Η Αθηνά ήρθε στην ζωή μου σχεδόν μαγικά. Σε μια στιγμή που κινδύνευα χάσω την πίστη μου στη μαγεία… Σε μια στιγμή που κινδύνευα να πνιγώ από την αγάπη που ξεχείλιζε εντός μου. Μια αγάπη πρωτόγνωρη, μια αγάπη που δεν είχε δέκτη κανένα σύντροφο, κανένα φίλο…Μια αγάπη που ήταν λες και προοριζόταν για κάτι υπερφυσικό. Αυτό ήταν λοιπόν για μένα η Αθηνά μου… Η μαγεία μου, η πίστη μου, το υπερφυσικό μου. Ένα μωράκι που κατάφερε να επιβιώσει και να έρθει κοντά μου για να με κάνει μανούλα. Η μητρότητα ήταν για μένα κάτι τόσο άγνωστο μέχρι τότε και τολμώ να πω ακόμα κι αδιάφορο… Βλέπεις, δεν το ονειρεύτηκα ποτέ. Ήταν λες και η ζωή μου είχε πάντα τόση φασαρία που μάλλον δεν άκουγα το βιολογικό μου ρολόι. Και επειδή – όπως πλέον πιστεύω ακράδαντα – «karma is a bitch» όταν το θέλησα δεν ερχόταν.
Κι όμως, η Αθηνά μας ήρθε μαγικά μετά από τρείς αποβολές. Μετά από τρείς αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Σε μια στιγμή που καταρρακωμένη με ενοχές άρχισα να πιστεύω πως εγώ δεν θα γίνω ποτέ μάνα… Πως δεν μου αξίζει… Πως δεν πρέπει… 3 εφιαλτικά χρόνια γεμάτα ενοχές και παράνοια μέχρι που πήραμε αγκαλιά το παιδί μας. Αυτό το μικρό πλάσμα που με έκανε να καταλάβω πως είναι να αγαπάς χωρίς όρια, χωρίς να θέλεις αντάλλαγμα, χωρίς γιατί, έτσι απλά επειδή.
Και εκεί που νόμιζα πως απαλλάχτηκα από τις ενοχές μου, τσουπ! Άντε πάλι από την αρχή.
Αυτή τη φορά ήρθαν οι ενοχές της μάνας! Για τα πάντα όλα!
Το κάνω σωστά;
- Θηλασμός. Τρώει; Χορταίνει; Γιατί δεν βάζει βάρος;
- Τα προϊόντα που χρησιμοποιώ, είναι βιολογικά; Έχουν τα σωστά και απαραίτητα συστατικά;
- Οι αγκαλιές; Αυτές οι ατελείωτες αγκαλιές; Κι αν έχουν δίκαιο και κακομαθαίνω το μωράκι μου; Αν τελικά το πνίγω από αγάπη και μεγαλώσει και γίνει μια άβουλη και με χαμηλή αυτοεκτίμηση γυναίκα;
- Και μετά περάσαμε στο πιο «βαθιά»! Σε τι κόσμο έφερα το παιδί μου; Ο πλανήτης μας καταστρέφεται. Πόλεμος. Παιδάκια στην προσφυγιά. Ρατσισμός. Θα καταφέρω να της προσφέρω όλα τα εφόδια για να γίνει μια σωστή πολίτης του κόσμου; Που θα σέβεται τον πλανήτη, τον εαυτό, το συνάνθρωπο της χωρίς να την νοιάζει από που κατάγεται, σε ποιο Θεό πιστεύει και αν πιστεύει σε Θεό, ποιόν ερωτεύεται και γενικά θα μάθει να σέβεται χωρίς όρια και μέτρα;
Τόσες ενοχές κι άλλες τόσες…
Αχ, αυτή η λίστα δεν λέει να τελειώσει. Απλά μου έβαλαν χέρι στην έκταση του κειμένου! Προσθέστε ελεύθερα ότι άλλο εσείς θέλετε.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν έμαθα κι εγώ πως είναι να υπάρχω πια σαν μανούλα. Και κάπως έτσι η Αθηνά μεγάλωνε υπέροχα και σαν από ένστικτο βρήκα το δικό μου σωστό. Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν, πάνω που βρήκαμε τους ρυθμούς μας και όλα έμοιαζαν πιο εύκολα, εκεί που η οικογένεια μας είχε πια ολοκληρωθεί, εκεί που πάλεψα με τις ενοχές μου και νόμιζα πως για ακόμα μια φορά τις νίκησα… ΤΣΟΥΠ! Άντε πάλι από την αρχή.
Καθυστέρηση… Τεστ εγκυμοσύνης θετικότατο. Η γραμμούλα όχι απλά ροζ, κατακόκκινη!
Οι νέες ενοχές εμφανίστηκαν με το τεστ. Αρχικά απέναντι στον εαυτό μου, γιατί ένιωθα πως με πρόδωσα. Βλέπεις πάνω που τον είχα πείσει πως δεν θα κάνω άλλο παιδί. Έβαλα ήδη πλάνο για τα επόμενα μας οικογενειακά βήματα – ναι γιατί προφανώς εκτός από ενοχική είμαι και ιδεοψυχαναγκαστική. Πλάνο που λες, για διακοπές, εξόδους, ακόμα και αισθητικές επεμβάσεις προκειμένου να «επιδιορθώσω» όλα αυτά που με την εγκυμοσύνη, το θηλασμό και τη βαρύτητα χάλασαν. Καινούριες ενοχές λοιπόν, γιατί αυτή η εγκυμοσύνη μου τίναξε το πρόγραμμα στον αέρα.
Έπειτα, ενοχές απέναντι στην κόρη μου. Πως να χωρέσω στην καρδιά μου και στις ζωές μας άλλη μια ψυχούλα. Πως να με μοιραστεί με ένα άλλο μωρό! Γίνεται; Μοιράζεται η αγάπη; Ή όπως λένε διπλασιάζεται; Και αν ναι ΠΩΣ;
Ένιωθα ενοχές ακόμα απέναντι στο αγέννητο δεύτερο μωρό μου. Γιατί αυτό το μωρό δεν το περίμενα και ουσιαστικά δεν ένιωθα πως το ήθελα. Δεν το λαχτάρησα όπως το πρώτο και δεν το αγάπησα πριν καν δημιουργηθεί, όπως είχε συμβεί την πρώτη φορά. Οι ενοχές αυτές πονούσαν περισσότερο αφού έρχονταν σε αντίθεση και με τα συναισθήματα μου. Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο μπερδεμένα, φόβος και ενοχές μαζί με αγάπη γι αυτό το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα μου. Για μια ακόμα μια φορά, το χάος… Οι μήνες της εγκυμοσύνης και οι πρώτοι μήνες που ακολούθησαν τη γέννηση της Μαίρης μας ήταν γεμάτοι – κυρίως – με ενοχές και φόβο. Έπρεπε να κάνω κάτι για να αλλάξει η κατάσταση. Κι αυτό έγινε! Με ψυχοθεραπεία και πολλή αγάπη μπορώ να πω πως είμαι η Χάρις και είμαι λιγότερο ενοχική… Λιγότερο ενοχική είπα όχι καθόλου ενοχική, γιατί – αλήθεια το πιστεύω – οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας ενοχικοί. Είναι ίσως ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου που κουβαλά από γεννησιμιού του και καμιά φορά θεωρείται και χρήσιμο αφού με αυτό μπορεί να νιώθει υπεύθυνος, να αξιολογεί το δίκαιο από το άδικο και το σημαντικότερο να νιώθει ενσυναίσθηση. Το ζητούμενο είναι δηλαδή είναι να συνυπάρχεις με τις ενοχές σου, να τις μετριάσεις και εν τέλει να τις κάνεις φίλες σου.
Στην πορεία κατάλαβα – και συνεχίζω κάθε μέρα να συνειδητοποιώ – πως και αυτές οι ενοχές όπως και οι άλλες τόσες που προηγήθηκαν θα καταλάγιαζαν. Ενοχική θα είμαι πάντα όμως το κλειδί σε όλα είναι το πως την παλεύεις με τις ενοχές σου ή όπως εγώ τις αποκαλώ πια, τους δαίμονες σου. Αν καταφέρεις να τους αντιμετωπίσεις και να τους καταλάβεις τότε δεν μοιάζουν διόλου τρομακτικοί. Αντιθέτως, σε κάνουν καλύτερο, πιο δυνατό.
Έτσι λοιπόν κατάλαβα και γω πως η Μαίρη – «το Μ(ε)ράκι μας» – ήρθε στον κόσμο αυτό για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για να διπλασιάσει την αγάπη στον μικρόκοσμο της οικογένειας μας και να με βοηθήσει να πολεμήσω τις ενοχές μου, τους δαίμονες μου.
Έτσι και γω λοιπόν μπορώ πια να πω, πως σε ένα μεγάλο βαθμό οι ενοχές μου περιορίστηκαν πλέον στα μικρά, τα καθημερινά, και σε στιγμές. Όπως εκείνη τη φορά που μαγείρεψα πολύ βιαστικά και μου ξέφυγε το αλάτι.. Που δεν έχω τόσο χρόνο για τον εαυτό μου… Που έφαγα πατάτες τηγανιτές… Που φώναξα και νευρίασα μπροστά στις μικρές… Που δεν είμαι συνεχώς η τέλεια «sexy» σύζυγος, η τέλεια μαμά και γενικά που δεν είμαι τέλεια…
Ξέρω πια πως ο καθένας μας ζει με τις ενοχές του. Μικρές ή μεγάλες. Πάντα ε ν ο χ έ ς.
Το ζητούμενο τελικά ξέρετε ποιο είναι; Να τις καταλάβουμε, να τις κάνουμε μικρές και κομμάτι μας για να μπορέσουμε έτσι – μαζί μ’ αυτές – να καταλάβουμε καλύτερα, να κατανοήσουμε αν θες, τον εαυτό μας. Ντάξει, η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό σε καθημερινή βάση. Όπως όλες οι συμβιώσεις έχουν καλές και κακές μέρες. .. Ρουφάμε λοιπόν τις στιγμές από τις καλές μέρες για να μπορούμε να αντέχουμε και να διώχνουμε εκείνες τις άλλες, τις άσχημες, τις κακές.
Το κείμενο υπογράφει η Χάρις Ιωάννου, μια αγαπημένη μας μαμά.
διαβάστε επίσης:
Το παπάκι μου, ο δικός μου, κατάδικός μου παπάς… – Thisisus.gr
Εγώ έχω! Εσύ Έχεις; Παιχνίδι με τα Σχήματα Εκτυπώστε Δωρεάν – Thisisus.gr
Από “εγώ κι εσύ” γίναμε “μαμά και μπαμπάς” – Thisisus.gr
Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου –Thisisus.gr
Η τέλεια μαμά υπάρχει, απλά δεν είμαι εγώ – Thisisus.gr
Η μαμά μου κλαίει… -Thisisus.gr
Ο καρκίνος κι εγώ -Thisisus.gr
Τι μου αρέσει να Κάνω μαζί με τον Μπαμπά μου –Thisisus.gr
