμή, δηλαδή, έτοιμη να κάνω το πρώτο βήμα σε έναν νέο κόσμο. Ήρθε κάπως τυχαία και πειραματικά μετά από μια συζήτηση με μια φίλη που με παρότρυνε να δοκιμάσω να στείλω ένα κείμενό μου για πιθανή έκδοση. Έτσι, χαλαρά και χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, το έκανα και ήταν η σωστότερη απόφαση που πήρα ποτέ! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι έγραφα πάντα, από τότε που με θυμάμαι. Σε χαρτάκια, περιθώρια βιβλίων, θρανία, παντού. Έγραφα κυρίως χωρίς δομή και πολλές φορές ακόμα και χωρίς θέμα. Διάβαζα αμέτρητα λογοτεχνικά βιβλία από το Δημοτικό και γοητευόμουν υποσυνείδητα από αυτό το παιχνίδι επικοινωνίας μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη.

«Είναι πιο δύσκολο να γράφεις για παιδιά, γιατί πιο δύσκολα κρατάς την προσοχή τους» μας έχει πει ο Ρόαλντ Νταλ. Πόσο απαιτητικό θεωρείς το παιδικό κοινό;

Νομίζω πως τα παιδιά το μόνο που θέλουν από ένα βιβλίο είναι να μιλάει τη γλώσσα τους. Να είναι ιστορίες που θα τα ταξιδέψουν σε νέους κόσμους, χωρίς διδακτισμό, και θα τα βοηθήσουν να ανακαλύψουν πτυχές της ζωής βιωματικά, μέσα από τη ζωή των ηρώων. Άλλα προτιμούν τη φαντασία, άλλα το μυστήριο, άλλα τα κόμικ. Αν δεν τους κουνάμε το δάχτυλο για αυτό που θέλουμε να πούμε και καταφέρουμε να ταυτιστούν με έναν ήρωα του βιβλίου, τότε μπορούμε να τα γοητεύσουμε.

Πώς διαλέγεις το θέμα για τα βιβλία σου; Το καινούριο σου βιβλίο Όχι και τόσο μακριά έχει ως θέμα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πώς πήρες την απόφαση επιλογής αυτού του θέματος;

Συνήθως το θέμα με διαλέγει και όχι εγώ το θέμα. Για το συγκεκριμένο βιβλίο την επιλογή του θέματος την έκαναν τα παιδιά. Έχω την τύχη να έρχομαι σε επαφή μαζί τους μέσα από τις παρουσιάσεις μου και να συζητάω μαζί τους. Πέρσι, με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, παρατήρησα πολύ έντονη την αγωνία τους για όσα συνέβαιναν. Ίσως ο φόβος, ίσως η εποχή. Ένιωσαν ότι όσα τους λέμε εμείς οι μεγάλοι, για την ασφάλεια και τη σταθερότητα, κατέρρευσαν. Προσπάθησα, λοιπόν, όχι να τους κάνω μάθημα πολιτικό και στρατηγικό, αλλά να τα ευαισθητοποιήσω σε σχέση με το πόσο ξαφνικά μπορεί να βρεθεί κάποιος σε ευάλωτη θέση και πώς μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε ριζικές και δύσκολες αλλαγές.

Το Όχι και τόσο μακριά περνάει στον αναγνώστη μηνύματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Πιστεύεις πως τα παιδικά βιβλία πρέπει να έχουν στον πυρήνα τους στοιχεία που να μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι;

Αυτός δεν είναι ο σκοπός της τέχνης γενικότερα; Να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να κρίνουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας και να αποκτάμε ευαισθησίες και ελευθερίες. Όταν δε η τέχνη απευθύνεται σε παιδιά, πλάθει δυνατότερους χαρακτήρες και, συνεπώς, ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό, δεκτικούς και διαλλακτικούς. Θέλουμε παιδιά που φαντάζονται και μάχονται για έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που τους παραδίδουμε. Όχι για να τα φορτώσουμε με μια τεράστια ευθύνη στην οποία δεν αντεπεξήλθαμε εμείς, αλλά για να τα αποτρέψουμε να κάνουν τα ίδια λάθη που οδήγησαν σε μια κοινωνία γεμάτη παθογένειες.

Εσύ τι πιστεύεις πως μπορεί να διδάξει το Όχι και τόσο μακριά στα παιδιά; Με ποιον χαρακτήρα θα ταυτιστούν περισσότερο;

Αν τα παιδιά ταυτιστούν με ένα από τα δύο κορίτσια, δεν χρειάζεται τίποτα να τους διδάξει το βιβλίο. Είναι μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα που εναλλάσσονται. Τα παιδιά θα πηγαίνουν πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά. Και αυτό ακριβώς ήθελα να πετύχω. Να δουν τα παιδιά πόσο εύκολα ανατρέπονται όσα θεωρούμε δεδομένα, πώς είναι να είσαι σε πλεονεκτική θέση, αλλά και πώς αυτό μπορεί τελικά να είναι φαινομενικό.

Θέλουμε να γνωρίσουμε τη Βάνα Μαυρίδου – Ερωτήσεις παιδιών:

Αν οι ηρωίδες ήταν αληθινές, εσύ ποια θα ήσουν; Η Ζωή ή η Μάρτα;

Νομίζω ο χαρακτήρας μου είναι πιο κοντά σε αυτόν της Μάρτα. Έχω μέσα μου μια αστείρευτη δύναμη που με κάνει να μην τα παρατάω και να κοιτάζω με αισιοδοξία το μέλλον. Μου αρέσει να παρατηρώ χωρίς να λέω πολλά και πάντα κάνω ένα βήμα πίσω το συναίσθημά μου σε σχέση με των άλλων. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντοτε καλό!

Έχεις πάει ποτέ στην Ουκρανία ή στη Ρωσία;

Όχι, δυστυχώς, σε καμία από τις δύο χώρες, αν και θα το ήθελα πολύ. Ελπίζω στο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία.

Έχεις γνωρίσει ποτέ κάποιο παιδί που να έχει ζήσει σε χώρα με πόλεμο;

Ναι. Όταν ήμουν παιδί είχα γνωρίσει παιδιά που είχαν έρθει από τη Σερβία, μετά τις επιθέσεις εναντίον του Κοσσυφοπεδίου. Αλλά και πέρσι, σε πολλά σχολεία, γνώρισα μαθητές που ήρθαν φιλοξενούμενοι από την Ουκρανία.

Ο πόλεμος σε φοβίζει;

Και ποιον δεν τον φοβίζει ο πόλεμος; Τα χρόνια που ζούμε δείχνουν πολύ εύθραυστα και αυτό με γεμίζει με αγωνία που δεν φανταζόμουν ότι θα έχω ποτέ.

Τι άλλο φοβάσαι εκτός από τον πόλεμο;

Φοβάμαι πάρα πολύ τους σεισμούς και τα υπόγεια, ειδικά τα υπόγεια γκαράζ!

Ποια είναι τα χόμπι σου;

Παίζω πιάνο, κάνω ποδήλατο και βλέπω πολύ θέατρο. Επίσης, με χαλαρώνει πολύ να χρωματίζω τις χρωμοσελίδες των παιδιών όταν κοιμούνται!

Έχεις σκύλο ή γάτα; Αν ναι, θα τα ονόμαζες Ζωή ή Μάρτα;

Δεν έχω, όχι, αλλά αν είχα νομίζω θα επέλεγα ένα όνομα που δεν το συναντάμε τόσο συχνά σε άνθρωπο.

Ποια γεύση παγωτού σου αρέσει;

Η στρατσιατέλα και τα φρούτα του δάσους!

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου μάθημα στο σχολείο;

Στο Δημοτικό η Μουσική και στο Γυμνάσιο τα Αρχαία. Στο Λύκειο είχα κουραστεί τόσο πολύ, που κανένα μάθημα δεν με ευχαριστούσε. Όλα τα έβλεπα σαν αγγαρεία.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

Το μοβ, σε όλες του τις αποχρώσεις!