Είμαι απο τις τυχερές που το μεγαλύτερο πρόβλημα των παιδιών της είναι οτι ΔΕΝ τρώνε. Ναι. Τη στιγμή που αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο συνειδητοποίησα οτι είμαι τυχερή. Γιατί δόξα το Θεό, καλά είμαστε. Υπάρχουν άλλα τόσα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας εκεί έξω που τελικά το να μην τρώει το παιδί σου – ή μάλλον καλύτερα απο το να τρώει μόνο οτι θέλει εκείνο – δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα τελικά.
Ξέρω πως εσύ που ξεκίνησες τώρα να ταϊζεις το παιδί σου και ΔΕΝ τρώει αδυνατείς να το καταλάβεις αυτό που επισημαίνω, ούτε νιώθεις ιδιαίτερα τυχερή/ός. Γι αυτό θέλω και να μοιραστώ μαζί σου αυτήν μου την εμπειρία.
Είμαι η Μαρίνα και έχω δυο κόρες. Αυτό που βλέπεις σε διαφημίσεις και σε κάποια σπιτικά έξω απο το δικό σου όπου ο γονιός δίνει το κουτάλι στο παιδί, το παιδί ανοίγει το στόμα και τρώει με λαχτάρα οτι του δίνεις, ε, εγώ δεν το βίωσα ποτέ με τα παιδιά μου. Και κυρίως με το πρώτο. Κι ας σταθούμε στην πρώτη μου εμπειρία.
Όταν η Ναταλία μου άρχισε στερεές τροφές ξεκίνησα και εγώ όπως με συμβούλεψε ο παιδίατρος. Πρώτα η πατάτα, μετά το καρότο, έπειτα το κολοκυθάκι, το κοτοπουλάκι, το μπρόκολο, η γλυκοπατάτα, το πορτοκάλι, το αυγό, το ψάρι, το μοσχάρι, το ψωμί, το τυρί, το γιαούρτι, το μέλι, οι ομελέτες, οι πίτες, οι φακές, τα φασόλια, τα φασολάκια, ο αρακάς, τα μαυρομάτικα, οι κεφτέδες, τα πάϊδάκια, τα κοντοσούβλια, ο πουρές, τα μακαρόνια. ΣΤΟΠ. Στα μακαρόνια θα σταθούμε τυχεροί ΤΗΣ ΑΡΕΣΑΝ. Σε όλα τα υπόλοιπα το στόμα κλειστό. Ούτε απο περιέργεια να το ανοίξει. ΤΙ ΠΟ ΤΑ σας λέω. Θήλαζα αποκλειστικά και αρχίσαμε τα γνωστά: ” Είναι που θηλάζεις”. Γι’ αυτό και δεν τρώει το παιδί. γι’ αυτό και ξυπνά το παιδί το βράδυ, γι’ αυτό είναι και κολλημένο συνέχεια πάνω μου το παιδί. Το θέμα θηλασμός θα το αναλύσουμε σε άλλο κείμενο. Τώρα θα εστιάσουμε αποκλειστικά στο φαγητό.
Στην αρχή θεωρούσα οτι ήθελε χρόνο. Στην πορεία με προβλημάτισε ο παιδίατρος. Βρε λες να μη μαγειρεύω καλά; Δεν χρειάζεται να σας πω οτι αγόρασα ότι βιβλίο υπάρχει με συνταγές παιδιών και έφτιαξα μέχρι και πίτα του βοσκού σε παιδική βερσιόν αλλά ΤΙΠΟΤΑ. Τα σχόλια τύπου: “τα κάνεις ανάλατα γι αυτό δεν τρώει το παιδί΄” τα προσπερνούσα χωρίς να ασχολούμαι καν. Ένα παιδί 7-8 μηνών δεν έχει άποψη για το αλάτι. ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ. Εδώ δεν ήξερε καν πως είναι η γεύση όλων όσων του έδινα πως να απαιτούσε και αλάτι;
Και φτάσαμε στο σημείο περίπου 2 χρονών να τρώει τις καλές μέρες πέντε κουταλιές φακές, τις τέλειες μέρες μια μπουκιά μπιφτέκι και τις εξαιρετικές μέρες μισό τόστ και μια μπανάνα!
Το πόσο υπέφερα; Αν μου χάλαγε η διάθεση; Ξενέρωνα; Θύμωνα; Εκνευριζόμουνα; Ουουουουυουουουο 29829829 φορές τη μέρα. Και επέμενα και προσπαθούσα. Ξανά και ξανά. Και κατέληγα να τα τρώω όλα εγώ απο την απογοήτευση μου.
Και έκοψα το θηλασμό. Και εννοείται δεν άλλαξε τίποτα. Συνέχισε να πίνει μόνο γάλα και τότε. Απλά δεν ήταν το δικό μου γάλα. Ήταν του εμπορίου και δεν έδειχνε να νοιάστηκε στιγμή γι’ αυτήν την αλλαγή.
Ναι ναι, δοκίμασα και το baby led weaning (blw) έκανα όλα όσα γράφουν τα βιβλία, οι ιστοσελίδες, οι ομάδες του facebook, τα μπλογκς για μάνες και παιδιά, ο παιδίατρος, ο παιδοψυχολόγος. ΤΑ ΠΑΝΤΑ στέφτηκαν με αποτυχία.
Και φτάνει η μέρα που θα πήγαινε παιδικό σταθμό. Ήταν περίπου 2.5 χρονών. Τους έκανα ολόκληρη εισαγωγή για το οτι το παιδί μου ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ, γι’ αυτό να με ενημερώνουν με κάθε λεπτομέρεια για το τι γίνεται κλπ κλπ κλπ. Και το παιδί μου πήγε σταθμό και έφαγε τις πιο ωραίες φακές της ζωής του (νερόβραστες), την πιο νόστιμη ψαρόσουπα του κόσμου (σπίτι μας ποτέ δεν έχει φάει) και το πιο τέλειο αυγό – ναι στο σπιτικό μας ούτε να το μυρίσει! Γκρίνιαξε στα 2 χρόνια που πήγαινε παιδικό σταθμό ΜΟΝΟ μία ή δύο φορές για το φαγητό. Και εγώ ένα ράκος ψυχολογικά για το τι κάνω τόσο λάθος στο σπίτι!
Τα χρόνια πέρασαν τα παιδιά έγιναν δυο και τώρα πια βρίσκονται στο δημοτικό. Η αλήθεια είναι οτι υποφέρω ακόμα με τη διατροφή τους αλλά προσπαθώ να είμαι πιο ψύχραιμη. Άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε όχι και αποφασίζω να φτιάχνω κάθε μέρα μακαρόνια μέχρι να μου πουν “δε θέλω άλλο!”
Με εξουθενώνει αυτή η άρνηση και η εμμονή σε συγκεκριμένα φαγητά βλ. μακαρόνια σκέτα βραστά, σουβλάκι, πατατοσαλάτα με αυγό και σπιτική πίτσα. Μετά βλέπω οτι μεγαλώνουν. Οτι ο πατέρας τους μέχρι τα 7 έτρωγε μόνο πατατάκια, εγώ πάλι όσπρια και μπρόκολο έφαγα πρώτη φορά στα 23 μου!
Αναγνωρίζω οτι πρέπει να μάθουν να τρέφονται σωστά αλλά κουράστηκα. Γι’ αυτό και φροντίζω σα μαμά να έχω κάθε μέρα σπιτικό φαγητό και σαλάτα και φρούτα. Τα προσφέρω με χαρά και τα καταναλώνω κιόλας μπροστά τους. Άλλες φορές τρώνε κι αυτές κι άλλες όχι. Το ίδιο και εγώ, άλλες φορές με πιάνουν τα νευροσπαστικά μου γι’ αυτήν τους την αντίδραση κι άλλες όχι.
Ξέρω όμως οτι έχουν να φάνε, δε θα πεθάνουν απο την πείνα στο σπίτι μας. Φαγητό υπάρχει και είμαστε τυχεροί γι αυτό. Ελπίζω μόνο μια μέρα να γίνουν μάνες, γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν γιατί ζορίζομαι τόσο πολύ και γιατί θέλω να τρέφονται σωστά! Και τελικά: ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΓΙΝΑ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;
Και για να κλείσουμε σε πιο σοβαρό ύφος να σας πω οτι γύρω μου βλέπω παιδιά που τρέφονται αποκλειστικά με δυο τροφές. Κι όταν λέω δύο εννοώ δυο! Άλλα προτιμούν να τρώνε μόνο λαχανικά και καθόλου κρέας, κάποια άλλα απαιτούν καθημερινά κάτι σε κρέας. Αγαπημένοι μου γονείς όλοι το καλύτερο θέλουμε για τα παιδιά μας. Και μεγαλώνοντας βιώνουμε τα αποτελέσματα της δικής μας χάλιας διατροφής, ίσως αυτά θέλουμε να αποφύγουν τα παιδιά μας. Αλλά ενίοτε δεν τα καταφέρνουμε. Ας μην τρελαινόμαστε ΚΑΙ με αυτό. Ας κάνουμε το καλύτερο δυνατό που μπορούμε. Και ας προσευχηθούμε να έχουν όλα τα σπίτια φαγητό. Και επιλογές.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε κάθε γονιό,
Μαρίνα
διαβάστε επίσης:
Το παιδί μου δεν κοιμάται… – Thisisus.gr
Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου –Thisisus.gr
Η μαμά μου δεν δουλεύει… – Thisisus.gr
Να πάω το παιδί μου σε παιδικό σταθμό; – Thisisus.gr
Δεν προλαβαίνω να περιποιηθώ τον εαυτό μου (;) -Thisisus.gr
Λυπάμαι το παιδί που δεν γνώρισε ποτέ την δύναμη μιας μάνας που παλεύει για το δίκιο του. –Thisisus.gr
Στην καραντίνα δεν πέρασα ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου – Thisisus.gr
Σε τι κόσμο σε έφερα παιδί μου; – Thisisus.gr
