We will always have … – Thisisus.gr

We will always have …

Στην παραπάνω φράση ο καθένας μπορεί να συμπληρώσει ό,τι επιθυμεί.

We will always have Paris.

We will always have summer 2008.

We will always have Dire Straits concert.

Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες είναι κεκτημένα σου, είναι αποτυπωμένες στον εγκέφαλο, στην καρδιά, στη συνείδηση σου.

Κι όταν έρχονται δύσκολες στιγμές πάντα μπορείς να ψάξεις και να βρεις αυτή την ανάμνηση που δεν θα την άλλαζες με τίποτα στη ζωή σου, όποιες και να ήταν οι συνέπειες αυτής της ανάμνησης, όποια και να ήταν η εξέλιξη αυτής της ανάμνησης.

Η ζωή είναι στιγμές

Στιγμές πρωτόγνωρες, όμορφες, άσχημες, αμήχανες, στιγμές άγχους, πανικού, στιγμές ευτυχίας, δυστυχίας, βαρεμάρας, αδιαφορίας, στιγμές αμφισβήτησης, αποδοχής, επίθεσης.

Συνήθως τις στιγμές με κάποιον τις μοιράζεσαι. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να σκεφτώ μία στιγμή που να μου έχει προκαλέσει κάποιο συναίσθημα και δεν την έχω μοιραστεί με κάποιον (σύντροφο, φίλη, παιδιά, συγγενείς).

Και τι γίνεται όταν ξαφνικά νιώθεις απέραντη μοναξιά; Έχεις προίκα τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Αλλά έλα όμως που νιώθεις τόση μοναξιά που πιστεύεις ότι δεν θα δημιουργήσεις άλλες αναμνήσεις. Και αρχίζεις να παλεύεις με τον εαυτό σου. Στην αρχή δεν τον αντέχεις, τον ταλαιπωρείς, τον τιμωρείς, τον βαριέσαι, κάνεις τα πάντα για να μη μείνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο μαζί του.

Απο το “WE” στο “I”

Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι το “WE” στη ζωή σου έχει γίνει “I”. Έχεις τα παιδιά σου, έχεις τους συγγενείς και τους φίλους σου, αλλά το “WE” έχει γίνει “I”.

Πόσες αλλαγές φέρνει αυτό στην κοσμοθεωρία σου; Πόσο αλλάζει τη συμπεριφορά σου; Πόσο αλλάζει τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις στιγμές που ζεις;

Κι ακολουθεί μια περίοδος μουδιάσματος, που δεν αντιδράς σε τίποτα. Ρομποτικά κάνεις αυτά που είσαι υποχρεωμένη να κάνεις σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Και τότε έχεις δύο επιλογές. Η μία είναι η προφανής, να συνεχίσεις να ζεις ρομποτικά, μουδιασμένα και να νομίζεις ότι δημιουργείς αναμνήσεις από τις στιγμές που ζεις και σιγά σιγά να μεταμορφώνεσαι σε συναισθηματικά ανάπηρη. Είναι μια βολική επιλογή και απολύτως αποδεκτή.

Υπάρχει και η άλλη επιλογή. Να αποφασίσεις αυτό να το αλλάξεις. Δεν ξέρεις πως να το κάνεις αλλά το κάνεις. Το κάνεις άκομψα, πληγώνεσαι και πληγώνεις. Φέρεσαι εγωιστικά γιατί έχεις στόχο να αλλάξεις. Η διαδικασία είναι επίπονη, καθόλου ευχάριστη, σε βγάζει τελείως από το safe zone σου αλλά το κάνεις. Το έκανες.

Ναι το έκανες, και ενώ θα έπρεπε να νιώθεις υπερήφανη που το έκανες ξαφνικά νιώθεις πάλι μοναξιά, φόβο, αγωνία, άγχος. Αλλά δεν έχεις μούδιασμα πια, δεν συμπεριφέρεσαι ρομποτικά πια, ζεις την κάθε στιγμή. Ναι δεν είναι στιγμή ανεμελιάς ή ευτυχίας αλλά τη ζεις και νιώθεις πάλι ότι δημιουργείς μια ανάμνηση. Ναι δεν είναι ευχάριστη ανάμνηση και μάλλον δεν είναι από αυτές που θα φέρνεις στο μυαλό σου σε μελλοντικές δύσκολες στιγμές αλλά είναι ΑΝΑΜΝΗΣΗ.

Η διαδικασία είναι επίπονη αλλά στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως και ο χρόνος είναι με το μέρος σου. Σύντομα θα έρθει η στιγμή της ανεμελιάς και της αγνής ευτυχίας πάλι.

(όταν έγραφα αυτό το κείμενο άκουγα το «Μικροπράγματα» του Κωστή Μαραβέγια)

Αυτή η μοιρασιά μας έχει ζεστάνει την καρδιά, γιατί στη μαυρίλα δίνει μια πνοή αισιοδοξίας…

Δείτε επίσης

Κι αν η ζωή είναι άδικη, οι στιγμές είναι τέλειες

Η Ζωή είναι για να μάθουμε να χορεύουμε στην Βροχή!

Μοιράστε δύναμη και αισιοδοξία