Θάνατος ή ζωή; Εσύ επιλέγεις – Thisisus.gr

Το τελευταίο διάστημα, μυρίζει απο παντού θάνατος και πουθενά ζωή. Στις ειδήσεις, στις συζητήσεις, στις σκέψεις, στα κοινωνικά δίκτυα. ΣΤΟΠ! Μια παύση λίγο παρακαλώ…

Ο θάνατος είναι κάτι που αδυνατώ να κατανοήσω, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσω. Τον κοιτάω, με κοιτάει κι άκρη δε βγάζω… Το γιατί που καθορίζει τη ζωή μας, οι στόχοι, τα όνειρα, το μέλλον, όλα μου μοιάζουν μάταια μπροστά του… Είσαι εδώ μοχθείς, παλεύεις, προσπαθείς, αγαπάς, δημιουργείς και μετά τέλος. Τόσο απλά τ έ λ ο ς; Ξαπλωμένος, ήρεμος, περιτριγυρισμένος απο ανθρώπους που μοιράστηκαν στιγμές μαζί σου. Να σε κοιτούν και να κλαίνε. Να κλαίνε άραγε για όλες τις στιγμές που πέρασαν και δεν θα ξαναζήσουν; Για τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ ή για το άγνωστο που σε περιμένει εσένα;

Κάποιοι λένε οτι αυτοί που έφυγαν θα ‘ναι ευτυχισμένοι, αυτοί που μένουν πίσω πρέπει να μάθουν να συνεχίσουν να ζουν... Κάθε απώλεια και ενα κενό. Ένα κενό στη ζωή που πρέπει να γεμίσεις πάλι για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις. Είναι δύσκολο, η ρουτίνα μοιάζει πια με μαρτύριο που πρέπει να υποστείς. Ποτέ άλλοτε η βόλτα στη λαϊκή δεν σου έμοιαζε τόσο δύσκολη. Πάντα ήξερες τι να πάρεις, τώρα κοιτάς τα φρούτα και εκείνα σιωπούν…

Είναι ο χρόνος γιατρειά

Ο χρόνος λέει είναι η καλύτερη γιατρειά για ένα χωρισμό κι ένα θάνατο. Ποτέ δεν ξεχνάς, απλά με το πέρασμα του χρόνου κάπως ξεμουδιάζεις… Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να περάσεις όλο το στάδιο του πένθους, μέχρι να φτάσει και η δικιά σου στιγμή… Δεν υπάρχει καθορισμένος χρόνος, ούτε καθορισμένες συμπεριφορές όλο αυτό το διάστημα… Υπάρχεις εσύ και η απώλειά σου. Ο χρόνος πάλι συνεχίζει ακάθεκτος να κάνει τη δουλειά του. Οτι κι αν συμβαίνει γύρω σου, μέσα σου… Ο ήλιος ξεπροβάλλει κάθε πρωί, ενώ το φεγγάρι τον αντικαθιστά πιστό στο ραντεβού του κάθε απόγευμα. Κανένα πρωινό όμως δεν είναι πια το ίδιο και κανένα ηλιοβασιλεμα δεν μοιάζει ίδιο… Λείπει ο ήχος της φωνής του δικού σου ανθρώπου.

Θέλω να συνεχίσω να ελπίζω και επιμένω να πιστεύω οτι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για κάτι καλύτερο. Απλά τις ώρες του πένθους μοιάζουν κούφιες οι κουβέντες και πεταμένα τα λόγια. Καλά μεταξύ μας και μετά, πολλά λόγια μοιάζουν περιττά και σκόρπια. Η ζωή όμως προχωρά. Τόσο βασανιστικά, ναι, αλλά προχωρά. Ακόμα και τώρα που ο θάνατος μοιάζει τόσο οικείος με όλα όσα ζούμε. Τόσοι νεκροί σήμερα απο τον κορονοϊό. Τόσα κρούσματα. Τόσοι διασηλωμένοι. Και εσύ εκεί παρακολουθείς ατάραχος (;) τις εξελίξεις. Την ίδια ώρα που πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη μας θρηνούν για τους δικούς τους μοναδικούς ανθρώπους.

Ευγνωμοσύνη

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε οφείλουμε να εκτιμήσουμε τη ζωή. Αυτή που μας χαρίζετε κάθε πρωί που ανοίγουμε τα μάτια μας. Ναι, είμαστε φυλακισμένοι στο σπίτι μας. Αλλά έξω δεν πέφτουν βόμβες. Φαγητό για την οικογένεια υπάρχει. Ας είμαστε σε επιφυλακή να δούμε που ΔΕΝ υπάρχει φαγητό και που μπορούμε να βοηθήσουμε. Ας αξιοποιήσουμε το χρόνο που έχουμε με τα παιδιά μας. Πότε θα μας δοθεί ξανά μια τέτοια ευκαιρία; Αν δεν γεφυρώσουμε τώρα τις όποιες διαφορές μας τότε πότε θα το κάνουμε; Ναι είναι και η δουλειά και το αφεντικό και κουραζόμαστε και και και και και… Βάλτε μια άνω τελεία παρακαλώ (αν την βρείτε στο πληκτρολόγιο βάλτε την δεν την βρίσκω!). Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά εκεί έξω στον πλανήτη αν δεν το έχετε παρατηρήσει έχουν γυρίσει όλα τούμπα. ΟΛΑ ΟΜΩΣ. Κι όσο ο άνθρωπος νοσεί η φύση ζωντανεύει και καλά να μας κάνει. Ας ρίξουμε λίγο τους τόνους και ας χάσουμε και το ό,ποιο deadline. Ανθρώπους να μη χάσουμε στο τέλος. Ναι;

Είμαι ευγνώμων που ζω και είμαι με την οικογένεια μου. Ασφαλής στο σπίτι μου. Κάποιοι δεν είναι τόσο τυχεροί και πονάει το μέσα μου όταν το σκέφτομαι. Και το σκέφτομαι και τις μέρες χωρίς κορονοϊό, γιατί ξέρετε παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν καθημερινά, με πανδημία και χωρίς. Αλλά στους ώμους μας δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένας ένας τα σκατά του κόσμου. Χρειάζονται πολλοί ώμοι ενωμένοι μπας και γίνει κάτι καλό. Εκεί ελπίζω, κι αυτό θα λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα, και που ξέρεις… ίσως τελικά με πείσω και χαμογελάσω ξανά με την καρδιά μου.

Θάνατος λοιπόν ή ζωή;

Για σήμερα θα επιλέξω τη ζωή. Εσύ;

…Κάντο και εσύ,

Μαρίνα