Είμαι από τις μαμάδες που δεν ρώτησα ποτέ την κόρη μου πότε θα παντρευτεί. Ούτε πότε θα μου κάνει εγγόνι. Δεν ήταν μικρή. Είχε τελειώσει τις σπουδές της και δούλευε κιόλας στα 28 της. Την έβλεπα όμως πάντα πολύ μικρή γιατί είναι το παιδί μου βλέπεις. Ακόμα ακούω εκείνο το «Μαμούκαλη» που φώναζε πάντα όταν με έβλεπε, αλλά πλέον συνήθισα να το ακούω μόνο από το τηλέφωνο.
Η ζωή όμως προχωράει και μια δύσκολη μέρα του Απρίλη μέσα στο νοσοκομείο και δίπλα στο κρεβάτι του πατέρα της που νοσηλευόταν με βαρύ εγκεφαλικό έμαθα ότι θα γίνω γιαγιά.
Δεν θυμάμαι πως αισθάνθηκα. Τέτοια νέα περιμένεις να τα ακούσεις με μεγάλη χαρά. Αλλά όπου κα να σαι ότι και να περνάς η χαρά είναι πάντα αμέτρητη. Το μικρό μου ζωηρό κοριτσάκι θα γινόταν μαμά!
Ακόμα μεγαλύτερη χαρά αισθάνθηκα ότι πήρε ο γιος μου, που στα 26 του θα γινόταν θείος. Ναι κι έτσι έγινε. Τρελή αδυναμία έγινε ο ανιψιός.
Η γιαγιά έχοντας τον παππού στο καρότσι δεν μπορούσε να είναι εκεί όταν γεννήθηκε ο κούκλος μας. Μεγάλη στενοχώρια να μην μπορείς να είσαι παρούσα όταν γεννιέται το πρώτο σου εγγόνι.
Το μωρό γεννήθηκε υγιέστατο και το λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή. Εκείνο το μικρό γαλανομάτικο μωρό μας τρέλανε όλους.
Λένε «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» και έχουν δίκιο. Ήταν μεγάλο δώρο για όλους. Εγώ η γιαγιά ακόμα «ο κούκλος μου» τον φωνάζω. Οι απανταχού στον κόσμο γιαγιάδες με καταλαβαίνετε.
Γράφει για το thisisus.gr η Ευαγγελία Μητράκη
Δείτε επίσης
Παππουδογιαγιάδες μάστιγα ή ευλογία;