Το μυστικό των μακροχρόνιων σχέσεων – Thisisus.gr

Άλλοι ψάχνουν το μυστικό της νεότητας, άλλοι της αντοχής κι άλλοι….των σχέσεων. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη των μακροχρόνιων σχέσεων.

Βλέπω γύρω μου φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Άλλοι ψάχνουν ακόμα το ταίρι τους, άλλοι βαρέθηκαν το υπάρχον ταίρι τους… άλλοι χωρίζουν, άλλοι σμίγουν για να ξαναχωρίσουν. Αυτό είναι η ζωή, μια πάνω και μία κάτω. Το είπαν πολλοί πριν απο εμένα. Κι εγώ σαν παρατηρητής νιώθω την ανάγκη να καταθέσω μια δική μου εμπειρία να πω; Αλήθεια; Δεν ξέρω. Γράψτε το όπως θέλετε.

Είμαι με τον άντρα μου τόσα χρόνια ώστε έχω ξεχάσει ποιος άλλος προυπήρχε (αν υπήρχε δηλαδή). Και αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα σήμερα που με ρώτησαν οι κόρες μου πότε παντρευτήκαμε με τον μπαμπά. Σε λίγες μέρες κλείνουμε 12 χρόνια γάμου, κι ήμασταν μαζί άλλα δέκα πριν τον γάμο. Κάντε τον υπολογισμό! Και τι συνειδητοποίησα ρε φίλε, δεν έχουμε γιορτάσει ποτέ επέτειο γάμου! (ΝΑΙ την ξεχνάμε πολλές φορές είτε εγώ είτε αυτός. Να ‘ναι καλά κάποιοι που μας τη θυμίζουν ακόμα, χαχα).

Πως αντέξαμε μαζί τόσα χρόνια;

Κοιτάξτε. Δεν τον λέτε και στρωμένο με ροδοπέταλα τον δρόμο που περπατήσαμε.

Ήμασταν μικρά παιδιά, που μεγαλώσαμε μέσα στη σχέση και πολύ νωρίς αγνοήσαμε όσα μας την έδιναν, γιατί ζούσαμε τον έρωτα. Τότε. Έπειτα, μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, εξαρτάται πως θα το δει ο καθένας. Το μόνο σίγουρο είναι πως αλλάξαμε. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Καθόλη αυτή τη διάρκεια – της σχέσης και της συνύπαρξης μας- περάσαμε απο διάφορα σκαμπανεβάσματα. Όπως κάθε ζευγάρι.

Υπήρχαν φορές που ήθελα να τον πνίξω, να του στρίψω το κεφάλι, να τον πετάξω μες τη θάλασσα. Δεν άντεχα την αναπνοή του, την παρουσία του, το χώρο που μου παίρνει στο ντουλάπι! Εστίαζα σε όσα μου την σπάνε και όχι σε όσα προσφέρει. Και ναι, συνεχίζω κάποιες φορές να έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις με όσα προανάφερα. αλλά… όλες εκείνες τις φορές που ήθελα να πάρω τα βουνά, δεν τα πήρα. Γιατί; Γιατί τα βάζαμε κάτω διαφωνούσαμε, φωνάζαμε κι έπειτα αποφασίζαμε να το λύσουμε και να πάμε πάρακάτω. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντούσαμε το επόμενο εμπόδιο ή θα αποφασίζαμε οι δυο μας να χτίσουμε ένα τοίχο ανάμεσά μας , για να τον γκρεμίσουμε πάλι και να μονιάσουμε. Να το προσπαθήσουμε ξανά. Και ξανά. Γιατί στη ζυγαριά μέχρι τώρα αυτά που αγαπάμε υπερτερούν αυτών που μας τη δίνουν. Κι αυτό είναι που αγαπώ τελικά σε εμάς. Το ότι μπορούμε μες τη σχέση ο καθένας να έχει το χώρο του όταν τον χρειάζεται. Κι αυτό είναι ευλογία στην τελική.

Υπάρχει μυστικό συστατικό;

Το μυστικό που με ρωτάνε πολλοί δεν ξέρω να το μοιραστώ. Μα αν θα πρότεινα κάποια συστατικά για να αντέχει μια σχέση σίγουρα θα έβαζα μέσα την υπομονή, την ανοχή, την ανεκτικότητα, την ελευθερία, την επικοινωνία και σίγουρα την εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτά δεν προχωρά τίποτα.

Κι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο λιγότερα ανέχεται και τόσα περισσότερα απαιτεί. Και καλά κάνει και τα απαιτεί, γιατί ξέρει πια τι θέλει. Μα το τέλειο ταίρι δεν υπάρχει πουθενά. Υπάρχει όμως αυτό το ταίρι που θα αντέχει τη μαυρίλα σου, θα προσπαθεί να καταλάβει την χαρά σου, θα μοιράζεται τον ενθουσιασμό σου και θα ανέχεται την γκρίνια σου. Με αυτό το ταίρι να σμίγετε. Με το ταίρι που θα μπορείτε να μοιραστείτε περισσότερες χαρές. Εκεί έχει νόημα τελικά να εστιάζουμε. Στη χαρά. Στα όμορφα.

ΥΓ. Νταξει για να λέμε και του στραβού το δίκαιο κι αυτός με τη σειρά του ήθελε πολλές φορές να με πνίξει κι άλλα όμορφα κι ωραία. Γιατί αν κάποιος έχει αλλάξει απο τη γη μέχρι τον ουρανό σε αυτή τη σχέση,αυτός είμαι εγώ. Και το ξέρω.

That’s all folks.

Αγάπη ολούθε,

Μαρίνα