Το παπάκι μου, ο δικός μου, κατάδικός μου παπάς… – Thisisus.gr

Κάθε κορίτσι έχει κι έναν ήρωα. Καμιά φορά μοιάζει με τον πρίγκιπα των παραμυθιών άλλοτε με τον Σουπερμαν κι άλλες φορές πάλι με τον Παπαμιχαήλ (ναι τον αγαπούσα πολύ πειράζει;) . Αυτός ο ήρωας λοιπόν, είναι ο πρώτος που θα κάνει την καρδιά των κοριτσιών να καρδιοχτυπήσει για πρώτη φορά. Είτε επειδή στην αγκαλιά του θα νιώσουν όλη την ασφάλεια του κόσμου, είτε επειδή το βλέμμα και το όχι του σε ένα τους θέλω θα τις θυμώσει. Όπως κι αν έχει η αλήθεια παραμένει μια: Ο πρώτος και μοναδικός άντρας της ζωής μας είναι ο πατέρας μας.

Τζαι τωρά θέλω να σας μιλήσω για τον δικό μου τον παπά. Τον δικό μου, τον μοναδικό, κατάδικό μου.

Ο παπάς μου αλά κυπριακά

Μεγαλώνοντας ήταν πάντα δίπλα μου. Να με πρήζει πρωί μεσημέρι βράδυ για να γίνω δασκάλα. Εν άκουε καν οτι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Εν ήταν δουλειά τούτη, άκου να φιλώ τον καθέναν τζαι να μεινήσκω τζαι στην Ελλάδα, εφόσον στην Κύπρον εν θα έβρισκα δουλειά. Μετά εμουρμούραν που ήταν να πάω να σπουδάσω, (όι δασκάλα) μπας τζαι φέρω του καλαμαρά. Εγώ είπα του: “Αν σου φέρω καλαμαράν να ξέρεις εν ναν μόνον ο Σάκης!” (οκ, εν έφερα τελικά τον Ρουβά, αλλά εν πειράζει εν καλός τζαι τούτος!).

Θυμούμαι έρκετουν τζι έπκιανε με που το λύκειο με έναν παλιοδιπλοκάμπινο που ακούαμεν το που τρία χιλιόμετρα μακριά. Ττούκκου ττούκου… “Μαρίνα, ο παπάς σου” επεριπαίζαν με οι άλλοι. Τζι εγώ ενευρίαζα άμαν ήταν κοντά τζείνος που ενόμιζα ήθελα τότε. Αντρέπουμουν.

Στα πάρτι του σχολείου εν με άφηνεν να πάω. Με τα πολλά καμιά φορά έπειθα τον. Στον Ρουβά επειδή ήξερε οτι τον αγαπώ πολλά έπαιρνε με. Τζι εστέκετουν τζιαμέ μαζί μου ο καημένος. Στις συναυλίες του Κορκολή εν αθυμούμαι αν έρκετουν.

Άμαν έγραφα σε κανέναν διαγώνισμα 17 απογοητεύκετουν. Το ίδιο επάθαινε τζι άμαν έν έπκιανα αριστείο. Γιατί ήξερε ότι μπορώ. Έμεινε του ο καημός να φωνάξουν το όνομα της κόρης του στην απονομή των αριστείων στις τρίτες τάξεις. Βλέπεις, εγώ έπκιανα αριστείο στις πρώτες τζαι στις δευτέρες. Στις τρίτες τάξεις -τζαι στο γυμνάσιο τζαι στο Λύκειο- ήμουν πολλά ερωτευμένη. Τζι έφκαλα 18,4 όι 18,5.

Έπκιασε μου σκουτεράκι ομώς. Επειδή ήξερε πόσο το ήθελα τζαι ήθελε να με ευχαριστήσει που ήμουν καλή μαθήτρια. Άφηκε με να πάω τζαι στην εκδρομή του σχολείου στην Ελλάδα. Χαράαααααα που έκαμα.

Ενηλικίωση

Που έφυα για σπουδές επέρασε δύσκολα τζαι τζείνος τζι εγώ. Άφησε μου έναν σημείωμα πριν με αφήκει μόνη μου στην Πάτρα ακόμα έχω το μες το πορτοφόλι μου: “Να προσέχεις, αγαπώ σε“. Παίζει να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που εσυγκινήθηκα τόσο. Όταν εγύρισε πίσω Κύπρο εν εμπορούσε να φάει στις ψαροταβέρνες γαρίδες επειδή έλειπα του, βλέπεις τις γαρίδες πάντα ετρώαμεν τες μαζί. Νομίζω εν ότι πιο όμορφο άκουσα ποττέ.

Τελικά να ξέρετε εδέχτηκεν τον καλαμαρά, που του επήρα, γιατί ο παπάς μου αν πιστεύκει σε κάτι πολλά εν στην αγάπη. Έτο με την μάνα μου, την λατρεμένη, εν μαζί που τα 18. Τζι ακόμα αγαπιούνται. Εν ηξέρω πως τα καταφέρνουν. Θαυμάζω τους.

Επέρασε μιαν κρίσην η σχέση μας. Τότε που έπρεπε να κάμει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Ήταν μιτσής. Τζαι πεισματάρης. Τζαι ξεροτζιέφαλος. Ακόμα έτσι ένει. Αλλά αποδέχτηκα τον τζι αγαπώ τον όπως ένει.

Αγαπώ τον

Αγαπώ τον παραπάνω κάθε φορά που τον θωρώ να παίζει με τα εγγόνια του. Αγαπά τα πολλά. Τζι εμάς αγαπά μας. Απλά μερικές φορές χάνεται μες το άγχος του, μόνος του, τζι εν ηξέρει πως να το διαχειριστεί.

Πάντα εν να τον ευχαριστώ για την αγάπη που μου έδωκε μεγαλώνοντας. Γιατί έμαθε με να αγαπώ τζι εγώ τον εαυτό μου τζαι να μεν δέχουμαι να με μειώνει τζαι να με υποτιμά κανένας. Ξέρω πόσα αξίζω τζαι η αλήθκεια ένει είμαι πολλά περήφανη, όσοι με κάμνουν να νιώσω άσσιημα επίτηδες εν έχουν θέση στη ζωή μου. Τζι επειδή ακριβώς έλαβα τόσην αγάπη τζαι ξέρω πως είναι να νιώθεις ασφαλής τούτον απαιτώ.

Ο δικός μου ο παπάς μπορεί να μεν ένεν καλός στην εκδήλωση συναισθημάτων αλλά εν απίστευτο το πως εκατάφερε να μου τα μεταφέρει. Γιατί νιώθω στο πετσί μου ούλλην του την αγάπη.

Νιώθω την γιατί εφαίνετουν:

Την ώρα που μου έβραζε το γάλα μου το πρωί πριν να φύει για δουλειά
Στο σάντουιτς που μου έκαμνε για το σχολείο.
Στα “ραβασάκια” του.
Στα ναι τζαι στα όχι του.
Στην κάθε προσπάθεια να με πείσει οτι η δασκάλα εν το ιδανικό επάγγελμα για μιαν γεναίκα.
Στο τρόπο που μου έκαμνε παρατήρηση κάθε φορά που επήενα άβαφτη στη δουλειά.
Στο καμάρι που ένιωσε όταν επκιάσαμεν το πρώτο βραβείο του Ρικ για το τραγούδι μας.
Σε κάθε του αγκαλιά.

Πάντα εν να τον ευγνωμονώ για τα μαθήματα ζωής που μου έδωκε χωρίς καλά καλά να το γνωρίζει.

Μοιάζω του πολλά. Τζαι στην φάτσα τζαι στην ξεφοτζιεφαλιά. Μα προσπαθώ. Προσπαθώ, να αποβάλλω ότι ελάττωμα του κουβαλώ τζαι να κρατήσω μόνο τα καλά. Γιατί έσσιει τζαι χιούμορ, τζαι εν δίκαιος με τους ανθρώπους. Τζαι εν άνθρωπος τζαι καθαρόν αρσενικό. Εν τζαι μείναν πολλοί του είδους του στις μέρες μας.

Να μας ζήσουν οι πατεράδες μας.

Να τους χαιρόμαστε.

Τζαι να τους λαλούμεν πόσο τους αγαπούμεν.

Παπά μου, Αγαπώ σε ως τον ουρανό τζαι πίσω.