Γράφει η Αρετή Συρενίδου, σχεδιάστρια ρούχων Areti et al. Tailormade-Nursing clothes and more και διαχειρίστρια της ομάδας Beauty Real Girls
Όσες είστε εγκυμονούσες ή μαμάδες που δεν ξεπεράσατε το σοκ της προωρότητας και του τραυματικού τοκετού, καλύτερα προσπεράστε. Σήμερα είναι η Ημέρα Προωρότητας. Σήμερα, αλλά και κάθε μέρα, ξυπνάνε πολλές αναμνήσεις.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να μην πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα έχεις ονειρευτεί..Το 2018 μαθαίνω ότι είμαι έγκυος – δεύτερη εγκυμοσύνη. Αρχίζω και ονειρεύομαι το μωρό. Μεγάλη Πέμπτη του ίδιου έτους μαθαίνουμε ότι είναι δύο(!!!) τα μωρά – ΣΟΚ!!! Για πολλές μέρες δεν μιλιόμουνα. Δεν ήξερα τι μου γίνεται. Δεν ήξερα τι θα κάνω. Πως θα τα βγάλω πέρα; Εγώ δεν ήθελα δύο. Δεν παρήγγειλα δύο. Ένα ήθελα. Δεν έχω δυνάμεις για δύο..(πού να ξερες χαχαχα…) Σύγχυση, άγχος, φοβίες..ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Τέλη του 5ου μήνα (κι αφού έχω πάρει απόφαση ότι θα έχω τρία παιδάκια πλέον- ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ-κι αρχίζω να κάνω και πάλι όνειρα) έρχεται η πρώτη αιμορραγία. Επιπωματικός πλακούντας με αποκόλληση. Τουτέστιν, ο πλακούντας της Μελ είχε κάτσει ο μισός πάνω στον τράχηλο και έκανε παιχνίδια. Πέρα απ’ την καισαρική που ήταν πλέον δεδομένη, άρχισε το άγχος της προωρότητας και παίζαμε στοιχήματα για το πόσο νωρίς θα έρθουν τα μικρά στον κόσμο.
Η γυναικολόγος ευχόταν να αντέξουμε 35 εβδομάδες αλλά δεν ήταν αισιόδοξη παρόλο που το έκρυβε καλά και προσπαθούσε να με ηρεμήσει.Τα όνειρα σταματούν για λίγο. Παγώνουν..Τι να σκεφτώ; Να κάνω πάλι όνειρα και τελικά να πάνε όλα στραβά; Να ελπίζω για το καλύτερο και να σκέφτομαι θετικά; Για ποιον λόγο; Προσπαθούσα απλά να απασχολώ το μυαλό μου με άσχετα πράγματα..Μακιγιάζ, άσκοπες αγορές από aliexpress, Kardashians στην τηλεόραση και ότι πιο τρας γενικά για να μην σκέφτομαι, μιας και όλη μέρα καθόμουν πλέον.
Τέλη Αυγούστου έρχεται και η δεύτερη αιμορραγία..σχεδόν 27 εβδομάδων. Πιο δυνατή απ’ την πρώτη. Τρέχουμε στο Παπαγεωργίου με εντολή της γυναικολόγου. 12 μέρες νοσηλείας. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου εκείνες τις μέρες εκεί μέσα. Μέσα μου όμως είχα πάντα την ελπίδα ότι δεν θα συμβούν σε μένα αυτά..Όχι..αρνούμαι να το πιστέψω..Σ’ αυτό το σημείο να σας πω ότι ήμουν στον 6ο μήνα. Απ’ τον 5ο μήνα το στήθος μου άρχισε να πρήζεται και να βγάζει ένα διάφανο κολλώδες υγρό. Όσο ήμουν στο Παπαγεωργίου το στήθος μου πρηζόταν και ένιωθα οτι θα πάθω μαστίτιδα. Με την βοήθεια της συμβούλου θηλασμού το ηρέμησα το στήθος.Με τα πολλά και με τα λίγα βγαίνω και γυρνάω σπίτι. Ξάπλα, 22 χάπια τη μέρα, λίγο περπάτημα, κανένα φαγητό, όσο μπορούσα έπαιζα με τον Σόφο καθιστή και, όσο μπορούσα ευχόμουν να μείνω για πολύυυυ καιρό ακόμη έτσι και να μην γεννήσω πριν τις 35 εβδομάδες (και κάπου από ψηλά ακούγονταν πολλά LOL )
Σάββατο 6 Οκτωβρίου άρχισαν έντονες συσπάσεις. Φεύγουμε Ιπποκράτειο. Δεν κράτησαν πολύ. Δευτέρα 8 Οκτωβρίου (και με παρότρυνση της γυναικολόγου μου και του εμβρυολόγου μου) υπογράφω και φεύγω. Βλέπετε, εγκυμοσύνη-δυσκοιλιότητα-ξένη τουαλέτα, δεν πάνε μαζί. (Κατόπιν εορτής έμαθα ότι ήμουν τυχερή που έφυγα. Θα σας εξηγήσω παρακάτω!) Γυρνάω σπίτι, τρώω, κάνω μπάνιο, πάω τουαλέτα και ξεκινάει ο Γολγοθάς.
Ακατάσχετη αιμορραγία. Να μην σταματάει με τίποτα το αίμα. Ποτάμι. Να νιώθω πίεση χαμηλά. Να προσπαθώ να keep my shit together για να μην τρομάξει το παιδί. Η πεθερά μου σε πανικό. Η γυναικολόγος μου λέει φεύγετε αμέσως για Ιπποκράτειο λογικά θα γεννήσετε. Το αίμα να μην σταματάει. 4 το απόγευμα εμείς στον δρόμο, η Εγνατία κολλημένη κι άντρας μου να πηγαίνει σημειωτόν, γιατί φοβόταν να μην με ταράξει. Να έχει γεμίσει αίματα η θέση του συνοδηγού, τα ρούχα μου, η πετσέτα που είχα για να κάθομαι και στο καπάκι με πιάνουν και πόνοι. Όπου του λέω του καημένου “ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΙΟ ΓΡΉΓΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΆΣΩ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ! ΠΑΤΑ ΚΟΡΝΑ ΚΑΙ ΦΥΓΕ, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!!”
Φτάσαμε στα επείγοντα. Με βλέπει η ειδικευόμενη και μόλις της λέω δίδυμη κύηση, επιπωματικός πλακούντας, 32η εβδομάδα, έπαθε χειρότερο πανικό από μένα. Βλέπετε, υπήρχε σοβαρή περίπτωση για ρήξη μήτρας και υστερεκτομή..Με βάζουν σε μια αίθουσα. Γιατροί, μαίες, νοσηλεύτριες να τρέχουν πάνω κάτω και να φωνάζουν. Τα αίματα να τρέχουν..Εγώ να πονάω πλέον. Ο εφημερεύων γιατρός (ΑΨΟΓΟΣ ΣΕ ΟΛΑ!!!) να δείχνει ότι “το ‘χει”, να μιλάει χαλαρά μεν σοβαρά δε, και γω να προσπαθώ να εστιάσω μόνο στο πρόσωπό του, για να είμαι όσο πιο ήρεμη μπορώ..Τα δάκρυα να τρέχουν.
Όταν μου είπε “μπαίνουμε καισαρική, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”, ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μ’ ένοιαζε η μήτρα μου. Τα μωρά μου ήθελα να ζήσουν και γω για να τα αγκαλιάσω. Στο φορείο πάνω ρωτάω αν ενημέρωσαν τον σύζυγό μου. Απάντηση κουλ #νοτ νοσοκόμας: “ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΕΊΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ;;; ΕΜΑΣ ΕΣΕΝΑ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ! ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΜΕ;;;” ….Και νααα τα δάκρυα εγώ… Παίρνει θέση ο γιατρός “Μην ανησυχεις κορίτσι μου..Τον έχουμε ενημερώσει. Όλα καλά θα πάνε! Ηρέμησε..”
Με κοιμίζουν(δεν είχα ιδέα ότι θα έκανα ολική). Ξυπνάω από αφόρητους πόνους μέσα στο χειρουργείο. Όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί και πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου, να ρωτάω αν τα μωρά μου είναι καλά. Ο γιατρός – ο ήρωας μου τη δεδομένη στιγμή – μου λέει γελαστός “Όλα πήγαν πολύ καλά! Συγχαρητήρια! Τα μωρά σου είναι υγιέστατα, πάνε στη ΜΕΝΝ, την μήτρα σου την σώσαμε, βάλαμε πλέγμα, και εσύ είσαι μια χαρά!” Τα δάκρυα έγιναν δάκρυα ανακούφισης, δάκρυα λύτρωσης, δάκρυα χαράς..Και μετά ξανά πόνου…Πονούσα πολύ..Αφόρητα..Και λόγω καισαρικής και λόγω του ότι δεν είχα δει τα μωρά μου..Δεν ήμουν έγκυος πλέον. Αλλά δεν είχα και μωρά στην αγκαλιά μου.
Την πρώτη μέρα, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να αντλήσω γάλα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη άντληση με το νοσοκομειακό..35ml πρωτόγαλα! Το διανοείστε;;; Πόσο χαρούμενη ήμουν..Φυσικά οι επόμενες αντλήσεις δεν ήταν έτσι..5ml, 10ml, 15ml ξανά 5ml κοκ..Ο Γιώργος είχε καταφέρει να τα δει την πρώτη μέρα..Ηρθε συγκινημένος στο δωμάτιο να μου δείξει φωτογραφίες τους. Θεέ μου..Πόσο μικρούλια ήταν. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο μικροσκοπικός και ταυτόχρονα να έχει τόση δύναμη;;Γιατί αλήθεια σας το λέω..Πιο πολλή δύναμη από ένα μωράκι που παλεύει να ζήσει, δεν νομίζω ότι έχει κάποιος.
Δεν είμαι αχάριστη..Τα μωρά μου ήταν απ’ τα τυχερά..Δεν είχαν κάποιο θέμα υγείας πέρα απ’ τα συνηθισμένα..Λίγο ίκτερο ο μικρός που τον ξεπέρασε σε 2 μέρες με φωτοθεραπεία, μία μικρή και ελαφριά λοίμωξη η μικρούλα, που την ξεπέρασε γρήγορα με αντιβίωση. Απλά έπρεπε να βάλουν βάρος. Βάρος. Αυτό το άγχος..Πρωί μεσημέρι βράδυ ήμασταν εκεί. Τα βλέπαμε, τα χαϊδεύαμε, τους τραγουδούσαμε..Φοβόμασταν να τα αγγίξουμε..Ήξερα για τη μέθοδο καγκουρό..Όμως δεν τόλμησα ποτέ..Κακώς, το ξέρω..Όμως φοβόμουν τόσο πολύ μην τους κάνω κακό..Δεν άντεχα στη σκέψη ότι μπορεί να τους κάνω κακό..Αντλούσα ανά 3 ώρες με διπλό νοσοκομειακό. Τα μωρά άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους..Η παραγωγή όμως μπλόκαρε..Κόλλησε στα 35ml από κάθε στήθος. Άγχος, στρες, “μα γιατί”, “μα πώς;!”, “τι πάει στραβά;!”… Δεν έφτανε στα μωρά..Χρειαζόντουσαν παραπάνω..Με δική μας συγκατάθεση έδωσαν συμπλήρωμα “HA”, μιας και υπήρχε ιστορικό αλλεργίας του μεγάλου στο αγελαδινό..Οι γιατροί δεν λέγανε πολλά. Λίγα και καλά(ή και όχι)..Δεν σου έδιναν το περιθώριο να ρωτήσεις παραπάνω..Προσωπικά δεν ξέρω κι αν ήθελα να μάθω παραπάνω απ’ αυτά που έλεγαν..
Ο ήχος απ’ τα μηχανήματα δεν έφευγε απ’ τα αυτιά..Μέρα νύχτα τα άκουγα στο μυαλό μου..όπως και τώρα καμιά φορά. Η ρουτίνα που είχαμε μπαίνοντας στη ΜΕΝΝ(πλύσιμο χεριών, ποδιά, μάσκα, αντισηπτικό, ξανά αντισηπτικό) όπως και οι αίθουσες, τα χρώματα, οι θερμοκοιτίδες, τα πρόσωπα των γιατρών και των μαιών δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ώσπου μια μέρα μας επέτρεψαν να τα ταΐσουμε εμείς. Θεέ μου.Πόση χαρά…! Θα τα παίρναμε αγκαλιά..Ειλικρινά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του Λεωνίδα όταν τον πήρα αγκαλιά να τον ταΐσω..Τον κρατούσα με το αριστερό χέρι και προσπαθούσα να του δώσω μπιμπερό με το δεξί και ο μικρός θεούλης, γυρνούσε το κεφάλι του στο στήθος μου και έψαχνε…Μου φαινόταν απίστευτο..Κι όμως αληθινό..Το μωρό έψαχνε να θηλάσει και γω του δινα μπιμπερό..Δεν τόλμησα να ζητήσω θηλασμό. Μου αρκούσε που έπιναν το δικό μου έστω και με μπιμπερό. Ήξερα ότι όταν πάμε σπίτι μας θα βρούμε τον δρόμο μας. Ήμουν σίγουρη και το πίστευα. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγουμε επιτέλους από κει μέσα..28 μέρες. 28 ολόκληρες ημέρες έμειναν στα σκατούλια μέσα.
Ένα πρωί, και ενώ είχαμε γυρίσει απ’ το πρωινό τάισμα με τον Γιώργο, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν απ’ την γραμματεία της ΜΕΝΝ. Ήθελαν καποια στοιχεία για τα μωρά. Κοιτιόμαστε με τον Γιώργο! Τα συναισθήματα άπειρα και ξεχείλιζαν.. “ΛΕΣ;” του λέω.. “ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ!” συνεχίζω, “Θα το δεις!” . “Πιθανόν, μου λέει, αλλά ας περιμένουμε..Μη χαιρόμαστε τζάμπα..” “Μα τα πέρασαν τα 2 κιλά, του λέω, και τελείωσαν και τις αντιβιώσεις που έπαιρναν!”Φεύγουμε για το μεσημεριανό τάισμα και πριν μπούμε στην αίθουσα που ήταν τα μωρά, μας ανακοινώνουν ότι θα βγούμε και να φέρουμε ρούχα εξόδου και τα αυγουλάκια αυτοκινήτου για να φύγουμε!
Περιττό να σας πω ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα στο στήθος μου το αντανακλαστικό καθόδου..Άρχισα να νιώθω το γάλα μου να τρέχει!!Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μας..Χοροπηδούσαμε και κλαίγαμε από χαρά! Νομίζω και οι άλλοι γονείς που ήταν εκεί χάρηκαν μαζί μας..Και εμείς τους ευχόμασταν σύντομα να βγουν κι αυτοί! Στον δρόμο παίρνουμε ανοιχτή ακρόαση τον Σοφοκλή να του ανακοινώσουμε ότι τα αδέρφια του θα ερχόντουσαν σπίτι επιτέλους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τσιρίδες χαράς που έκανε και φώναζε στην πεθερά μου “ΓΙΑΓΙΑ ΑΚΟΥΣ;;; ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΠΙΤΙΙΙΙΙ!!! ΝΑΙΙΙΙ!!! ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΣΟΥΙΦΕΡ ΝΑ ΚΑΘΑΡΊΣΩ, ΝΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΓΙΑΑΑ!! “Δεν ήξερα με ποιον να πρωτοχαρώ..Τα πήραμε εν τέλει τα μικρά ποντικάκια μας..Τα ντύσαμε, τα κουκουλώσαμε και φύγαμε στο σπίτι μας.
Βέβαια, πολλοί νομίζουν πως αφού βγήκαν απ’ το νοσοκομείο τα μωρά, είναι όλα οκ. Όχι. Δυστυχώς. Η προωρότητα σε ακολουθεί για 2 χρόνια τουλάχιστον..Κάθε μήνα μπες βγες στο νοσοκομείο για παρακολούθηση, εξετάσεις από διάφορες ειδικότητες και, φυσικά κάθε 15 μέρες στον παιδίατρο για εμβόλια, εξέταση και εκτίμηση θηλασμού/βάρους κλπ κλπ..Ναι, δεν σας κρύβω ότι ένιωσα περήφανη με τον θηλασμό. Όσο μικρούλια και αδύναμα ήταν (από άποψη σώματος πάντα!!)τα κατάφεραν μια χαρά να θηλάσουν..Η Μελίνα με την πρώτη προσπάθεια έπιασε στήθος και ενώ έχει κοντό χαλινό γλώσσας και όλα πήγαν άψογα! Ο Λεωνίδας χρειάστηκε μερικές προσπάθειες, αλλά το επόμενο βράδυ έπιασε και κείνος στήθος χωρίς πίεση..Και έκτοτε θηλάζουμε ακόμη..3 χρόνια και 12 ημέρες από τότε που ήρθαν σπίτι μας τα ζουζούνια..3 χρόνια και 40 ημέρες διδυμομαμά…3 χρόνια και 40 ημέρες τρίτεκνη!!
Αυτή ήταν η μέχρι εδώ ιστορία μας..Τραυματική με χάπι εντινγκ..Με πολλά ψυχικά κόστη που ακόμη παλεύω να ανακτήσω δυνάμεις και να ξεπεράσω τα τραύματα..Δυστυχώς, δεν αρκεί το χάπι έντινγκ όταν έχεις περάσει τόσα..Δυστυχώς δεν αρκεί το “Υπάρχουν και χειρότερα”..Δυστυχώς δεν αρκεί το “Ναι, αλλά κοίταξέ τα τώρα..Όλοι είστε υγιείς και χαρούμενοι! Ξέχνα τα τα άλλα..” Ναι. ΌΧΙ! δεν ξεχνιούνται. Δεν φεύγουν. Δεν περνάνε. Συνεχίζουν να πονάνε. Συνεχίζουν να πληγώνουν. Συνεχίζουν να υπάρχουν στο μυαλό. Σε στοιχειώνουν. Σε τρομάζουν. Σε ταράζουν. Και θέλουν πολλή δουλειά και βοήθεια..Και ευτυχώς τη δίνω αυτή τη φροντίδα στον εαυτό μου με την αμέριστη συμπαράσταση του συζύγου!
Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσα αρνητικά συναισθήματα δημιουργήθηκαν.. Αλλά κυρίως τύψεις και ενοχές.. Τύψεις για το “μεγάλο” παιδί που έχασε την αποκλειστικότητα της μαμάς, που ζούσε το δικό του άγχος εκείνο το διάστημα κι ας ήταν 4,5 χρονών, που το “άφησα” 12 μέρες “μόνο του”, που έχασε το παιχνίδι και τις βόλτες και τις ταρζανιες με τη μαμά, που έχασε ακόμη και τη φροντίδα της μαμάς για μεγάλο διάστημα… Και που παρ’ όλα αυτά φάνηκε ώριμος και ανταπεξηλθε άψογα στην κατάσταση!Και ενοχές.. Ενοχές πολλές.. Γιατί το σώμα μου έφτιαξε 2 ζωές που δεν κατάφερε να τις κρατήσει μέχρι τέλους όπως “έπρεπε”.. Γιατί ίσως έφταιγα εγώ – με κάτι που έκανα άθελά μου – και προκάλεσα τις αιμορραγίες… Γιατί δεν φάνηκα πιο δυνατή.. Γιατί λύγισα πολλές φορές… Γιατί.. Γιατί.. Γιατί.. (μονόδρομος η ψυχοθεραπεία!!)
Τα μωράκια που γεννιούνται πρόωρα, είναι μαχητές! Είναι ήρωες! Είναι πρότυπα ζωής! Αντίστοιχα θεωρώ πως είναι και οι γονείς τους. Ειδικά τώρα επί κόβιντ, που δεν μπορώ να φανταστώ πόσο αυστηρά πρωτόκολλα ισχύουν. Δεν θα σας πω πως υπάρχουν και χειρότερα..Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα-δυστυχώς-αλλά υπάρχουν και καλύτερα. Θα σας πω όμως ότι δεν είστε μόνες και δεν είστε οι μόνες. Ζητήστε βοήθεια απ’ όπου μπορείτε. Δεν χρειάζεται να το περάσετε μόνες σας αυτόν τον αγώνα.
* Σ αυτό το σημείο θέλω να σας πω γιατί στάθηκα τυχερή που έφυγα απ το Ιπποκράτειο, παρότι γέννησα την ίδια μέρα. Έμαθα εκ των υστέρων λοιπόν, πως στην μαιευτική που ήμουν εκείνες τις ημέρες, ο μόνος εφημερεύον γιατρός ήταν ένας άπειρος ειδικευόμενος. Εάν λοιπόν έμενα μέσα και δεν έφευγα και μ έπιανε αιμορραγία, δεν ξέρω πόσες απώλειες θα είχαμε; Πάντως με διαβεβαίωσαν ότι κάτι θα έμενε πίσω.. Εγώ; Η μήτρα μου; Κάποιο μωρό; Συνδυασμός αυτών; Δεν ξέρω.. Αυτό που ξέρω σίγουρα ήταν ότι ήμουν τυχερή που έφυγα.
Για κλείσιμο θέλω να ευχαριστήσω δημόσια για άλλη μια φορά την Vicky Fardogianni την σύμβουλο θηλασμού μου, την Nicky Solomou που όταν μπλόκαρα με τις αντλήσεις με βοήθησε πάραυτα, την μανούλα μου Eleni Tsatma Που ήταν εκεί κάθε στιγμή για να με βοηθήσει σε όοοοολα, την πεθερά μου που ανέλαβε την φροντίδα του Σοφοκλή μέχρι να πάρουμε τα πάνω μας, φυσικά τον άντρα μου που είναι το στήριγμά μου σε όλα, την ξαδέρφη μου Maria Tsiatma που είναι η κολλητή μου με όλη τη σημασία της λέξεως, την Ελεάννα Φιλιου που όσο ήμουν στο Παπαγεωργίου ήρθε να με δει και πρώτη φορά γνωριστήκαμε κι από κοντά και μου φέρε λίγο “φως”, τα Υπέροχα Πλάσματα (ξέρουν αυτές!) που με στήριξαν απίστευτα σε όλα και τέλος την ομαδάρα μας Beauty Real Girls, που εκείνη την περίοδο ειδικά την είχα τόσο πολύ ανάγκη και ήταν η διέξοδός μου..Ξέρω ότι σας βάρυνα..όμως είχα την ανάγκη να το μοιραστώ..Να ξέρετε πως είμαι εδώ για όποια θέλει να μιλήσει, είτε δημόσια είτε σε πμ..
διαβάστε επίσης:
Η θεία είναι ο τρίτος γονέας που χρειάζεται κάθε παιδί – Thisisus.gr
Φτιάχνουμε τους ήρωες του ’21, με αφορμή το παραμύθι “Κείνο που φορείς, αυτό και είσαι” – Thisisus.gr
Είναι ο Μπαμπάς των παιδιών σου ο ίδιος άντρας που παντρεύτηκες; -Thisisus.gr
“Το Παραμύθι μας”! Η ιστορία ενός γάμου και μιας Ζωής -Thisisus.gr
Που είναι ο Θεός σου; – Thisisis.gr
Margherita Hack: Ποια είναι η αστροφυσικός που τιμά με doodle η Google -Thisisus.gr
Εφηβεία είναι και μου πάει! Οδηγός για παιδιά που μπαίνουν στην εφηβεία -Thisisus.gr
Λυπάμαι το παιδί που δεν γνώρισε ποτέ την δύναμη μιας μάνας που παλεύει για το δίκιο του. –Thisisus.gr
