Tο δικό μου καλομαθημένο:
- ” Άστο καλέ λίγο να κλάψει δεν θα πάθει κάτι”
- ” Μην το έχεις αγκαλιά όλη μέρα θα το κακομάθεις”
- ” Όταν του μιλάς συνέχεια θα σου βγει ζωηρό πολύ και θα τραβάς τα μαλλιά σου!”
Όπα, όπα βάλτε μια τελεία!
Δικό μου είναι το παιδί ο,τι θέλω θα κάνω! Στεναχωριέμαι πολύ να το αφήνω να κλαίει και τρέχω σαν παλαβή να ικανοποιήσω την κάθε του ανάγκη, ναι το ομολογώ!
Στην σκέψη και μόνο οτι κάτι το στεναχωρεί μπορεί να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα.
- Θέλω να το κρατάω, να το φιλάω, να το αγκαλιάζω…
- Να κάνουμε ” ζουζουνιές”, φατσούλες, γκριμάτσες…
- Να χορεύουμε και να τραγουδάμε όλη μέρα…
Ναι, κουράζομαι. Πάρα πολύ. Είναι φορές που τα μάτια μου κλείνουν ενώ κάνω τον κλόουν. Άλλες φορές πάλι θέλω να κλειστώ στο μπάνιο και να ουρλιάζω, ενώ ενίοτε σκέφτομαι να πάρω τα βουνά! Μα δεν το κάνω. Ναι, δεν το κάνω, γιατί δεν μπορώ να ανταλλάξω αυτό το χαμόγελο κι αυτό το τσιριχτό γέλιο με τίποτα στον κόσμο. Η ευτυχία που κρύβεται πίσω από τους περίεργους ήχους και την μπάσα φωνούλα, εξαφανίζει στο λεπτό κάθε ίχνος κούρασης.
Αν δεν το κρατήσω τώρα, αν δε το ζουλήξω τώρα, αν δε το χαρώ τώρα που ‘ναι μικρό πότε θα το κάνω; Κάθε μέρα μεγαλώνει… Κι όσο θα μεγαλώνει θα απομακρύνεται και θα μου φεύγει… Γι ‘αυτό αφήστε μας να καλομαθαίνουμε ο ένας τον άλλο!
Οι αγκαλιές δίνουν χαρά, ενώ γεμίζουν τον κουβά της αγάπης και της αυτοπεποίθησής του παιδιού. Έτσι μεγαλώνοντας κάθε φορά που τις έχει ανάγκη θα κλείνει τα μάτια και θα τις έχει. Χορταίνονται οι αγκαλιές μωρέ;
Άντε να αγκαλιαστείτε τώρα κι εσείς μπας κι ομορφύνει ο κόσμος.
Σας φιλώ,
Μαρίνα.